Od lekarza Archiwum
Wysiłkowe nietrzymanie moczu ma irytujący sposób pojawiania się w najbardziej nieodpowiednich momentach.
Biegasz, czujesz się świetnie - i wtedy zdajesz sobie sprawę, że twoje spodenki do biegania są wilgotne od moczu. Później tej samej nocy, podczas romantycznego spotkania z partnerem, strużka moczu pojawia się ponownie, zdecydowanie psując ten moment.
Nie myśl, że wysiłkowe nietrzymanie moczu to problem tylko kobiet w średnim wieku lub starszych, ale zastanów się jeszcze raz. Zaskakująco, młode kobiety faktycznie mają więcej stresu nietrzymania moczu podczas seksu niż starsze kobiety, według Amy Rosenman, MD, ginekolog w Santa Monica -- UCLA Medical Center, Santa Monica, Kalifornia, i współautor The Incontinence Solution.
Podczas gdy tylko 3% kobiet w wieku powyżej 65 lat zgłaszało nietrzymanie moczu podczas aktywności seksualnej, 29% kobiet w wieku poniżej 60 lat to robiło, Rosenman donosi w swojej książce, powołując się na izraelskie badania, które przeprowadzono wśród 100 kobiet i które zostały opublikowane w International Urogynecology Journal w 1999 roku. Kiedy nietrzymanie moczu pojawia się podczas intymnych chwil, kobiety czują niepokój, mówi Rosenman, nawet jeśli są w stabilnych małżeństwach.
Ten sam niepokój może wystąpić, oczywiście, podczas treningu, gdzie możesz skończyć z żenującą mokrą plamą na spodniach dla świata.
Wysiłkowe nietrzymanie moczu z powodu słabych mięśni dna miednicy
Problem, niezależnie od tego, czy wysiłkowe nietrzymanie moczu występuje podczas ćwiczeń czy seksu, ma wspólny mianownik, mówi Beverly Whipple, PhD, RN, profesor emerita w Rutgers, The State University of New Jersey i badacz seksualności.
"Stresowe nietrzymanie moczu jest związane z siłą mięśni dna miednicy", mówi Whipple. Im słabsze są te mięśnie, tym bardziej prawdopodobne jest, że będziesz mieć objawy wysiłkowego nietrzymania moczu -- wyciekanie moczu podczas aktywności fizycznej, takiej jak ćwiczenia, seks, kichanie, śmiech lub skakanie.
Chociaż wiele kobiet doświadcza niewielkich wycieków od czasu do czasu, w każdym wieku, jeśli stają się one częstsze lub przeszkadzają w normalnym funkcjonowaniu, należy powiadomić lekarza. Istnieje szereg bardzo skutecznych metod leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu.
Jeśli miałaś kilka ciąż i porodów, twoje mięśnie i tkanki miednicy mogły ulec rozciągnięciu i uszkodzeniu. Z wiekiem mięśnie te mogą się również osłabić, chociaż wysiłkowe nietrzymanie moczu nie jest nieuniknioną częścią starzenia się. Nadwaga może również osłabić mięśnie dna miednicy i spowodować wysiłkowe nietrzymanie moczu.
Kegels może pomóc w wysiłkowym nietrzymaniu moczu
Wzmocnienie mięśni dna miednicy ma kluczowe znaczenie, zgadzają się eksperci.
Jednym z zalecanych sposobów jest wykonywanie ćwiczeń Kegla, według Amerykańskiej Akademii Lekarzy Rodzinnych (AAFP).
Najpierw trochę anatomii: w dolnej części miednicy wiele warstw mięśni rozciąga się między nogami, przyczepiając się do kości miednicy z przodu, z tyłu i po bokach. Jeśli pomyślisz o mięśniach, których użyłabyś do zatrzymania przepływu moczu, to są to te, które będziesz celować podczas wykonywania Kegli.
Jak to zrobić: Wciągnij lub ściśnij mięśnie, udając, że próbujesz zatrzymać przepływ moczu. Powinnaś utrzymać to ściśnięcie przez około 10 sekund. Po tym czasie należy zrobić 10-sekundowy odpoczynek. Ile? Spróbuj trzy do czterech zestawów 10 ścisków dziennie, zaleca AAFP.
Piękno Kegels, większość ekspertów znaleźć, jest to, że mogą być wykonane w dowolnym czasie i po prostu o dowolnym miejscu - siedząc w samochodzie lub przy biurku lub oglądania telewizji lub podczas rozmowy przez telefon. Nikt nie będzie wiedział, co robisz, jeśli im nie powiesz. Ale aby zapewnić właściwą formę, poproś swojego lekarza lub pielęgniarkę, aby opisali ci dokładnie, jak wykonywać je prawidłowo.
Jeśli będziesz robić Kegels poprawnie i często, możesz oczekiwać, że będziesz mniej wyciekać, mówi Rosenman.
Zazwyczaj kontrola pęcherza poprawia się po 6 do 12 tygodniach codziennych Kegli, według AAFP. Ale możesz zauważyć poprawę w wysiłkowym nietrzymaniu moczu już po kilku tygodniach.
Kegels i ciężarki dopochwowe na wysiłkowe nietrzymanie moczu
Innym sposobem zapobiegania wysiłkowemu nietrzymaniu moczu jest stosowanie ciężarków dopochwowych. Ciężarki dopochwowe mogą pomóc ci wyizolować mięśnie dna miednicy podczas wykonywania ćwiczeń Kegla. Są one dostępne w różnych rozmiarach i wprowadza się je do pochwy za pomocą stożka. W miarę postępów wkłada się cięższe ciężarki.
Zestawy ciężarków dopochwowych są sprzedawane online i bez recepty.
Biofeedback w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu
Biofeedback, jak sama nazwa wskazuje, wykorzystuje monitory i "przekazuje" pacjentom informacje o procesach zachodzących w organizmie, w tym o kontroli mięśni dna miednicy.
W jednym z badań z udziałem 14 kobiet z wysiłkowym nietrzymaniem moczu, 12-tygodniowy program ćwiczeń dna miednicy z wykorzystaniem biofeedbacku dał korzystne wyniki, jak wynika z raportu opublikowanego w International Brazilian Journal of Urology. Liczba epizodów wycieku zmniejszyła się z około ośmiu dziennie do 2,5 wśród uczestników badania, donoszą badacze.
Produkty do samodzielnego stosowania w przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu
Jeśli twoje wysiłkowe nietrzymanie moczu nie jest poważne, możesz poradzić sobie stosując produkty do pielęgnacji układu moczowego, takie jak wkładki i podpaski. Możesz rozważyć gumowane prześcieradła.
Inną opcją leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu jest urządzenie zwane pessary, które wkłada się do pochwy, aby pomóc unieść szyję pęcherza i powstrzymać mocz od wyciekania.
Leki, operacja na wysiłkowe nietrzymanie moczu
Jeśli wysiłkowe nietrzymanie moczu staje się coraz bardziej dotkliwe lub jeśli przeszkadza ono w prowadzeniu życia, a ćwiczenia kegla i inne środki samopomocy zawodzą, lekarz może zasugerować leki lub operację.
Leki mogą pomóc w zacieśnieniu mięśni przy szyi pęcherza i cewce moczowej, zapobiegając wyciekowi moczu i łagodząc wysiłkowe nietrzymanie moczu.
W jednej z operacji na wysiłkowe nietrzymanie moczu, nici chirurgiczne są używane, by pomóc podtrzymać szyję pęcherza. W innej procedurze, zwanej operacją "sling", chirurg używa pasków materiału, naturalnej lub syntetycznej tkanki, do podtrzymania szyi pęcherza.
Rozmowa z lekarzem na temat wysiłkowego nietrzymania moczu
Twój lekarz powinien rutynowo pytać cię o funkcjonowanie twojego pęcherza, by ustalić, czy masz wysiłkowe nietrzymanie moczu lub nietrzymanie moczu (zwane również pęcherzem nadreaktywnym), mówi Rosenman.
Jeśli twój lekarz nie pyta, Rosenman opowiada się za prostym podejściem. Spróbuj czegoś w stylu: "Mam pewne problemy z moim pęcherzem". W tym momencie, jeśli twój lekarz nie opieprzy cię pytaniami o to, jak często doświadczasz objawów i jak długo to trwa, Rosenman sugeruje poproszenie o skierowanie do innego lekarza lub do specjalisty, takiego jak uroginekolog. Uroginekolog to ginekolog, który ma dodatkowe szkolenie z zakresu urologii.
Rozmowa z partnerem o wysiłkowym nietrzymaniu moczu też nie jest prosta, przyznaje Rosenman. Ale mówi kobietom, że może to być najważniejsza rzecz, jaką mogą zrobić, aby pomóc swojemu związkowi. Dobre komunikowanie się na temat problemu, jak pisze w swojej książce, doprowadzi do większej czułości i zaufania. I uzyskanie problemu na jawie jest często ulga, mówi.
Oprócz dobrej komunikacji i skutecznego leczenia, Rosenman mówi, że niektóre proste środki mogą pomóc kobietom z wysiłkowym nietrzymaniem moczu cieszyć się lepszym życiem seksualnym. Wśród innych wskazówek, mówi im, by zawsze opróżniały pęcherz przed stosunkiem i by ograniczyły nieco ilość płynów przed stosunkiem. Nie odwadniaj się, ale nie przesadzaj z ilością płynów, mówi. I zachęca do eksperymentowania, aby znaleźć pozycje, które są bardziej wygodne, zmniejszając ogólny niepokój.
Aby poczuć się bardziej komfortowo w rozmowie o wysiłkowym nietrzymaniu moczu, możesz wziąć przykład z dwóch słynnych amerykańskich olimpijczyków - łyżwiarki szybkiej Bonnie Blair i gimnastyczki Mary Lou Retton. W ostatnich latach obie mówiły publicznie o swoich doświadczeniach z nietrzymaniem moczu, podnosząc świadomość, że problem ten istnieje i, co ważniejsze, że leczenie może go poprawić lub wyeliminować.
