Życie z anoreksją: Carr Otis

Walka supermodelki z niską samooceną i anoreksją doprowadziła do załamań emocjonalnych i w końcu do operacji serca w wieku 30 lat.

Życie z anoreksją: Carr Otis

Walka supermodelki z niską samooceną i anoreksją doprowadziła do załamań emocjonalnych i w końcu do operacji serca w wieku 30 lat.

Z archiwum lekarza

Carr Otis

Dorastając w domu alkoholików, w którym życie było chaotyczne i niestabilne, szukałam sposobów na radzenie sobie z niepokojem, którego doświadczałam.

Miałam ogromny lęk przed staniem się kobietą, a moja relacja z matką była zerwana. Brakowało mi opieki, która sprawiałaby, że proces dorastania od dziewczęcości do kobiecości byłby bezpieczny. Kiedy moje ciało się zmieniało, czułam dezorientację i strach. Nie miałam wzorców do naśladowania ani wspierających relacji z kobietami, do których mogłabym się zwrócić.

Jedzenie wydawało mi się sposobem na kontrolowanie chaosu, lekiem na niepokój i próbą zapanowania nad swoim życiem i ciałem.

Uzależniony od odmawiania jedzenia

Kiedy weszłam w świat modelingu, zdążyłam się już uzależnić od schematu używania jedzenia - i odmawiania sobie jedzenia - jako sposobu na osiągnięcie ulgi. To był początek długiej drogi samookaleczania.

Ze względu na mój wiek i niską samoocenę byłam bardzo podatna na osądy, jakie padały pod moim adresem w świecie modelingu, gdzie wydawało mi się, że jestem postrzegana wyłącznie przez pryzmat mojego ciała. Cała uwaga i rozmowy koncentrowały się na tym, co fizyczne: na wadze, kształcie, rozmiarze, ujędrnieniu lub zwiotczeniu.

To było bolesne, gdy mówiono o mnie tak, jakby mnie nie było w tym pomieszczeniu, a nawet w ciele, które było dotykane, szturchane i oceniane. Presja, by być szczupłą i zmieścić się w próbkach rozmiarów, które fotografują dla magazynów, była ogromna. W zasadzie, jeśli nie zmieściłabym się w sukienkę, straciłabym pracę. Nie miałam wtedy przyjaciół ani rodziny, którzy mogliby mnie wesprzeć, nie miałam też wykształcenia, na którym mogłabym się oprzeć. Czułam, że nie mam innego wyjścia, jak tylko podjąć pracę.

Poświęcenia, na które się zdobyłem, zagrażały mojemu życiu. Weszłam w świat, który zdawał się popierać mentalność "wszystko, co trzeba", aby utrzymać nienormalną szczupłość. Mogłam po prostu nie jeść, a potem doprowadzić się do szaleństwa z głodu i skończyć z objadaniem się.

To była przerażająca kolejka górska, a ja nie miałam możliwości zrozumienia, że to moje metody są przyczyną tej kolejki. Nie było żadnych "edukatorów" w zakresie równowagi żywieniowej. Nie było nikogo, kto wziąłby mnie za rękę i wytłumaczył, jak wygląda zdrowa dieta. Kiedy mówiono mi, że jestem "gruba", czułam się jak wyrok śmierci, a te słowa powodowały, że popadałam w anoreksję i całkowicie powstrzymywałam się od jedzenia.

Później, w miarę postępów choroby, przybierała ona różne formy i nie było rzeczy, której bym nie spróbowała, próbując zapanować nad swoim ciałem. Od głodzenia się, przez objadanie się, nadużywanie środków przeczyszczających, kokainę, tabletki dietetyczne, leki na tarczycę, wymioty i obsesyjne ćwiczenia - wszystko to stało się jak program, przez który przechodziłam.

Pewnego dnia w Paryżu miałam niesamowitą sesję zdjęciową dla magazynu Vogue. Nie spałam całą noc i byłam przerażona, że będę wyglądać grubo i w nic się nie zmieszczę. Rano, w dniu sesji, dostałam ataku paniki i w stanie histerii i wstrętu do samej siebie pocierałam paznokciami twarz i ciało, otwierając skórę i pobierając krew.

Było mi niezmiernie wstyd, że tak bardzo nie panowałam nad sobą. Najsmutniejszym wspomnieniem jest dla mnie to, że sesja zdjęciowa była już zaplanowana, a stawką były pieniądze, więc bez zbędnych pytań zrobiono mi makijaż i postawiono przed kamerą. Miałam do wykonania zadanie i tyle.

Później zobaczyłam te zdjęcia i byłam zdumiona obrazem, jaki zobaczyłam. Myślałam, że jestem zbyt gruba, aby zrobić zdjęcia, ale w rzeczywistości ważyłam mniej niż 100 kg.

W tym momencie czułem się już jak wariat. Mój umysł nie był w stanie się zatrzymać, a ja nie potrafiłem się skupić na żadnym przedmiocie przez dłuższy czas. Spałam, kiedy powinnam być przytomna, a kiedy nadszedł czas odpoczynku, czułam się zmęczona. Byłem przygnębiony, maniakalny i wyczerpany pod każdym względem. Miałam tendencję do wybuchów histerii i płaczu, nad którymi nie mogłam zapanować. Moje życie i umysł wymykały się spod kontroli. Moje ciało zmierzało w kierunku strefy zagrożenia.

W końcu anoreksja odcisnęła swoje piętno

Kiedy kończyłem 30 lat, dostałem propozycję zrobienia zdjęć do "Sports Illustrated". Mówiono o mnie, że jestem "najstarszą" dziewczyną, która znalazła się na łamach takiego wydania, i na tej podstawie udzielano mi wywiadów w najważniejszych gazetach i magazynach. Aby dojść do formy, przesadziłam z treningiem i niedojadaniem.

Moje ciało nie wytrzymało tego dłużej. W Boże Narodzenie dostałam ataku i zostałam przewieziona do szpitala, gdzie badania wykazały, że lata niedożywienia odcisnęły piętno na moim sercu. Konieczna była operacja serca.

W tym momencie musiałem podjąć życiowe decyzje. Potrzebowałem pomocy. Musiałam coś zmienić, bo inaczej mój organizm nie wytrzymałby. W tym momencie wreszcie przyznałem, że nie mam nad sobą kontroli, i wiedziałem, że nie jestem gotowy na śmierć. Byłem gotowy, aby rozpocząć drogę do wyzdrowienia.

Kilka lat później walka nie jest już czynnikiem dominującym w moim życiu. Mój rozmiar i kształt nie decydują już o tym, jak się czuję w danym dniu.

Nadal mam dietetyka, do którego dzwonię i z którym się kontaktuję, a także wielu przyjaciół, do których dzwonię, gdy czuję się pobudzona i potrzebuję wsparcia. Dziś jednak mam narzędzia, które pozwalają mi radzić sobie z pojawiającymi się problemami emocjonalnymi. Moje zainteresowanie zmieniło się z obsesji na punkcie wagi na pragnienie optymalnego zdrowia. Staram się podchodzić do jedzenia i odżywiania z żywieniowego punktu widzenia i upewniam się, że to, co wkładam do mojego organizmu, jest zrównoważone i korzystne, a także odpowiedzialnie podchodzi do moich potrzeb zarówno fizycznych, jak i psychicznych.

Niedawno przeprowadziłam się z Los Angeles, aby poszerzyć swoje horyzonty i uciec od nierealistycznych postaw, które dominują w tej "branży". Ograniczam nawet czasopisma, które czytam, do tych, które koncentrują się na zdrowiu i intelekcie, w przeciwieństwie do tych, które brutalnie opisują życie celebrytów lub magazynów o modzie, które utrwalają niezdrowy wizerunek kobiety.

Zachęcam młode kobiety, by odnalazły swój własny głos i zabrały głos. Aktywność w społeczności i rozwijanie siebie poza sferą fizyczną jest niezwykle ważne. Musimy czuć się ze sobą związane, by uczyć się i rozwijać jako jednostki, a także znaleźć sposoby na nawiązanie relacji między sobą poza obrazem ciała i społecznym nakazem szczupłości.

Jesteśmy czymś więcej niż tylko tym ciałem. Jesteśmy we wszystkich kształtach i rozmiarach. Nasze różnice powinny być przyjmowane i celebrowane. Szanując różnice w nas samych, uczymy się szanować i współczuć innym.

Kiedy myślę o kobietach, które podziwiam, myślę o ich sile, odwadze, odporności i intelekcie. W tym właśnie tkwi piękno.

Pewnego dnia wszyscy się zestarzejemy, poza naszą gładką skórą i młodym ciałem. Mam nadzieję, że wszyscy będziemy mogli spojrzeć wstecz z satysfakcją, wiedząc, że przeżyliśmy życie pełne celu i współczucia. Wszyscy zasługujemy na to szczęście.

Opublikowano 11 sierpnia 2005 r.