Zaburzenie dwubiegunowe: Objawy, przyczyny, diagnoza, leczenie

Dowiedz się od lekarza, jakie są fakty na temat choroby dwubiegunowej, znanej również jako depresja maniakalna, w tym objawy, przyczyny, diagnoza i leczenie.

Zaburzenie dwubiegunowe, znane również jako depresja maniakalna, jest chorobą psychiczną, która powoduje silne podwyższone i obniżone nastroje oraz zmiany w zakresie snu, energii, myślenia i zachowania.

Osoby cierpiące na zaburzenia dwubiegunowe mogą mieć okresy, w których czują się nadmiernie szczęśliwe i pełne energii, a także okresy, w których czują się bardzo smutne, beznadziejne i ospałe. Pomiędzy tymi okresami czują się zwykle normalnie. Wzloty i upadki można traktować jako dwa "bieguny" nastroju, dlatego zaburzenie to nazywa się "dwubiegunowym".

Słowo "maniakalny" opisuje okresy, w których osoba z zaburzeniem dwubiegunowym czuje się nadmiernie podekscytowana i pewna siebie. Uczucia te mogą również wiązać się z drażliwością oraz impulsywnym lub lekkomyślnym podejmowaniem decyzji. Około połowa osób w okresie manii może mieć również urojenia (wierzyć w rzeczy, które nie są prawdziwe i których nie da się od nich odwieść) lub halucynacje (widzieć lub słyszeć rzeczy, których nie ma).

"Hipomania" opisuje łagodniejsze objawy manii, w której osoba nie ma urojeń ani halucynacji, a jej wysokie objawy nie przeszkadzają jej w codziennym życiu.

Słowo "depresja" opisuje okresy, w których osoba czuje się bardzo smutna lub przygnębiona. Objawy te są takie same, jak te opisywane w przypadku dużej depresji lub "depresji klinicznej", czyli stanu, w którym osoba nigdy nie ma epizodów maniakalnych ani hipomanicznych.

Większość osób z chorobą dwubiegunową spędza więcej czasu z objawami depresji niż z objawami maniakalnymi lub hipomanii.

Czy istnieją różne typy choroby dwubiegunowej?

Istnieje kilka rodzajów zaburzeń dwubiegunowych, w tym:

Zaburzenie dwubiegunowe typu I: W tym typie choroby występują skrajnie nieobliczalne zachowania, z okresami maniakalnymi, które trwają co najmniej tydzień lub są tak nasilone, że wymagają opieki medycznej. Zwykle występują też okresy skrajnego obniżenia nastroju, które trwają co najmniej 2 tygodnie.

Zaburzenie dwubiegunowe II: W tym typie choroby również występują zmienne wzloty i upadki, ale nie są one tak skrajne jak w dwubiegunówce I.

Zaburzenie cyklotymiczne: Ten typ choroby obejmuje okresy maniakalnych i depresyjnych zachowań, które trwają co najmniej 2 lata u dorosłych lub 1 rok u dzieci i nastolatków. Objawy nie są tak intensywne jak w przypadku choroby dwubiegunowej I lub II.

"Nieokreślone" lub "inne określone" zaburzenie dwubiegunowe (dawniej nazywane "zaburzeniem dwubiegunowym nieokreślonym inaczej") jest obecnie używane do opisania stanów, w których osoba ma tylko kilka z objawów nastroju i energii, które definiują epizod maniakalny lub hipomaniakalny, lub objawy mogą nie trwać wystarczająco długo, aby uznać je za wyraźne "epizody".

Szybka cykliczność nie jest typem zaburzenia dwubiegunowego, ale terminem używanym do opisania przebiegu choroby u osób z zaburzeniem dwubiegunowym typu I lub II. Występuje wtedy, gdy epizody nastroju pojawiają się cztery lub więcej razy w ciągu jednego roku. Ten typ przebiegu choroby jest bardziej prawdopodobny u kobiet niż u mężczyzn, a ponadto może pojawiać się i znikać w dowolnym momencie przebiegu choroby dwubiegunowej. Gwałtowne cykle są spowodowane głównie depresją i wiążą się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli lub zachowań samobójczych.

W przypadku każdego rodzaju zaburzeń dwubiegunowych nadużywanie leków i alkoholu może prowadzić do częstszych epizodów. Zaburzenia dwubiegunowe i zaburzenia związane z używaniem alkoholu, znane jako podwójna diagnoza, wymagają pomocy specjalisty, który może zająć się obydwoma problemami.

Jakie są objawy choroby dwubiegunowej?

W zaburzeniu dwubiegunowym dramatyczne epizody podwyższonego i obniżonego nastroju nie przebiegają według ustalonego schematu. Osoba może odczuwać ten sam stan nastroju (depresyjny lub maniakalny) kilka razy, zanim przejdzie w nastrój przeciwny. Epizody te mogą występować na przestrzeni tygodni, miesięcy, a czasem nawet lat.

Nasilenie zaburzeń jest różne u różnych osób i może zmieniać się w czasie, stając się bardziej lub mniej nasilone.

Objawy manii ("haju"):

• Nadmierna radość, nadzieja i ekscytacja

• Nagłe zmiany z bycia radosnym na bycie drażliwym, złym i wrogim

• Niepokój

• Szybkie tempo mówienia i słaba koncentracja

• Zwiększona energia i mniejsze zapotrzebowanie na sen

• Niezwykle wysoki popęd płciowy

• Tworzenie wielkich i nierealistycznych planów

• Słaba ocena sytuacji

• Nadużywanie narkotyków i alkoholu

• Stawanie się bardziej impulsywnym

• Mniejsze zapotrzebowanie na sen

• Mniejszy apetyt

• Większe poczucie pewności siebie i dobrego samopoczucia

• Łatwo się rozpraszać

Podczas okresów depresji ("dołków") osoba z zaburzeniem dwubiegunowym może mieć:

• Smutek

• Utrata energii

• Poczucie beznadziejności lub bezwartościowości

• Nie cieszą się z rzeczy, które kiedyś lubili

• Problemy z koncentracją

• Zapominanie

• Mówienie powoli

• Mniejszy popęd płciowy

• Niezdolność do odczuwania przyjemności

• Niekontrolowany płacz

• Problemy z podejmowaniem decyzji

• Drażliwość

• Potrzeba większej ilości snu

• Bezsenność

• Zmiany apetytu, które powodują utratę lub przybieranie na wadze

• Myśli o śmierci lub samobójstwie

• Próba samobójcza

?

Jakie są przyczyny zaburzeń dwubiegunowych?

Nie ma jednej przyczyny zaburzeń dwubiegunowych. Naukowcy badają, w jaki sposób kilka czynników może prowadzić do jej wystąpienia u niektórych osób.

Na przykład, czasami może to być po prostu kwestia genetyki, co oznacza, że masz tę chorobę, ponieważ występuje ona w Twojej rodzinie. Sposób rozwoju mózgu również może odgrywać rolę, ale naukowcy nie są do końca pewni, jak i dlaczego.

Jakie są czynniki ryzyka choroby dwubiegunowej?

Choroba dwubiegunowa pojawia się zwykle w późnym okresie dojrzewania lub w wieku dorosłym. Rzadko może wystąpić wcześniej, w dzieciństwie. Zaburzenia dwubiegunowe mogą występować rodzinnie.

Prawdopodobieństwo zachorowania jest jednakowe u mężczyzn i kobiet. Kobiety nieco częściej niż mężczyźni przechodzą "gwałtowne zmiany", czyli mają cztery lub więcej różnych epizodów nastroju w ciągu roku. Kobiety częściej niż mężczyźni z chorobą dwubiegunową cierpią na depresję.

Zaburzenie dwubiegunowe zwykle rozwija się u kobiet w późniejszym okresie życia, częściej chorują one na zaburzenie dwubiegunowe II stopnia i są bardziej narażone na sezonowe zmiany nastroju.

U kobiet częściej występuje także połączenie problemów medycznych i psychicznych. Mogą to być choroby tarczycy, migrena i zaburzenia lękowe.

Niektóre czynniki zwiększające prawdopodobieństwo wystąpienia choroby dwubiegunowej to:

• Posiadanie członka rodziny z chorobą dwubiegunową

• Przechodzenie przez okres silnego stresu lub traumy

• Nadużywanie narkotyków lub alkoholu

• Pewne warunki zdrowotne

Wiele osób z tą chorobą nadużywa alkoholu lub innych narkotyków w stanach maniakalnych lub depresyjnych. Osoby z zaburzeniem dwubiegunowym częściej cierpią na depresję sezonową, współistniejące zaburzenia lękowe, zespół stresu pourazowego i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Jak rozpoznaje się chorobę dwubiegunową?

Jeśli Ty lub ktoś, kogo znasz, ma objawy choroby dwubiegunowej, porozmawiaj z lekarzem rodzinnym lub psychiatrą. Zadadzą oni pytania na temat chorób psychicznych, na które cierpiałeś Ty lub osoba, o którą się martwisz, oraz wszelkich chorób psychicznych występujących w rodzinie. Osoba ta zostanie także poddana pełnej ocenie psychiatrycznej, aby stwierdzić, czy ma ona prawdopodobnie zaburzenia dwubiegunowe lub inne zaburzenia psychiczne.

Diagnozowanie choroby dwubiegunowej polega na stwierdzeniu objawów występujących u danej osoby i określeniu, czy nie są one wynikiem innej przyczyny (np. niskiego poziomu tarczycy lub objawów nastroju spowodowanych nadużywaniem narkotyków lub alkoholu). Jak bardzo są one nasilone? Jak długo się utrzymują? Jak często się powtarzają?

Najbardziej znamienne objawy to te, które wiążą się z podwyższonym lub obniżonym nastrojem, zmianami snu, energii, myślenia i zachowania.

Rozmowa z bliskimi przyjaciółmi i rodziną danej osoby może często pomóc lekarzowi w odróżnieniu zaburzeń dwubiegunowych od dużych zaburzeń depresyjnych lub innych zaburzeń psychicznych, które mogą powodować zmiany nastroju, myślenia i zachowania.

Jeśli właśnie zdiagnozowano u Ciebie chorobę dwubiegunową, możesz czuć się przestraszony. Przyszłość może wydawać się bardzo niepewna. Co to będzie oznaczać dla Twojego życia, rodziny i pracy?

Jednak postawienie dokładnej diagnozy to dobra wiadomość. Oznacza to, że w końcu możesz otrzymać leczenie, którego potrzebujesz. Osoby cierpiące na chorobę dwubiegunową zwykle potrzebują około 10 lat, zanim zostaną dokładnie zdiagnozowane.

Diagnozowanie choroby dwubiegunowej może być trudniejsze w przypadku dzieci i nastolatków. Ich objawy mogą być takie same jak u dorosłych, ale mogą być mylone z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) lub po prostu ze złym zachowaniem.

Jeśli uważasz, że Twoje dziecko może mieć zaburzenia dwubiegunowe, poproś lekarza o skierowanie do psychologa dziecięcego, który zna się na zaburzeniach dwubiegunowych.

Jakie są metody leczenia choroby dwubiegunowej?

Zaburzenie dwubiegunowe można leczyć. Jest to stan długotrwały i wymaga stałej opieki. Osoby, u których występują cztery lub więcej epizodów nastroju w ciągu roku lub które mają problemy z narkotykami lub alkoholem, mogą mieć postać choroby znacznie trudniejszą do leczenia.

Leczenie może mieć ogromne znaczenie. Dzięki połączeniu różnych czynników - dobrej opieki medycznej, leków, terapii, zmiany stylu życia oraz wsparcia przyjaciół i rodziny - możesz poczuć się lepiej. Na chorobę dwubiegunową - lub depresję maniakalną, jak się ją jeszcze czasem nazywa - nie ma znanego lekarstwa. Jest to stan przewlekły, który wymaga leczenia przez całe życie. Wiele osób cierpiących na tę chorobę ma się dobrze; mają rodziny, pracę i prowadzą normalne życie.

Leki

Podstawowym sposobem leczenia jest przyjmowanie leków, które zazwyczaj obejmują następujące elementy

• leki stabilizujące nastrój, takie jak karbamazepina (Tegretol), lamotrygina (Lamictal), lit lub walproinian (Depakote)

• Leki przeciwpsychotyczne, takie jak kariprazyna (Vraylar), lurasidon (Latuda), olanzapina (Zyprexa) i kwetiapina (Seroquel)

• Leki przeciwdepresyjne

• Leki przeciwdepresyjne-antypsychotyczne, połączenie leku przeciwdepresyjnego i stabilizatora nastroju

• Leki przeciwlękowe lub nasenne, takie jak leki uspokajające, np. benzodiazepiny

Znalezienie odpowiedniej dla siebie kombinacji może zająć trochę czasu. Konieczne może być wypróbowanie kilku rozwiązań, zanim lekarz ustali, co działa najlepiej. Ważne jest, aby nie odstawiać leku i porozmawiać z lekarzem przed odstawieniem lub zmianą leków.

Kobiety w ciąży lub karmiące piersią powinny porozmawiać z lekarzem o lekach, które mogą bezpiecznie przyjmować.

Często zalecana jest także psychoterapia. Istnieje kilka różnych jej rodzajów. Mogą to być m.in:

• Interpersonalna i społeczna terapia rytmem (IPSRT). Opiera się ona na założeniu, że posiadanie codziennej rutyny w odniesieniu do wszystkich czynności, od snu po jedzenie, może pomóc w utrzymaniu stabilnego nastroju.

• Terapia poznawczo-behawioralna (CBT). Pomaga ona zastąpić złe nawyki i działania bardziej pozytywnymi alternatywami. Może także pomóc w nauce radzenia sobie ze stresem i innymi negatywnymi czynnikami.

• Psychoedukacja. Dowiedzenie się więcej i przekazanie członkom rodziny informacji na temat choroby dwubiegunowej może pomóc w uzyskaniu wsparcia w przypadku wystąpienia epizodów choroby.

• Terapia skoncentrowana na rodzinie. W ten sposób tworzy się system wsparcia, który pomaga w leczeniu i pomaga bliskim rozpoznać początek epizodu.

Inne metody leczenia zaburzeń dwubiegunowych obejmują:

• Terapia elektrokonwulsyjna (ECT). Małe dawki prądu elektrycznego porażają mózg i wywołują niewielki napad, aby go zrestartować i zmienić równowagę pewnych substancji chemicznych. Chociaż nadal jest to leczenie ostatniej szansy, kiedy leki i terapia nie przyniosły rezultatu, jest ono znacznie lepiej kontrolowane i bezpieczniejsze, wiąże się z mniejszym ryzykiem i efektami ubocznymi niż w początkowym okresie stosowania tej procedury.

• Akupunktura. Istnieją pewne dowody na to, że ta terapia uzupełniająca może pomóc w depresji spowodowanej chorobą dwubiegunową.

• Suplementy. Niektórzy ludzie przyjmują pewne suplementy witaminowe, aby złagodzić objawy choroby dwubiegunowej, ale istnieje wiele problemów związanych z ich stosowaniem. Na przykład? Ich składniki nie są regulowane prawnie, mogą powodować skutki uboczne, a niektóre z nich mogą wpływać na działanie przepisanych leków. Pamiętaj, aby poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych suplementach.

Pomocne mogą być także zmiany w stylu życia:

• Regularnie uprawiaj ćwiczenia fizyczne.

• Przestrzegaj harmonogramu jedzenia i spania.

• Naucz się rozpoznawać swoje wahania nastroju.

• Uzyskaj wsparcie od przyjaciół lub grupy.

• Prowadź dziennik lub kartę objawów.

• Naucz się radzić sobie ze stresem.

• Znajdź zdrowe hobby lub sport.

• Nie pij alkoholu i nie używaj narkotyków.

Perspektywy zaburzeń dwubiegunowych

Choroba dwubiegunowa może sprawić, że poczujesz się zupełnie sam. Ale tak naprawdę wcale nie jest. Ponad 2 miliony dorosłych osób w Stanach Zjednoczonych zmaga się z chorobą dwubiegunową.

Ważne jest, aby nie obwiniać się za swój stan. Zaburzenie dwubiegunowe jest chorobą fizyczną, a nie oznaką osobistej słabości. To tak jak cukrzyca, choroby serca czy inne dolegliwości. Nikt nie wie, co jest przyczyną choroby dwubiegunowej, ale dla wielu osób jest to stan, z którym można sobie poradzić.

Ważne jest, aby skupić się na przyszłości. Życie z chorobą dwubiegunową może być trudne. Nie pozwól jednak, aby choroba zawładnęła Twoim życiem. Zamiast tego podejmij działania i odzyskaj kontrolę nad swoim zdrowiem. Dzięki zaangażowaniu i pomocy lekarzy, możesz znów poczuć się lepiej.

W przypadku większości osób dobry program leczenia może ustabilizować nastrój i złagodzić objawy. Osoby, które mają również problem z nadużywaniem substancji, mogą potrzebować bardziej specjalistycznego leczenia.

Ciągłe leczenie jest bardziej skuteczne niż rozwiązywanie problemów w miarę ich pojawiania się.

Im więcej wiesz o swojej chorobie, tym lepiej możesz radzić sobie z jej epizodami. Pomocne mogą być także grupy wsparcia, gdzie można porozmawiać z ludźmi, którzy przechodzą przez to samo, co ty.

Choroba dwubiegunowa a samobójstwo

Niektóre osoby cierpiące na chorobę dwubiegunową mogą mieć skłonności samobójcze.

Poznaj znaki ostrzegawcze i natychmiast szukaj pomocy medycznej:

• Depresja (zmiany w jedzeniu, spaniu, aktywności)

• Izolowanie się

• Mówienie o samobójstwie, beznadziejności lub bezradności

• Działać lekkomyślnie

• Podejmowanie większego ryzyka

• Więcej wypadków

• Nadużywanie alkoholu lub innych środków odurzających

• Skupianie się na chorobliwych i negatywnych tematach

• Rozmowy o śmierci i umieraniu

• Więcej płacze lub staje się mniej ekspresyjny emocjonalnie

• Rozdawanie rzeczy