My Relationship With Food: Breaking Up Is Hard to Do - But So Worth It

Diana Potter Z archiwum lekarza

Diana Potter chce, aby świat poznał prawdę o jej długotrwałym związku z jedzeniem. W pośpiesznie zwołanej konferencji prasowej po wybuchowym ogłoszeniu, że kończy swoją karierę jako profesjonalny objadacz, Potter powiedziała dzisiaj:

'Pomimo wiru plotek otaczających mój związek z Rich Food, nie jest prawdą, że się rozwodzimy. Pozostajemy dobrymi przyjaciółmi i nadal będziemy darzyć się szacunkiem, a nawet sympatią. Jednak ekscytacja i magia zniknęły i zgodziliśmy się, że czas iść dalej.

"Stay tuned as we follow the twists and turns of this absorbing human drama being played out under the bright blask of public scrutiny".

Tak, ekscytacja i magia niekontrolowanego opychania się jedzeniem już minęły. Ale co to była za jazda! Żywo pamiętam namiętności, jakie wzbudzała we mnie moja "zakazana miłość" do jedzenia: pożądanie, ekstazę, rozpacz - klasyczny romantyczny rollercoaster.

Tylko, że to była kolejka, na której byłam tylko ja. Dzika jazda, tak. Ale samotna.

W międzyczasie, przez wiele lat, kiedy żyłem w ten sposób, trwała ogromna, niewiarygodnie bogata dramaturgia i ekscytacja prawdziwego życia - przyjaciele, zainteresowania, miłość, działalność społeczna, wzrost w kierunku celów - i tak dalej. I w końcu nadszedł dzień, w którym maleńki głosik z najgłębszej części mojego umysłu i serca przedarł się, by zaprotestować przeciwko mojemu tłustemu, samotnemu życiu. Wreszcie zacząłem chcieć więcej.

Zajęło to jednak trochę czasu, aby ten mały głosik rozsądku wzmocnił się do tego stopnia, że mógł pokonać nieuzasadnione lęki, które jedzenie i tłuszcz pomagały mi kontrolować przez tak długi czas. Ale podczas terapii stopniowo zaczęłam na niego reagować.

Opowiedziałam wam o niektórych pierwszych działaniach, które podjęłam, by wyrazić moje rosnące pragnienie zmiany: czytanie książek samopomocowych, spisywanie swoich uczuć, nawet kochanie pluszowych misiów jako krok w kierunku zdobycia się na odwagę, by kochać ludzi wokół mnie - i dać im to do zrozumienia.

W końcu pewnego dnia zgłosiłam się na terapię, bojąc się ujawnić, jak bardzo jestem "zła", obawiając się krytyki i dziwiąc się, że po tak długim trzymaniu się z dala od innych, w ogóle podjęłam ryzyko wyciągnięcia ręki po pomoc do "innego".

Ale to był czas. I tak, gdy robiłam postępy w rozumieniu mojego emocjonalnego jedzenia, z radością odkryłam, że nie jestem "zła". Byłam po prostu sobą, osobą, która dokonała pewnych wyborów w życiu, które działały, owszem, ale za cenę, której nie chciałam lub musiałam ponosić. Odkryłam, że mogę teraz dokonać innych wyborów, które będą działać lepiej.

I udało mi się. Powoli, czasami boleśnie, stałam się w stanie wyobrazić sobie szczęśliwe, satysfakcjonujące życie bez mojego "miłosnego związku" z jedzeniem. Życie bez mojej miłości! Myśl o tym przerażała mnie, dopóki nie zdałam sobie sprawy, że nie pozwalając innym ludziom zbliżyć się do mnie, przez cały czas prowadziłam coś w rodzaju "życia bez miłości".

Och, jakże pragnęłam prawdziwego życia, gdy tylko otworzyłam na nie oczy! W miarę jak moje pragnienie rosło w siłę, zaczęłam stopniowo, ale trwale odchodzić od pragnienia jedzenia na rzecz pragnienia bliskości z innymi, a także miłości i szacunku dla samej siebie.

Ale po drodze musiałam rozważyć coś jeszcze: Kiedy uświadomiłam sobie, jak wiele mój tłuszcz znaczył dla mnie przez lata, nie mogłam po prostu wyłączyć swoich uczuć na ten temat. Pewnego wieczoru stwierdziłam, że faktycznie rozmawiam z moim tłuszczem. Zrobiłem coś, co słyszałem, że ludzie czasami robią, gdy umierająca ukochana osoba trzyma się życia z troski o uczucia tych, którzy zostaną po niej: Dałem mojemu tłuszczowi pozwolenie na opuszczenie mnie. Podziękowałam mu za to, że był przy mnie, kiedy nie miałam innych sposobów, by o siebie zadbać. Powiedziałam mu, że opuszczenie mnie teraz jest w porządku, będzie mi dobrze. I powiedziałam mojemu tłuszczowi, że go kocham, jako ważną część mnie, i że będę nadal kochać go i siebie po tym, jak odejdzie.

W miarę upływu czasu, systematycznie traciłam na wadze. Moje dawniej niekontrolowane zachcianki odeszły, a ja doświadczyłam poczucia spokoju, którego nie znałam przez wszystkie lata mojego życia.

Pozostał tylko jeden mały (ha!) problem związany z jedzeniem: Wciąż potrzebowałam jeść. Jak miałem zamiar utrzymać dawne zainteresowanie miłością, nie wpadając z powrotem w jej niebezpiecznie namiętne objęcia?

Okazało się to trudniejsze, niż się spodziewałam. Nawet po "ukończeniu" terapii wciąż myślałam o jedzeniu. I nadal lubiłam dużo jeść, kiedy pojawiał się dobry posiłek. Zastanawiałam się, czy te rzeczy są mniej więcej w normie, czy może grozi mi powrót do przejadania się i przytycia.

Wróciłam więc do mojej terapeutki i przedstawiłam jej swoje obawy. Kiedy rozmawiałyśmy, zdałam sobie sprawę, że spodziewałam się, że będę mogła odłożyć jedzenie na dalszy plan, niż było to naprawdę możliwe. Oczywiście myślałem o jedzeniu, zwłaszcza gdy byłem głodny, jak każdy. Jeśli chodzi o jedzenie dużej ilości czegoś, co mi smakowało, to rzeczywiście musiałem uważać, ale nie dlatego, że pożądałem tego jedzenia - nie byłem. To było ponieważ jak każdy inny, jeżeli jadłem więcej niż potrzebowałem, przybierałem na wadze! Co za koncepcja!

Wniosek: To był jeszcze wczesny etap mojego procesu wyrastania z potężnie zniewalającego życiowego nawyku. Musiałam się zrelaksować i dać sobie czas na dostosowanie się do tego, co w rzeczywistości okazało się prawdziwą i trwałą zmianą.

To jest ostatni rozdział tej serii. Mam nadzieję, że niektóre z tego, czego doświadczyłam podczas uwalniania się od emocjonalnego jedzenia, mogą pomóc tobie też to zrobić.

Jeżeli odpowiedziałeś na pytania o siebie towarzyszące rozdziałom w tej serii, możesz mieć wzmocnione poczucie, że twoje emocjonalne jedzenie i twój tłuszcz ukrywają rzeczy o sobie, które chcesz wiedzieć. Z mojego doświadczenia wynika, że ludzie, którzy mogą pomóc, są tam teraz - i będą tam, aby pomóc i wspierać cię, kiedy tylko będziesz gotowy, aby rozpocząć swoje poszukiwania. Powodzenia!

Diana

Czy powinieneś rozważyć "zerwanie" z niektórymi pokarmami?

Aby dowiedzieć się więcej, zadaj sobie pytanie:

• Jakie potrawy naprawdę uwielbiasz jeść, aż nie możesz już ich jeść?

• Jak się czujesz podczas spożywania tych pokarmów?

• Czy te pokarmy mają moc sprawczą, abyś czuł się dobrze lub źle ze sobą?

• Czy kochasz pokarmy tak bardzo, że nie wyobrażasz sobie życia bez nich?

• Czy rezygnujesz z innych czynności, które mogłyby sprawić Ci przyjemność, aby zdobyć i zjeść to, co uwielbiasz?

• Czy czujesz, że nigdy nie możesz mieć dość tych pokarmów?

• Jak się czujesz, kiedy masz ochotę na jedzenie, które kochasz i nie możesz go dostać?