Powiększona prostata (BPH) - lekarz

Łagodne (nienowotworowe) powiększenie prostaty, znane jako łagodny przerost gruczołu krokowego (w skrócie BPH), jest najczęstszym problemem prostaty u mężczyzn. U prawie wszystkich mężczyzn z wiekiem dochodzi do pewnego powiększenia gruczołu krokowego.

Kiedy dochodzi do powiększenia gruczołu krokowego?

Ogólnie rzecz biorąc, liczba mężczyzn z BPH zwiększa się stopniowo wraz z wiekiem. Między 51 a 60 rokiem życia 50% mężczyzn będzie miało pewne oznaki BPH. Do 90% mężczyzn w wieku powyżej 80 lat będzie miało objawy tego schorzenia. U około jednej trzeciej z tych mężczyzn wystąpią objawy wymagające leczenia.

Czy BPH zwiększa ryzyko rozwoju raka prostaty?

Na podstawie dotychczasowych badań odpowiedź brzmi: nie. Jednak BPH i rak prostaty mają podobne objawy, a mężczyzna, który ma BPH może mieć jednocześnie niewykrytego raka.

American Cancer Society zaleca, aby mężczyźni podjęli świadomą decyzję wraz ze swoim lekarzem o tym, czy poddać się badaniom przesiewowym w kierunku raka gruczołu krokowego. Dla mężczyzn w średnim ryzykiem, ta dyskusja powinna rozpocząć się w wieku 50 lat. Mówią również, że dla mężczyzn, którzy są w grupie wysokiego ryzyka, takich jak Afroamerykanie i mężczyźni z rodzinną historią raka prostaty, badania przesiewowe powinny być rozważane w wieku 45 lat. Mężczyźni z jeszcze wyższym ryzykiem, takim jak posiadanie więcej niż jednego krewnego z historią raka prostaty w młodym wieku, powinni rozważyć wcześniejsze badania.

American Urological Association zaleca rezygnację z rutynowych badań przesiewowych u mężczyzn w wieku 40-54 lat, u których ryzyko zachorowania na raka gruczołu krokowego jest średnie. Osoby z wyższym ryzykiem są zachęcane do omówienia badań przesiewowych w kierunku raka prostaty ze swoim lekarzem. Stowarzyszenie zaleca, że mężczyźni w wieku 55 - 69 lat powinni rozważyć ryzyko i korzyści płynące z badań przesiewowych i leczenia. Dla tych, którzy zdecydują się na badania przesiewowe, AUA sugeruje, że mogą być badane co dwa lata, a nie co roku. Do badań stosowanych w ramach badań przesiewowych w kierunku raka gruczołu krokowego należą: badanie krwi na obecność substancji zwanej antygenem swoistym dla gruczołu krokowego (PSA) oraz cyfrowe badanie odbytnicy (DRE). AUA nie zaleca wykonywania badań przesiewowych w kierunku PSA u mężczyzn w wieku powyżej 70 lat lub u mężczyzn, których przewidywana długość życia wynosi mniej niż 10-15 lat.

U.S. Preventive Services Task Force zaleca, że badanie PSA może być odpowiednie dla niektórych mężczyzn w wieku 55 C 69 lat. Grupa sugeruje, aby najpierw porozmawiać z lekarzem w celu zrozumienia ryzyka i korzyści wynikających z testu PSA.

Jakie są objawy BPH?

Ponieważ gruczoł krokowy otacza cewkę moczową, czyli przewód wyprowadzający mocz z organizmu, łatwo zauważyć, że powiększenie gruczołu krokowego może prowadzić do zablokowania tego przewodu. Mogą wystąpić:

• Spowolnienie lub spływanie strumienia moczu

• Niechęć lub trudności z rozpoczęciem oddawania moczu

• Częste oddawanie moczu

• Uczucie pilności lub nagłej potrzeby oddania moczu

• Potrzeba wstawania w nocy, aby oddać mocz

W miarę postępu objawów mogą pojawić się:

• Kamienie w pęcherzu moczowym

• Zapalenie pęcherza moczowego

• Krew w moczu

• Uszkodzenie nerek w wyniku ciśnienia wstecznego spowodowanego zatrzymaniem dużej ilości moczu w pęcherzu moczowym

• Nagłe zablokowanie cewki moczowej, uniemożliwiające oddanie moczu

Jak diagnozuje się BPH?

Po ocenie historii choroby i wykonaniu pełnego badania fizykalnego, lekarz przeprowadzi cyfrowe badanie odbytnicy.

Ponieważ gruczoł krokowy znajduje się z przodu odbytnicy, lekarz może podczas tego badania wyczuć, czy w tylnej części gruczołu występują jakiekolwiek nieprawidłowości. Dzięki temu lekarz może oszacować wielkość prostaty i wykryć wszelkie twarde obszary, które mogą być rakiem.

Można wykonać kilka badań, które pomogą zdiagnozować Pana/Pani stan:

• Badanie moczu zwane analizą moczu

• Siedmiopytaniowa ankieta BPH Symptom Score Index oceniająca nasilenie objawów.

• Badanie przepływu, aby sprawdzić, czy strumień moczu jest wolny w porównaniu z normalnym przepływem

• Badanie pozwalające wykryć, ile moczu pozostaje w pęcherzu po oddaniu moczu

Jak leczy się BPH?

Pacjenci z łagodnymi objawami mogą nie wymagać leczenia poza obserwacją, aby upewnić się, że ich stan nie ulegnie pogorszeniu. Takie podejście jest czasami nazywane "czujnym oczekiwaniem" lub nadzorem. Jeśli objawy są poważne, dostępnych jest wiele opcji leczenia.

Leczenie BPH obejmuje:

• Leki.

  Finasteryd (Proscar) był jednym z pierwszych leków stosowanych w leczeniu BPH poprzez obkurczanie gruczołu krokowego. Dutasteryd (Avodart) to kolejny podobny lek, który może być stosowany w tym samym celu. Oba działają poprzez hamowanie konwersji testosteronu do hormonu dihydrotestosteronu (DHT), który wpływa na wzrost gruczołu krokowego. Leki te wydają się być najbardziej pomocne dla mężczyzn z większymi prostatami. FDA zmieniła etykiety Proscara i Avodartu, aby uwzględnić ostrzeżenie, że leki te, choć mogą zmniejszyć ogólne ryzyko raka prostaty o 25%, mogą być związane ze zwiększonym ryzykiem nietypowego rodzaju agresywnego lub wysokoziarnistego raka prostaty. Bardziej powszechne są leki określane jako alfa-blokery, które rozluźniają mięśnie w prostacie, aby zmniejszyć napięcie na cewce moczowej. Należą do nich alfuzosyna (Uroxatral), doksazosyna (Cardura XL), silodozyna (Rapaflo), tamsulozyna (Flomax) i terazozyna (Hytrin). Skutki uboczne mogą obejmować światłowstręt i osłabienie. Przyjmowanie zarówno inhibitora DHT jak i alfa-blokera w tym samym czasie może być bardziej korzystne w kontrolowaniu objawów i zapobieganiu postępowi BPH niż przyjmowanie każdego z tych leków osobno. Inne leki mogą być skuteczne dla niektórych mężczyzn. Mogą to być leki antycholinergiczne, gdy występują objawy pęcherza nadreaktywnego, oraz inhibitory PDE-5, takie jak tadalafil (Cialis), jeśli zaburzenia erekcji są również problemem.

• Chirurgia. Wiele rodzajów operacji pozwala na usunięcie tkanki gruczołu krokowego blokującej przepływ moczu. Najczęstszą z nich jest przezcewkowa resekcja prostaty (TURP). Polega ona na usunięciu tkanki blokującej cewkę moczową za pomocą specjalnego narzędzia. Chociaż TURP jest skuteczna, skutki uboczne mogą obejmować krwawienie, zakażenie, impotencję (niemożność utrzymania erekcji odpowiedniej do uprawiania seksu) i nietrzymanie moczu (niemożność kontrolowania przepływu moczu). Innym, mniej skomplikowanym zabiegiem jest przezcewkowe wycięcie gruczołu krokowego (TUIP). Zamiast usuwania tkanki, jak w przypadku TURP, podejście to polega na poszerzeniu cewki moczowej poprzez wykonanie kilku małych nacięć w szyi pęcherza (obszar, w którym cewka moczowa i pęcherz łączą się), jak również w samym gruczole krokowym. Zmniejsza to częściowo nacisk na cewkę moczową i poprawia przepływ moczu.

• Zabiegi minimalnie inwazyjne. Nowsze metody leczenia mogą skutecznie zmniejszyć rozmiar prostaty i złagodzić przeszkodę w oddawaniu moczu, ale są mniej inwazyjne i uszkadzające zdrowe tkanki niż operacja. Ogólnie rzecz biorąc, mniej inwazyjne procedury wymagają krótszego czasu pobytu w szpitalu, powodują mniej skutków ubocznych, są mniej kosztowne i pozwalają na szybszy powrót do zdrowia. Skutkami ubocznymi mogą być częstość oddawania moczu i podrażnienie podczas gojenia się prostaty. Jednak wiele z tych technik jest nowych. Niewiele wiadomo na temat długoterminowej skuteczności i powikłań tych procedur, które obejmują:

  • Przezcewkowa termoterapia mikrofalowa (TUMT). Energia mikrofalowa dostarcza temperaturę powyżej 45 stopni C (113 F) do prostaty za pośrednictwem anteny umieszczonej w prostacie za pomocą specjalnego cewnika (rurki). Wokół cewnika krąży chłodna woda, która chroni cewkę moczową i pomaga utrzymać Pana w miarę komfortowo podczas całego zabiegu. Cała procedura jest sterowana komputerowo, na podstawie zapisów temperatury uzyskanych w cewce moczowej i odbytnicy. Technika ta jest wykonywana w gabinecie lekarskim i trwa około 90 minut. Pacjenci otrzymują zazwyczaj leki zapobiegające bólowi i łagodzące niepokój. Najczęstsze dolegliwości podczas zabiegu to parcie na mocz i uczucie pieczenia w penisie. Istnieją dwa programy: "leczenie standardowe" lub "leczenie wysokoenergetyczne". Leczenie wysokoenergetyczne dostarcza więcej energii do prostaty, co na ogół zapewnia lepsze wyniki i poprawę przepływu, ale pacjenci mogą mieć więcej skutków ubocznych w okresie rekonwalescencji.

  • Koagulacja laserowa śródmiąższowa

    . ILC wykorzystuje specjalnie zaprojektowane włókno laserowe do dostarczania ciepła do wnętrza prostaty. Włókno laserowe jest wprowadzane do prostaty za pomocą instrumentów umieszczonych w cewce moczowej. Procedura jest zwykle wykonywana w sali operacyjnej, pod znieczuleniem, aby zdrętwiał ból, ale nie uśpić. Technika ta pozwala chirurgowi na bezpośrednie obejrzenie prostaty i leczenie określonych obszarów powiększenia.

  • Przezcewkowa ablacja igłowa (TUNA).

    W tej technice wykorzystuje się energię o niskim poziomie częstotliwości radiowej dostarczaną przez dwie małe igły w celu ablacji lub wypalenia obszaru powiększonej prostaty.

  • Elektrowaporyzacja transuretalna.

    Technika ta wykorzystuje energię elektryczną podawaną przez elektrodę do szybkiego ogrzania tkanki prostaty, zamieniając komórki tkanki w parę. Pozwala to lekarzowi na odparowanie obszaru powiększonej tkanki i złagodzenie przeszkody w oddawaniu moczu. Można również wykonać fotodepilację laserową.

  • Stenty wewnątrzłonowe.

    Stenty (urządzenia druciane w kształcie sprężyn lub cewek) są umieszczane w kanale gruczołu krokowego (w miejscu, gdzie cewka moczowa przebiega przez gruczoł), aby zapobiec zacieśnianiu się kanału wokół cewki moczowej.

  • Prostatic Urethral Lift.

    Podwyższenie cewki moczowej (PUL) jest stałym implantem stosowanym w leczeniu BPH. PUL jest umieszczany w cewce moczowej i działa poprzez odciągnięcie tkanki prostaty, która uciska cewkę moczową i utrudnia przepływ moczu. Badania wykazały poprawę objawów u wielu mężczyzn na okres do pięciu lat lub dłużej.