Astma alergiczna może być czasami trudna do kontrolowania. Ale kiedy leczenie zawodzi, immunoterapia, czyli zastrzyki przeciw alergii, może przynieść ulgę.
Astmę zdiagnozowano u mnie w wieku 14 lat. Patrząc wstecz, były już wczesne oznaki. Jako dziecko często jeździłam konno i choć w stajni czułam się jak w drugim domu, wychodziłam z niej ze swędzącymi, opuchniętymi oczami i czerwonymi plamami egzemy na rękach. Moja ciocia i wujek mieli też psa, który bardzo dużo srał. Za każdym razem, gdy tam nocowałem, miałem problemy z zaśnięciem, ponieważ czułem, że moja klatka piersiowa jest bardzo napięta.
Początkowo mój lekarz twierdził, że to astma sportowa, ponieważ objawy pojawiały się tylko wtedy, gdy biegałem. Kiedy jednak objawy nasiliły się, wykonałem alergiczne testy skórne. W końcu zdiagnozowano u mnie alergię na pyłki, trawy i kurz, a także na psy i koty. To ostatnie stanowiło problem, ponieważ mieliśmy po jednym z nich - mimo że nasz pies, terier tybetański, miał być hipoalergiczny.
Lekarz dał mi dwa inhalatory. Jeden z nich to Intal, który miał mi szybko pomóc w razie ataku astmy. Zawierał on sól sodową kromolinu, substancję przeciwzapalną, która nie jest już dostępna na rynku. Drugi to Advair, inhalator podtrzymujący, który stosowałem dwa razy dziennie, aby utrzymać astmę pod kontrolą. Zawiera on propionian flutikazonu, steroid, który łagodzi stan zapalny w płucach. Zawiera także substancję zwaną długo działającym beta2-agonistą, która rozluźnia mięśnie dróg oddechowych. Dzięki temu oddychanie stało się nieco łatwiejsze, ale nadal miałem trudności z przebywaniem przez dłuższy czas w domu ze zwierzętami innymi niż moje własne.
Nowy początek
Kiedy wyjechałem na studia, moje objawy znacznie się poprawiły, prawdopodobnie dlatego, że w pobliżu nie było żadnych zwierząt futerkowych. Ale kiedy wróciłem do domu na Święto Dziękczynienia w pierwszym roku studiów, czułem się fatalnie. Bardzo trudno było mi się przyzwyczaić do Abby, słodkiej czarnej kotki mojej rodziny, i Lexi, naszego teriera. Prawie codziennie musiałam używać inhalatora szybko działającego, oprócz inhalatora podtrzymującego. Przez cały czas musiałam też przyjmować lek przeciwhistaminowy Zyrtec. Mimo to objawy były tak silne, że wyjechałam na noc do domu przyjaciół, w którym nie było zwierząt.
Po studiach mieszkałam przez pewien czas za granicą i udało mi się uniknąć psów i kotów, które były głównymi czynnikami wywołującymi moją astmę. Chociaż jestem uczulona na inne alergeny w domu i na zewnątrz, to wywołują one jedynie łagodne objawy, takie jak swędzenie oczu i kichanie. Ale kiedy wróciłam do Stanów, okazało się, że unikam odwiedzania rodziców z powodu moich reakcji alergicznych. W styczniu 2015 r. porozmawiałam z alergologiem i zdecydowałam się na rozpoczęcie immunoterapii alergenowej, znanej również jako zastrzyki alergiczne. Miałam nadzieję, że to zmniejszy moją wrażliwość. Był to proces trwający 5 lat i obejmował wizyty u alergologa raz w tygodniu w celu wstrzyknięcia do organizmu niewielkich ilości alergenów. Ale ponieważ byłem wrażliwy na sierść zwierząt domowych, uznałem, że warto było się poświęcić.
Immunoterapia odbija się na organizmie. Po każdej wizycie, kiedy otrzymywałem dwa oddzielne zastrzyki w obie ręce, siedziałem i patrzyłem, jak plamki wielkości niklu zamieniają się w swędzące pręgi wielkości piłek golfowych. Z czasem reakcja ta zmniejszyła się, ale zastrzyki nadal są dużym obciążeniem, zarówno fizycznym, jak i emocjonalnym. Po każdej serii zastrzyków przez 30 minut siedzisz w gabinecie alergologa z EpiPenem na kolanach, na wypadek gdybyś znalazł się w najgorszym scenariuszu reakcji anafilaktycznej. Na szczęście nigdy mi się to nie przytrafiło.
Wyniki zmieniające życie - i nadzieja na przyszłość
Po około dwóch i pół roku zauważyłem prawdziwą różnicę. Na przykład w 2017 roku pojechałem z mamą na Islandię. Od lat nie jeździłam konno, ale chęć jazdy po plażach z czarnym piaskiem przeważyła nad moimi obawami związanymi z alergią. Co ciekawe, wzięłam leki na alergię i nic mi nie było, mimo że nigdy nie robiłam sobie zastrzyku na alergeny koni. Ani razu nie potrzebowałam inhalatora. Kilka miesięcy później odwiedziłem kuzynów, którzy mają cztery psy. Mogłem przebywać w ich domu przez prawie godzinę bez żadnych objawów.
Ze względu na pandemię COVID-19 zrobiłam sobie przerwę w podawaniu zastrzyków alergenowych, ale gdy tylko sytuacja się uspokoi, znów je wznowię. Ostatecznie moim marzeniem jest życie z futrzanymi zwierzętami. Uwielbiam koty i psy. Chcę móc spacerować po parku dla psów i pogłaskać je wszystkie, albo odwiedzać przyjaciół bez konieczności ustalania z góry zaplanowanego schematu przyjmowania leków na alergię. Chcę móc przytulać się do psa członka rodziny bez obawy, że nie będę mogła oddychać. Wygląda na to, że dzięki zastrzykom alergicznym, może to stać się rzeczywistością.
