Pomimo podobnych nazw, ospa wietrzna i ospa prawdziwa to zupełnie różne choroby. Dowiedz się, jak je od siebie odróżnić.
Naprawdę nie trzeba wiedzieć, jak je odróżnić. To dlatego, że od ponad 65 lat nikt w Stanach Zjednoczonych nie chorował na ospę prawdziwą. Ale nadal są ważne rzeczy, które warto wiedzieć o obu chorobach.
1. Ospa wietrzna jest wciąż aktualna. Ospa wietrzna wyginęła.
Do niedawna ospa wietrzna była bardzo powszechną chorobą, zwłaszcza u dzieci. Co roku chorowało na nią około 4 milionów osób, a ponad 10 000 trafiało do szpitala. Szczepionka przeciwko ospie wietrznej sprawiła, że jest ona znacznie rzadsza. Jednak ludzie nadal chorują na nią co roku.
Z drugiej strony, szanse na zarażenie się ospą wietrzną są bliskie zeru. Prawdopodobieństwo, że nadepnie na Ciebie mamut wełnisty, jest mniej więcej takie samo. Dzięki szczepionce przeciwko ospie prawdziwej choroba ta prawie zniknęła. Ostatni przypadek na świecie miał miejsce w 1978 roku. Jedyne znane próbki ospy znajdują się w dwóch bezpiecznych laboratoriach badawczych - jednym w USA, a drugim w Rosji.
2. Ospa wietrzna jest zwykle łagodna. Ospa wietrzna była często śmiertelna.
Wirus varicella wywołuje ospę wietrzną. Bardzo łatwo się nim zarazić. W przypadku ospy wietrznej na ciele pojawiają się swędzące bąble (które w końcu pokrywają się strupami), a także inne objawy, takie jak gorączka i zmęczenie. Choroba trwa zwykle około 5 do 7 dni.
Ospa wietrzna była zupełnie inna. Również była wywoływana przez wirus (variola). Powodowała wysypkę, pęcherze i gorączkę, podobnie jak ospa wietrzna. Była jednak znacznie poważniejsza. Umierało około 3 na 10 osób, które na nią chorowały. Niektóre osoby, które przeżyły, oślepły lub miały trwałe blizny. Eksperci uważają, że w XX wieku choroba ta zabiła ponad 300 milionów ludzi.
3. Lekarze potrafią odróżnić ospę wietrzną od ospy prawdziwej.
Choć dla niewprawnego oka mogą wyglądać podobnie, wysypki ospy wietrznej różnią się od siebie:
Objawy ospy wietrznej
pojawiają się w różnym czasie i w różnych miejscach. Najczęściej występują na brzuchu, klatce piersiowej i plecach, rzadziej na dłoniach lub podeszwach stóp.
Owrzodzenia po ospie wietrznej
pojawiały się na całym ciele w tym samym czasie (najczęściej na twarzy, ramionach i nogach, a czasami na dłoniach i podeszwach) i wszystkie wyglądały tak samo.
4. Dzieci (i niektórzy dorośli) potrzebują szczepionki przeciwko ospie wietrznej. Prawie nikt nie potrzebuje szczepionki przeciwko ospie wietrznej.
Chociaż ospa wietrzna jest dla większości osób łagodną chorobą, czasami może powodować niebezpieczne problemy - zwłaszcza u niemowląt, dorosłych i osób o słabym układzie odpornościowym. Z tego powodu lekarze zalecają, aby wszystkie dzieci otrzymały szczepionkę - raz około 1. roku życia, a następnie szczepienie przypominające między 4. a 6. rokiem życia. Potrzebują jej także starsze dzieci i niektórzy dorośli, którzy nigdy nie chorowali na ospę wietrzną. Jest ona bezpieczna i do 98% skuteczna.
Chociaż nadal istnieje szczepionka przeciwko ospie wietrznej, ludzie już jej nie potrzebują, ponieważ nie ma już nikogo, od kogo mogliby się zarazić ospą. W Stanach Zjednoczonych większość ludzi urodzonych po 1972 roku nigdy nie otrzymała szczepionki. Jedynymi osobami, które nadal mogą otrzymać szczepionkę, są naukowcy pracujący w laboratoriach nad ospą (lub podobnymi wirusami) oraz niektórzy wojskowi.
5. Niektórzy eksperci obawiają się, że ospa wietrzna może zostać wykorzystana jako broń.
Od czasu do czasu możesz spotkać się z wiadomościami na temat ospy prawdziwej. Zazwyczaj dotyczą one możliwości wykorzystania wirusa przez osobę lub grupę do wywoływania chorób u ludzi.
To przerażająca myśl. Jednak nigdy nie doszło do takiej sytuacji i byłoby to bardzo trudne do zrealizowania. Wirus rozprzestrzenia się przez bezpośredni kontakt z osobą zakażoną, która ma klasyczną wysypkę i kaszle lub kicha (rozsiewając kropelki oddechowe).
Pamiętaj, że jedyne znane próbki znajdują się w dwóch bezpiecznych laboratoriach. Na wszelki wypadek rząd przechowuje wystarczającą ilość szczepionki przeciwko ospie, aby ochronić każdą osobę w Stanach Zjednoczonych, a niedawno zatwierdzono lek tecovirimat (TPOXX) do leczenia wszystkich osób, które mogą zarazić się wirusem.
