Dowiedz się więcej od lekarza o stereotypowym zaburzeniu ruchowym, w którym ludzie wykonują powtarzające się ruchy, takie jak uderzanie głową lub skubanie skóry.
Jakie są objawy Stereotypowego Zaburzenia Ruchowego?
Powtarzające się ruchy, które są wspólne z tym zaburzeniem obejmują:
-
Kołysanie
-
Uderzanie w głowę
-
Samogryzienie
-
Obgryzanie paznokci
-
Samobiczowanie
-
Skubanie skóry
-
Podnoszenie lub machanie rękami
-
Przekrzykiwanie przedmiotów
Co powoduje Stereotypowe Zaburzenia Ruchowe?
Przyczyna stereotypowych zaburzeń ruchowych nie jest znana. Jednakże, ruchy mają tendencję do zwiększenia, jeśli osoba jest zestresowana, sfrustrowana lub znudzona. Niektóre rzeczy, o których wiadomo, że mogą powodować to zaburzenie, to pewne warunki fizyczne, urazy głowy i stosowanie niektórych leków (takich jak kokaina).
Jak często występuje stereotypowe zaburzenie ruchowe?
Stan ten najczęściej dotyka dzieci z zaburzeniami neurologicznymi (mózgu i nerwów), autyzmem,?lub niepełnosprawnością intelektualną. Częściej występuje w dzieciństwie lub okresie dojrzewania niż w dorosłości, ale może wystąpić w każdym wieku i częściej występuje u chłopców niż u dziewcząt.
Jak diagnozuje się stereotypowe zaburzenie ruchowe?
Jeśli występują objawy stereotypowych zaburzeń ruchowych, lekarz rozpocznie ocenę poprzez przeprowadzenie pełnego wywiadu i badania fizykalnego. Chociaż nie ma badań laboratoryjnych, które pozwoliłyby jednoznacznie zdiagnozować stereotypowe zaburzenia ruchowe, lekarz może zastosować różne testy - takie jak badania neuroobrazowe i badania krwi - aby wykluczyć chorobę fizyczną lub działania niepożądane leków jako przyczynę objawów.
Diagnoza stereotypowych zaburzeń ruchowych jest stawiana, jeśli objawy sugerują zaburzenie, utrzymują się przez cztery tygodnie lub dłużej i zakłócają normalne funkcjonowanie.
Jak leczy się stereotypowe zaburzenia ruchowe?
Celem leczenia jest leczenie wszelkich urazów spowodowanych zachowaniem oraz zapewnienie dziecku bezpieczeństwa, a także poprawa jego zdolności do funkcjonowania. Konieczna może być modyfikacja otoczenia dziecka, aby zmniejszyć ryzyko urazu. Na przykład dziecko, które uderza się w głowę, może wymagać noszenia kasku w celu ochrony przed urazem głowy.
Najczęstsze metody leczenia stosowane u dzieci z tym schorzeniem to terapie mające na celu zmniejszenie stresu, który może wywołać ruchy i zmianę zachowań. Dziecko, które angażuje się w skubanie skóry lub uderzanie, może zostać nauczone trzymania rąk w kieszeniach, kiedy czuje potrzebę skubania lub uderzania. Techniki relaksacyjne mogą być również stosowane, aby pomóc dziecku oprzeć się chęci. Terapia behawioralna znana jako zróżnicowane wzmacnianie innych zachowań (DRO) ma na celu nagradzanie zachowań odpowiednich dla społeczeństwa. Inne podejście behawioralne, zwane funkcjonalnym treningiem komunikacyjnym (FTC), uczy i nagradza osobę za używanie alternatywnych odpowiedzi lub strategii werbalnych w celu zastąpienia stereotypowych ruchów, kiedy jest świadoma, że czegoś potrzebuje lub czuje się zaniepokojona.
W niektórych przypadkach pomocne mogą być leki przeciwdepresyjne, takie jak Luvox, Prozac i Zoloft (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, lub SSRI), lub Anafranil (trójpierścieniowy lek przeciwdepresyjny). Atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak risperidon lub aripiprazol, również wykazały korzyści w przypadku ruchów stereotypowych u młodzieży z zaburzeniami ze spektrum autyzmu.
Jakie są perspektywy dla osób z zaburzeniami ruchów stereotypowych?
Perspektywy dla osoby z zaburzeniami ruchów stereotypowych różnią się w zależności od ciężkości schorzenia. Jeśli zaburzenie jest spowodowane przez leki, zwykle ustępuje samoistnie po kilku godzinach. Stereotypowe zaburzenie ruchu z powodu urazu głowy może być trwałe. Wszystkie formy można często złagodzić za pomocą leków.
Czy można zapobiegać stereotypowym zaburzeniom ruchowym?
Mimo że zapobieganie stereotypowym zaburzeniom ruchowym może nie być możliwe, rozpoznanie i działanie na podstawie objawów, gdy pojawiają się po raz pierwszy, może zmniejszyć ryzyko samookaleczenia.
