Kiedy ktoś odnajduje swoją tożsamość i poczucie celu w chorobie, leczenie może być niezwykle trudne. Tak jest w przypadku anoreksji, mówią eksperci - uwodzicielskiej choroby, która staje się jak przyjaciel i służy jako paszport do sekretnej społeczności.
Stać się "najlepszą anorektyczką w historii".
Walka z jedzeniem
Salynn Boyles Z archiwum lekarza
12 listopada 2001 r. - Wendy, lat 22, od ponad dziesięciu zmaga się z anoreksją, ale nie ma zamiaru natychmiastowego powrotu do zdrowia, które pewnego dnia może ją zabić. Chociaż mówi, że nie życzyłaby nikomu zaburzeń odżywiania, dodaje, że "dla mnie i dla wielu innych istnieje potrzeba trzymania się tego".
"Nie wybrałam zaburzeń odżywiania, kiedy miałam 10 lat, ale po 12 latach tego, to wszystko, co znam i do czego przywykłam" - napisała Wendy w liście do lekarza. "Od sześciu lat jestem w terapii ambulatoryjnej i byłam hospitalizowana z powodu niewydolności narządów. Wiem, co robię. ... Nie, nie planuję pozostać w ten sposób do końca życia, ale na razie to jest to, co wybieram. I to jest to, co wybiera wielu innych".
Wendy była jedną z kilku młodych kobiet, które napisały ostatnio do lekarza w obronie stron internetowych i czatów promujących anoreksję. Wiele z nich zostało już zamkniętych przez serwery takie jak Yahoo! w następstwie zalewu wiadomości i skarg od grup walczących z zaburzeniami odżywiania.
"Wiem, że pewnie skaczecie z radości" - napisał lekarz CZ. "Ty i tysiące innych reporterów zdemolowaliście wroga. Czy nie masz empatii? Teraz ja nie mam wsparcia. Nie chodziło tylko o głodowanie, osiąganie naszych celów itd. My dawaliśmy wsparcie".
'Staje się przyjacielem'
Zarówno Wendy, jak i CZ powiedzieli, że intencją stron proanoreksyjnych nie jest promowanie zaburzeń odżywiania w nadziei na pozyskanie nowych zwolenników. Ich komentarze sugerują, że uważają internetowe "kluby", do których uczęszczają, za ekskluzywne bractwa, w których mogą wyrażać swoje uczucia bez narażania się na ocenę. Australijska badaczka Megan Warin twierdzi, że poczucie wspólnoty i przynależności jest silne wśród anorektyczek i pomaga wyjaśnić, dlaczego leczenie tego schorzenia jest tak trudne.
Warin spędziła ponad trzy lata na rozmowach z anorektyczkami, starając się dowiedzieć więcej o codziennych społecznych skutkach choroby. Mówi, że jednym z najbardziej zaskakujących odkryć jest to, że anorektyczki często postrzegają swoje zaburzenia odżywiania jako "wzmacniające", zamiast postrzegać je jako wyniszczające choroby psychiczne.
"Osoby, z którymi rozmawiałam, opisywały wczesne fazy anoreksji jako dość uwodzicielskie" - mówi Warin. "Ludzie często nie chcą porzucić swoich zaburzeń odżywiania. Wchodzą w relację z anoreksją i staje się ona sposobem radzenia sobie. Wiele osób cierpiących na to zaburzenie personifikuje je, a nawet nadaje mu imię. Staje się ona przyjacielem, wrogiem w przebraniu, nadużywającym kochankiem, kimś, na kim można polegać".
Dane wskazują, że około 8 milionów osób w Stanach Zjednoczonych cierpi na zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja nervosa i bulimia, a 7 milionów z nich to kobiety. Przeważająca większość osób cierpiących na te zaburzenia rozwija je w wieku nastoletnim i dwudziestym.
Specjalista w dziedzinie zaburzeń odżywiania, dr Michael P. Levine, profesor psychiatrii w Kenyon College w Ohio, zgadza się, że poczucie identyfikacji, które często towarzyszy anoreksji, często komplikuje leczenie. Przypomina sobie przejmującą rozmowę sprzed wielu lat z 19-latką walczącą o powrót do zdrowia po tym zaburzeniu.
"Nigdy nie miała miesiączki, miała bardzo niewielu przyjaciół i spędzała dużo czasu na terapii lub w samotności" - opowiada. "Ze łzami w oczach powiedziała mi, że każdego dnia zmaga się z lękami związanymi z jedzeniem. Powiedziała, że chce wyzdrowieć, ale jest to trudne. Spojrzała mi w oczy i powiedziała: 'Przynajmniej kiedy byłam anorektyczką, byłam kimś'".
'Najlepsza anorektyczka w historii'
Rzeczniczka Krajowego Stowarzyszenia ds. Zaburzeń Odżywiania Holly Hoff mówi, że perfekcjonizm i konkurencyjność to wspólne cechy młodych kobiet, które cierpią na zaburzenia odżywiania.
"Często istnieje silne, silne dążenie do bycia doskonałym, nawet w zaburzeniach odżywiania chcą być doskonałe" - mówi. "Dlatego właśnie terapia grupowa może być problematyczna. Mogą usłyszeć rzeczy, które robią inni, i mogą pomyśleć, że nie idą tak daleko, jak by mogli."
Vivian Hanson Meehan, przewodnicząca Krajowego Stowarzyszenia Anoreksji Nerwicowej i Zaburzeń Towarzyszących, zgadza się z tym stwierdzeniem.
"Często, kiedy widzimy anorektyczki w grupie, zaczynają ze sobą rywalizować" - mówi. "Starają się być najlepszymi anorektyczkami w historii. Ale najlepsze anorektyczki nie żyją".
Hoff mówi, że obecnie nie ma wyraźnie lepszej strategii leczenia zaburzeń odżywiania, ale pracownicy medyczni wiedzą o nich znacznie więcej niż jeszcze kilka lat temu. Zaleca zespołowe podejście do leczenia, łączące terapię psychologiczną z leczeniem medycznym mającym na celu przywrócenie zdrowia fizycznego.
"Ważnym zagadnieniem w leczeniu jest obecnie to, czy konieczne jest podniesienie wagi osoby cierpiącej na anoreksję przed podjęciem pracy nad problemami psychologicznymi" - mówi. "Badania sugerują, że niektóre anorektyczki mogą być tak wyczerpane fizycznie, że przed skuteczną analizą należy przywrócić im pewien wyjściowy poziom zdrowia fizycznego. O sile tej choroby świadczy to, że niektórzy ludzie są tak chorzy, że nie potrafią zrozumieć, że potrzebują opieki."
Hoff twierdzi, że szanse na wyzdrowienie są znacznie większe, jeśli choroba zostanie wcześnie rozpoznana i podjęte zostanie leczenie. Przyjaciele i członkowie rodziny mogą mieć tu duży wpływ, ponieważ osoby cierpiące rzadko przyznają się do problemu, dopóki nie można temu zaprzeczyć.
"Wielu chorych traci kontakt z rzeczywistością i zaczyna myśleć, że to, co robią, jest normalne" - mówi. "Dlatego tak ważne jest, by rodzina i przyjaciele stale podkreślali, że to nie jest normalne. Od osób, które wyszły z nałogu, słyszymy, że nawet jeśli opierają się tym przekazom, to zawsze są one gdzieś w głębi ich umysłów. Pojawiają się, gdy zaczynają czuć się coraz mniej kontrolowani i coraz bardziej słabi".
Wyleczenie z zaburzeń odżywiania to często długa droga - dodaje - i większość ludzi nie jest w stanie tego dokonać bez profesjonalnej pomocy.
"Często słyszymy od osób cierpiących na zaburzenia odżywiania, które udały się do doradcy, ale nie był on dla nich odpowiedni i są gotowe się poddać" - mówi. "Zachęcamy ich, by spróbowali kogoś innego. Znalezienie kogoś, komu się ufa i z kim można współpracować, jest niemal ważniejsze niż konkretna metoda leczenia."
