O przywiązaniu unikającym mówi się wtedy, gdy ludzie unikają bliskości emocjonalnej. Już dziś poznaj przyczyny, objawy i możliwości leczenia tej przypadłości.
Co oznacza przywiązanie unikające?
Przywiązanie unikające to styl przywiązania, który rozwija się u dziecka, gdy rodzic lub główny opiekun nie wykazuje troski ani wrażliwości poza zapewnieniem podstawowych rzeczy, takich jak jedzenie i schronienie. Dziecko lekceważy własne problemy i potrzeby, aby zachować spokój i utrzymać swojego opiekuna w pobliżu. Nadal walczy i odczuwa niepokój lub smutek, ale robi to w samotności i zaprzecza znaczeniu tych uczuć.
Ten styl przywiązania często pozostaje z daną osobą do końca dorosłości, potencjalnie wpływając na jej związki romantyczne, przyjaźnie i inne relacje. Obecnie około 30 procent ludzi wykazuje unikający wzorzec przywiązania.
Przyczyny unikania przywiązania
Kiedy dziecko pragnie wsparcia, unikający rodzice i opiekunowie mogą bagatelizować lub ignorować jego problemy, zachęcając je do rozwijania unikającego stylu przywiązania. Do takich zachowań rodzicielskich należą:
-
Nie reagowanie na płacz niemowlęcia lub dziecka
-
Aktywne zniechęcanie do płaczu.
-
Nieokazywanie na zewnątrz emocjonalnych reakcji na problemy lub osiągnięcia
-
Wyśmiewanie się z problemów dziecka
-
Okazywanie irytacji dziecku, które ma problem
-
Nieuwzględnianie kwestii medycznych lub potrzeb żywieniowych
-
Unikanie dotyku lub kontaktu fizycznego
Rodzice są bardziej skłonni do takich zachowań, jeśli są bardzo młodzi, niedoświadczeni lub cierpią na choroby psychiczne. Dzieci mogą również rozwinąć unikający styl przywiązania z powodu adopcji lub choroby, rozwodu czy śmierci rodziców.
Oznaki unikającego przywiązania
Osoby w każdym wieku, które mają unikający styl przywiązania, mogą wykazywać objawy depresji i niepokoju. Dzieci unikających rodziców lub opiekunów mogą nie wyrażać na zewnątrz potrzeby czułości lub troski.
Istnieje prawdopodobieństwo, że:
-
Unikać dotyku fizycznego?
-
Unikać kontaktu wzrokowego
-
Nigdy lub rzadko prosi o pomoc
-
Odżywia się w sposób nieprawidłowy lub nieuporządkowany.
Gdy dzieci z unikającym przywiązaniem dorastają, mogą wykazywać oznaki w późniejszych związkach i zachowaniach, w tym:
-
Problemy z okazywaniem lub odczuwaniem emocji
-
Dyskomfort związany z fizyczną bliskością i dotykiem
-
Oskarżanie partnera o zbytnie przywiązanie lub bliskość
-
Odmawianie pomocy lub wsparcia emocjonalnego od innych osób?
-
Obawa, że bliskość z partnerem spowoduje, że zostanie on zraniony
-
Poczucie osobistej niezależności i wolności jest ważniejsze niż partnerstwo?
-
Nie polegać na partnerze w chwilach stresu i nie pozwalać mu polegać na sobie
-
Zachowują spokój i opanowanie w sytuacjach, które zazwyczaj wywołują silne emocje
Sposoby leczenia przywiązania unikającego
Unikające przywiązanie może uniemożliwiać zdrowe, satysfakcjonujące relacje między osobami a ich partnerami, rodziną i przyjaciółmi. Dzięki terapii można przejść od unikającego do bezpiecznego stylu przywiązania.
Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) polega na zidentyfikowaniu szkodliwych wzorców myślowych i zachowań, zrozumieniu, dlaczego i kiedy do nich dochodzi, a następnie ich wyeliminowaniu poprzez odgrywanie ról, rozwiązywanie problemów i budowanie wiary w siebie. W przypadku unikania przywiązania, CBT może zająć się myślami i przekonaniami związanymi z unikaniem i pracować nad budowaniem w ich miejsce wzorców bezpiecznego przywiązania.
Znalezienie odpowiedniego terapeuty jest ważnym elementem leczenia unikania przywiązania. Terapeuta powinien czuć się swobodnie i móc na nim polegać. W terapii kluczowa jest konsekwencja, nawet jeśli wydaje ci się, że twoje myśli i zachowania szybko się poprawiają.
Zapobieganie unikaniu przywiązania
Jako rodzic możesz zachęcać dziecko do rozwijania bezpiecznego stylu przywiązania zamiast unikającego przywiązania poprzez:
-
Zwracanie uwagi na własne emocje i sposób ich okazywania dziecku. Okazywanie emocji na twarzy i poprzez mowę ciała pod warunkiem, że nie ranisz siebie ani nikogo innego.
-
Wystarczająca ilość snu. Znalezienie czasu na sen w roli rodzica może być trudne, ale brak snu może sprawić, że będziesz bardziej drażliwy i mniej zdolny do panowania nad własnymi emocjami. Poproś współmałżonka, przyjaciół i rodzinę o pomoc w pracach domowych i innych obowiązkach, abyś miał czas dobrze wypocząć w nocy.
-
Zwracanie uwagi na dźwięki, mimikę twarzy i ruchy dziecka w różnych sytuacjach. Na przykład, płacz dziecka może brzmieć inaczej, gdy jest ono głodne, a inaczej, gdy jest zmęczone.
-
Spędzaj z dzieckiem dużo czasu. Rozmawiaj z nim, baw się z nim w berka, uśmiechaj się do niego, dotykaj go i pokazuj, że Ci zależy i chcesz spędzać czas razem.
Nie należy wywierać na sobie zbyt dużej presji, aby być doskonałym rodzicem. Żadna pojedyncza interakcja nie wpłynie na styl przywiązania dziecka. Dążenie do nawiązania kontaktu z dzieckiem i robienie wszystkiego, co w twojej mocy, by być dla niego dostępnym, wprowadzi cię na właściwą drogę do zbudowania zdrowych wzorców przywiązania.
