W czasach, gdy wiele osób zmaga się z ogromną stratą i bólem, w podręczniku diagnostycznym Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego pojawiło się nowe zaburzenie: zespół przedłużonego żalu.
Przedłużający się żal wreszcie doczekał się własnej diagnozy
Carolyn Crist
21 marca 2022 r. - W czasach, gdy wiele osób zmaga się z ogromną stratą i bólem, w podręczniku diagnostycznym Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego pojawiło się nowe zaburzenie: zespół przedłużonego żalu (ang. prolonged grief disorder).
Nowa diagnoza ma odnosić się do niewielkiego odsetka populacji, która wydaje się być sparaliżowana przez żałobę, nie jest w stanie wrócić do poprzednich zajęć i nadal jest przytłoczona po roku od straty, jak podaje The New York Times.
Teraz, gdy zaburzenie to jest częścią najnowszej edycji Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych (DSM-5), lekarze mogą wystawiać rachunki firmom ubezpieczeniowym za leczenie.
Jak donosi gazeta, nowo dodane zaburzenie prawdopodobnie przyczyni się również do zwiększenia funduszy na badania nad metodami leczenia. Naltrekson, który jest stosowany w leczeniu uzależnień, jest obecnie w fazie badań klinicznych jako forma terapii żałoby.
Decyzja ta oznacza koniec trwającej ponad dekadę dyskusji, w której niektórzy badacze opowiadali się za medycznym leczeniem intensywnego żalu. Chociaż opłakiwanie straty jest naturalne, u niektórych osób ciężka żałoba prowadzi do izolacji.
Były to wdowy, które do końca życia nosiły czarny strój, wycofywały się z kontaktów towarzyskich i przez resztę życia żyły pamięcią o utraconym mężu lub żonie - powiedział dziennikowi "Times" dr Paul Appelbaum, przewodniczący komitetu sterującego pracami nad rewizją DSM-5.
Byli to rodzice, którzy nigdy się z tym nie pogodzili i tak o nich mówiliśmy" - powiedział. Mówiąc kolokwialnie, powiedzielibyśmy, że nigdy nie pogodzili się z utratą dziecka".
Z drugiej strony, niektórzy krytycy tego pomysłu argumentowali przeciwko tworzeniu zaburzeń związanych z żałobą, które mogłyby wpływać na podstawową część ludzkiego doświadczenia. Wśród osób pogrążonych w żałobie, które powinny w naturalny sposób wyleczyć się ze swojej straty, a u których zdiagnozowano chorobę psychiczną, mogą wystąpić przypadki fałszywie pozytywne. Ludzie mogą też odczuwać presję, by przyjmować leki na żałobę.
Całkowicie nie zgadzam się z tym, że żałoba jest chorobą psychiczną - powiedziała gazecie dr Joanne Cacciatore, profesor nadzwyczajny pracy socjalnej na Uniwersytecie Stanowym Arizony. Ma ona na swoim koncie wiele publikacji na temat żałoby.
Kiedy ktoś, kto jest ekspertem, mówi nam, że jesteśmy zaburzeni, a my czujemy się bardzo wrażliwi i przytłoczeni, przestajemy ufać sobie i swoim emocjom - powiedziała. Dla mnie jest to niezwykle niebezpieczne i krótkowzroczne posunięcie.
Początki nowej diagnozy sięgają lat dziewięćdziesiątych XX wieku, kiedy to dr Holly Prigerson, epidemiolog psychiatryczny, badała pacjentów leczonych z powodu depresji. Pacjenci dobrze reagowali na leki przeciwdepresyjne, ale ich żal pozostawał duży. Około 4% osób pogrążonych w żałobie nadal tkwiło w smutku i zmagało się z nim przez długi czas.
W 2010 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zaproponowało rozszerzenie definicji depresji na osoby przeżywające żałobę, co wywołało sprzeciw i obawy o nadrozpoznawalność i nadmierne leczenie pacjentów.
Od tego czasu naukowcy kontynuują badania nad żałobą, która wydaje się być czymś odrębnym od depresji i bardziej zbliżonym do zaburzeń stresowych, takich jak zespół stresu pourazowego. Appelbaum, Prigerson i inni pracowali nad wytycznymi, które pozwoliłyby odróżnić normalną żałobę od zaburzeń.
Zgodnie z definicją zawartą w DSM-5 diagnoza może być postawiona rok po stracie bliskiej osoby. Jak donosi gazeta, po upływie roku kryteria te powinny być spełnione przez około 4% osób pogrążonych w żałobie.
