The "Food-Family Connection": Letting Go at Last

Napisane przez Diana Potter Z archiwum lekarza

Jestem pewna, że ludzie mogą popaść w emocjonalne jedzenie z wielu powodów i w każdym wieku. Na przykład znałam kogoś, kto był szczupły do trzydziestki, a potem zaczął się kompulsywnie objadać i przytył w odpowiedzi na ekstremalne zmiany w życiu. Każdy emocjonalne jedzenie początki są wyjątkowo osobiste; co ty czytasz tutaj właśnie zdarzają się być mój.

Moje emocjonalne jedzenie i przyrost wagi sięgają 50 lat lub więcej, do mojego dzieciństwa. Tak więc historia o tym, jak przyszedłem pożegnać się z miłością z nadmiarem jedzenia i moim tłuszczem jest nieuchronnie historią pożegnania z moim gniewem i urazą wobec rodziny, która uczyniła moje dorastające lata tak nieszczęśliwymi.

Nie zdziwisz się, jeśli dowiesz się, że zmiana tych trwających przez całe życie uczuć była bolesną podróżą. Ale był to również kluczowy przełom w moim zrozumieniu tego, jak doszło do tego, że byłam tak bardzo uzależniona od jedzenia, aby przetrwać życie. Dzięki temu stałam się kobietą, którą jestem teraz: nie jestem już samotna, przestraszona ani gruba.

Jak każde dziecko, potrzebowałam miłości rodziców, żeby dorosnąć do kochania siebie. Tak się nie stało. Zamiast tego stałam się celem w rodzinie, dzieckiem, które było krytykowane i zawstydzane - zazwyczaj nie wiedząc dlaczego.

Problem w tym, oczywiście oprócz niszczącego wpływu, jaki miało to na moje ówczesne poczucie własnej wartości, polega na tym, że dorastałam słysząc w głowie swój własny głos, który mnie krytykował i zawstydzał.

Dziś widzę, jak robienie tego sobie stało się z biegiem lat oczekiwaniem, że inni też to robią, podczas gdy w większości przypadków tak nie było. Na przykład, miałam tendencję do myślenia, że ludzie, którzy naprawdę mieli inne rzeczy na głowie, krytykowali mnie, albo tylko czekali, żeby to zrobić. (Pozwoliłam sobie również na zawstydzenie - czytaj: wiktymizację - w kilku bardzo nieprzyjemnych przypadkach, nawet długo po tym, jak dorosłam.

W odpowiedzi na te i inne prawdziwe i wyimaginowane lęki nauczyłam się izolować od innych - jeśli nie zawsze fizycznie, to na pewno rzadko dając wyraz swoim prawdziwym uczuciom. Ale mimo to, jak każdy, potrzebowałem czegoś, co zajęłoby miejsce bliskich związków i bogactwa, jakie dodają one do życia.

I kiedy byłem jeszcze bardzo młody, znalazłem to. Uformowałam, pielęgnowałam i przede wszystkim broniłam "związku", który stał się moją linią życia: Mój bliski, kochający związek z jedzeniem.

Teraz wierzę, że jedzenie, które kochałem i którego nigdy nie miałem dość, przynajmniej kiedy się nim opychałem, było rodziną, której nigdy nie miałem dość. Miałam nawet swoją własną "rodzinę" ulubionych potraw! Nasze "rodzinne posiłki" - oczywiście spożywane w samotności i w miarę możliwości poza zasięgiem wzroku innych - obejmowały takie przysmaki jak pizza, ciasto kokosowe i makarony z bogatymi, kremowymi sosami i dużą ilością sera.

Czułam się szczęśliwa i spełniona, kiedy jadłam jedzenie, które uwielbiałam. A potem, naturalnie, byłam nieszczęśliwa, nienawidząc siebie za to, co zrobiłam. Widzisz tu jakiś wzór? Jedzenie zaspokajało nie tylko moją potrzebę bliskich relacji, ale także moją potrzebę - och, jakże boli mnie przyznanie się do tego! -- użalania się nad sobą.

Czuć się jak ofiara.

Czy zdarza Ci się odczuwać strach przed zrzuceniem zbędnych kilogramów? Ja z pewnością tak. I nic dziwnego: Utrata wagi oznaczała utratę jedynego bliskiego związku, na którym mogłam polegać, że zawsze będzie przy mnie i sprawi, że poczuję się dobrze. Więc nawet kiedy udało mi się znacznie schudnąć, szybko wracałam do wagi, zwykle z kilkoma dodatkowymi kilogramami na plusie.

Pamiętam nawet, że czasami czułam ulgę, gdy odzyskiwałam wagę, nawet gdy z rozpaczą patrzyłam, jak moje ciało puchnie i znów staje się zniekształcone przez tłuszcz. Zastanawiam się, czy to brzmi znajomo również dla ciebie.

No cóż, tak właśnie żyłam, tak przechodziłam przez życie, przez wiele lat. Potem, na terapii, nastąpiły dwie duże zmiany:

1) Dowiedziałam się, że mimo wszystko jestem całkiem miłą osobą, kimś, kogo inni ludzie na ogół by polubili, gdyby mieli okazję. Nie musiałam więc stawiać "stałych" obron, takich jak tłuszcz, humor na cudzy koszt i izolowanie się od innych. Mogłam się zrelaksować i być sobą, a przez większość czasu wszystko było w porządku, tak jak dla większości ludzi przez większość czasu.

2) Znalazłem w sobie prawdziwe uczucia miłości do mojej rodziny, szczególnie do mojej matki i ojca, którzy teraz nie żyją. Najbardziej zaskakujące było to, że pokochałam moją matkę, piękną i zabawną kobietę, która najwyraźniej uznała za denerwujące mieć wokół siebie bystre, intuicyjne i często zbuntowane dziecko. Co widziałem lub wyczuwałem, czego nie chciała, by inni o tym wiedzieli? Nie wiem (choć wcześniej, w mojej roli "ofiary rodziny", myślałam, że tak). I to już nie ma znaczenia. Liczy się to, że prawie na pewno jej ostra i nieustępliwa krytyka mnie była tak naprawdę skierowana na nią samą, a nie na mnie, dziecko, które nie było na tyle dorosłe, by zrobić komukolwiek krzywdę. Na długo przed tym, jej własna rodzina nieświadomie wpoiła jej ten samokrytycyzm do głowy i serca.

Teraz rozumiem, że moja matka i ojciec mieli dzieci obciążone własnym bólem niezaspokojonych potrzeb z dzieciństwa - a żyli w czasach, gdy profesjonalna pomoc nie była tak łatwo dostępna jak dziś. I tak przekazali mi swoje brzemię.

Zdaję sobie również sprawę, że jako matka obciążałam w podobny sposób moje dwie córki. Teraz są już dorosłe i wychowują własne dzieci - moje wnuki. Ale "oddając" swój własny ciężar emocjonalny, a przy okazji stając się bardziej prawdziwą i kochającą osobą, mam nadzieję, że ich życie i relacje z dziećmi również będą silniejsze.

Co rozumiem przez "oddawanie"? Podczas terapii oddałam ból i obronę, które przekazali mi moi rodzice. Powiedziałam: "Nie chcę już tego. Było tam, kiedy tego potrzebowałam, razem z jedzeniem i moim tłuszczem, kiedy nie widziałam innych sposobów radzenia sobie z moim życiem. Teraz mam okazję to zrozumieć, podziękować za to, że było tam, kiedy tego potrzebowałam, i pozwolić mu odejść, z miłością".

Oto coś, co napisałem, gdy po raz pierwszy zacząłem przestać trzymać moją rodzinę odpowiedzialną za to, kim stałem się jako dorosły:

"Matko, teraz rozumiem i tak bardzo cię kocham. Tak bardzo przepraszam za ból i strach, które cię zraniły i ukształtowały całe twoje życie, gdy byłaś jeszcze tak młoda. I celebruję Twoje prawdziwe cechy: miłość, dawanie, ciepło, humor, które były w Tobie przez cały czas i które mi przekazałaś. Przyjmuję je do mojego życia i uważam je za twoje dary dla mnie. Fałszywe, manipulacyjne, obronne cechy, które ty i inni przed tobą przekazaliście mi, ODDAM - nie tobie, bo wystarczająco dużo wycierpiałaś, ale Sile Wyższej, która postawiła nas na tej drodze. On będzie wiedział, co z nimi zrobić.

"Kocham Cię, Matko - matko, którą miałaś być i którą teraz, w moim nowo rozumiejącym sercu, jesteś".

Diana