Chroniąc dzieci przed urazami

Z archiwum lekarza

Czy pozwoliłbyś swojemu synowi lub córce jeździć samochodem prowadzonym przez nielicencjonowanego, niewykwalifikowanego kierowcę? Oczywiście, że nie. Nieodłączne ryzyko jest oczywiste. Sport ma nieodłączne ryzyko, też, ale każdego dnia rodzice upuścić swoje dzieci na praktyki lub gry, gdzie nie ma nikogo przeszkolonego do obsługi urazów.

Aby zapoznać się z ryzykiem związanym z uprawianiem sportu przez młodzież i szkoły średnie, określ poniższe stwierdzenia jako prawdziwe lub fałszywe:

Jeśli odpowiedziałeś "Prawda" na wszystkie pytania, to miałeś rację.

Aby zwiększyć świadomość na temat bezpieczeństwa w sporcie, National Athletic Trainers Association (NATA) i American Academy of Orthopaedic Surgeons (AAOS) przeprowadziły niedawno kampanię reklamową, w której pytają: "Co będą mieli dłużej, swoje trofea czy urazy?" Doktor rozmawiał z dwoma ekspertami zaangażowanymi w podnoszenie standardów bezpieczeństwa w zorganizowanych sportach dziecięcych, tak aby "trofea" zatriumfowały nad "urazami".

Kontuzje sportowe rosną

W 2003 roku ponad 3,5 miliona dzieci w wieku od 5 do 14 lat, które brały udział w zorganizowanych lub nieformalnych zajęciach sportowych, było leczonych z powodu urazów, jak wynika z danych Krajowego Systemu Nadzoru nad Urazami Elektronicznymi amerykańskiej Komisji Bezpieczeństwa Produktów Konsumenckich (USCPSC). To wzrost z 775,000 dzieci w 1995 roku. Eksperci wymieniają kilka powodów:

• Rosnąca liczba zorganizowanych sportów dla chłopców i dziewcząt w każdym wieku oraz zwiększony udział.

• Sporty zorganizowane przyciągają pokolenie dzieci, które dzięki grom wideo mają świetną zręczność palców, ale niższy poziom zdrowia układu krążenia niż poprzednie pokolenia dzieci.

• Specjalizacja i całoroczna gra w jednym sporcie prowadzi do urazów związanych z nadużywaniem, takich jak nadwyrężenia czy Little League Elbow.

• Rodzice naciskają na dzieci, aby się doskonaliły. "Niektórzy rodzice przeżywają swoje dzieci, a 25% rodziców oczekuje, że ich dziewiątoklasiści będą profesjonalistami", mówi Almquist, który jest również specjalistą od treningu sportowego w Fairfax County Public Schools, Fairfax, Va.

• Brak odpoczynku po kontuzji. "Niektórzy rodzice będą kupować lekarzy, aby znaleźć jednego, który oczyści ich dziecko do gry", mówi Almquist.

• Rodzice-wolontariusze nie są przeszkoleni w zakresie prawidłowych technik trenerskich lub pierwszej pomocy.

• Kościół i niezależne ligi sportowe bez planów na zdarzenia takie jak błyskawice lub nagłe przypadki medyczne. "Podczas gdy drużyny szkół średnich mają ograniczoną liczbę zawodników i mogą zatrudniać trenera sportowego, to ligi kościelne i niezależne mogą mieć od 300 do 500 zawodników i żadnego personelu medycznego" - mówi April Morin, dyrektor wykonawczy National Center for Sports Safety (NCSS) w Birmingham, Ala.

Co wynika z badań

"Trzeba przeprowadzić o wiele więcej badań na temat młodzieży i populacji szkół średnich" - mówi Almquist. "Większość badań jest przeprowadzana na studentach, a to nie zawsze dobrze przekłada się na młodsze populacje".

NATA wydało szczegółowe trzyletnie badania w 1999 roku pokazujące trendy w urazach w szkołach średnich w 10 sportach: piłka nożna chłopców, koszykówka chłopców, koszykówka dziewcząt, zapasy chłopców, hokej na trawie dziewcząt, siatkówka dziewcząt, piłka nożna chłopców, piłka nożna dziewcząt, baseball chłopców i softball dziewcząt.

Ogólnie rzecz biorąc, w każdym sporcie z wyjątkiem hokeja na trawie, zwichnięcia i nadwyrężenia stanowiły co najmniej połowę urazów. Spośród urazów wymagających operacji, 60,3% dotyczyło kolan. Średnio, ponad połowa urazów miała miejsce podczas ćwiczeń.

Oprócz porównania urazów pomiędzy sportami, badanie pokazało procentowe wskaźniki porównawczej częstotliwości każdego rodzaju urazu (uraz ogólny, złamania, itp.) w obrębie danego sportu. Na przykład w baseballu zwichnięcia stanowiły 16% wszystkich urazów.

Poniżej znajduje się podsumowanie wyników badań dla baseballu, softballu, koszykówki, piłki nożnej i piłki nożnej:

Baseball i softball. Odsetek urazów w baseballu wymagających operacji był prawie taki sam jak w przypadku piłki nożnej. Baseball i softball miały najwyższy wskaźnik złamań (8,8%), podczas gdy baseball miał najniższy wskaźnik urazów kolana (10,5%).

Koszykówka. Najwyższy odsetek operacji dotyczył koszykówki dziewcząt (4,0%). Ponad jedna trzecia urazów zarówno u chłopców jak i u dziewcząt dotyczyła kostki i stopy i wystąpiła podczas walki o luźne piłki.

Piłka nożna. Piłka nożna miała najwyższy wskaźnik urazów w porównaniu z innymi sportami. W sezonie 1995, 39% zawodników futbolu amerykańskiego doznało urazu, ale ciężkość urazów zmniejszyła się w porównaniu z badaniem z 1988 roku. Większość urazów dotyczyła biodra, uda i nogi, a następnie przedramienia, nadgarstka i ręki. Podczas gier, linia ofensywna miała 55,5% obrażeń, zespół obronny, 35,8%, a zespoły specjalne, 4,3%.

Piłka nożna. Spośród 10 badanych sportów, największa częstotliwość urazów kolana występowała w piłce nożnej dziewcząt (19,4%). Prawie jedna czwarta chłopców i dziewcząt grających w piłkę nożną miała co najmniej jeden uraz z utratą czasu podczas sezonu. Prawie jedna trzecia urazów piłkarskich dotyczyła kostki i stopy.

Rodzaje urazów sportowych

W sporcie dziecięcym występują dwa rodzaje urazów: ostre i nadwyrężeniowe.

Ostre urazy są spowodowane nagłym urazem i obejmują stłuczenia, zwichnięcia, naciągnięcia i złamania. Często występują, gdy sportowiec upada, skręca kostkę lub zderza się z innym graczem. "To, jak gracz jest obsługiwany bezpośrednio po urazie, jest ważne", mówi Almquist. "Jeśli trener sportowy lub profesjonalista medyczny jest pod ręką, gdy zawodnik doznaje wstrząsu mózgu lub innego urazu, ich opieka może zapobiec temu, że drobny uraz stanie się poważnym".

Powtarzający się ruch i specjalizacja w jednym sporcie, zamiast uprawiania różnych sportów w zależności od sezonu, odpowiadają za większość urazów związanych z nadużyciem. Doskonałym przykładem jest "Little League Elbow", termin określający uraz wynikający z rzucania w różnych sportach, nie tylko w baseballu. Powszechne są także naderwania tkanek w miejscach, gdzie ścięgna przyczepiają się do kości nogi lub pięty.

Nadużycie kontuzji objawia się jako uciążliwy ból, który nie ustępuje i stopniowo pogarsza się z czasem, Almquist mówi lekarzowi. "Jeśli twoje dziecko ciągle narzeka, uzyskać profesjonalną ocenę".

Według American Academy of Orthopaedic Surgeons, znaki, że twoje dziecko powinno zobaczyć chirurga ortopedycznego obejmują:

• Niezdolność do gry po ostrym lub nagłym urazie

• Zmniejszona zdolność do gry z powodu przewlekłych lub długotrwałych powikłań po urazie

• Silny ból spowodowany ostrymi urazami, które uniemożliwiają użycie ręki lub nogi

• Widoczna deformacja rąk lub nóg

Co rodzice mogą zrobić, aby promować bezpieczeństwo

"Prepare" to internetowy kurs szkoleniowy z zakresu bezpieczeństwa opracowany przez NATA i NCSS dla trenerów i rodziców. "Rodzice mogą wziąć nasz kurs lub kurs lokalnie przez Czerwony Krzyż" - mówi Morin lekarzowi. "Nie uczymy, jak zapewnić opiekę tak bardzo, jak zapobiegać i rozpoznawać sytuacje awaryjne i wiedzieć, co robić, dopóki profesjonalna pomoc nie przybędzie na miejsce".

NCSS i NATA opracowały oddzielne, ale podobne wytyczne dotyczące bezpieczeństwa, w tym:

• Należy mieć plan awaryjny. Plan powinien zawierać informacje kto jest odpowiedzialny za udzielanie pierwszej pomocy, jak rodzice zostaną powiadomieni o kontuzji, numery telefonów alarmowych oraz listę stanów medycznych każdego ucznia, która będzie łatwo dostępna podczas wszystkich praktyk i gier. Plan awaryjny musi być kompleksowy, szczegółowy i rozdany każdemu trenerowi.

• Należy korzystać z usług wykwalifikowanych pracowników służby zdrowia. Trener sportowy z certyfikatem NATA lub inny wykwalifikowany pracownik służby zdrowia powinien być w kadrze, aby zapewnić edukację, natychmiastową opiekę, leczenie i rehabilitację urazów.

• Posiadanie lekarza zespołu/lekarza konsultanta. Szkoły powinny mieć lekarza zespołu, który zna się na medycynie sportowej.

• Wymagaj badań fizycznych przed startem. Coroczne badania lekarskie powinny być wymagane przy uprawianiu sportu.

• Prowadzenie aktualnych alertów medycznych. Każda drużyna i liga powinna wymagać od zawodników formularza alertu medycznego. Wytyczne powinny być w miejscu, aby leczenie warunków takich jak astma lub anafilaksja było łatwo dostępne do podania w razie potrzeby. "Rodzice mają obowiązek powiedzieć trenerowi, jeśli ich dziecko ma stan zdrowia, taki jak astma, cukrzyca lub wcześniej istniejący uraz", mówi Morin. "A dziecko musi nosić inhalator lub awaryjny zasób cukru lub insuliny. Przygotowując się do ćwiczeń, łatwo jest zapomnieć o tych rzeczach".

• Grupuj dzieci w ligach młodzieżowych według rozmiaru. "Jest to najważniejsze w sportach kontaktowych", mówi Morin. "8-latek, który waży 60 funtów nie powinien grać przeciwko 10-latkowi, który waży 120 funtów".

• Protokół pogodowy. Należy wprowadzić wytyczne na wypadek uderzenia pioruna lub ekstremalnego upału. "Żadne dziecko nie powinno umrzeć w wyniku uderzenia pioruna lub ekspozycji na ciepło" - mówi Morin. "Można temu całkowicie zapobiec".

• Edukacja trenerów. Kadra trenerska powinna być zobowiązana do ciągłego kształcenia w zakresie technik trenerskich, resuscytacji i pierwszej pomocy. "Trenerzy, którzy nie przeszli szkolenia z zakresu bezpieczeństwa w ciągu ostatnich pięciu lat, nie są na bieżąco" - mówi Almquist.

• Miej pod ręką apteczki pierwszej pomocy. "Jeśli dziecko ma silne krwawienie, czy ktoś wie, jak użyć zestawu?" pyta Morin.

• Programy kondycyjne. Programy kondycyjne przed, w trakcie i poza sezonem powinny być dostępne dla wszystkich sportowców.

Eksperci mówią lekarzowi, że bezpieczeństwo powinno być przedmiotem zainteresowania wszystkich zaangażowanych: krajowych stowarzyszeń bezpieczeństwa i sportu, społeczności, szkół, lig sportowych, zawodu lekarza, rodziców i samych sportowców.

"Nie możemy wyeliminować wszystkich urazów", mówi Almquist. "Ale dzięki edukacji w zakresie bezpieczeństwa i opiece na miejscu, będziemy mieli więcej drobnych urazów, ponieważ dotrzemy do nich, zanim staną się poważne".

"Rodzice płacą dużo pieniędzy za udział dzieci w sporcie i zakładają, że jest ktoś odpowiedzialny za zapewnienie bezpieczeństwa ich dzieciom", mówi Morin. "Ale muszą zapytać, czy ktokolwiek jest wykształcony, aby rozpoznać urazy i zareagować? Jeśli rodzice o to nie pytają, nie możemy podnieść standardu bezpieczeństwa."