Zespół Capgrasa to rzadki stan, w którym ktoś wierzy, że jego bliscy zostali zastąpieni przez oszustów. Przeczytaj więcej o tym stanie.
Zespół Capgrasa, lub Capgras?delusion, został nazwany na cześć lekarza, który leczył pacjenta z nim prawie 100 lat temu. Możesz również usłyszeć, że jest on nazywany zespołem impostera. Jednak ten stan różni się od bardziej powszechnego syndromu impostera, o którym mogłeś słyszeć.
U kogo występuje
Ponieważ zespół Capgrasa jest rzadki, trudno go zbadać. Większość tego, co wiemy, pochodzi z raportów lekarzy na temat poszczególnych pacjentów. (Niektóre badania pokazują, że jest on bardziej powszechny wśród osób z chorobami neurodegeneracyjnymi, takimi jak demencja: Do 16% osób z demencją z ciałami Lewy'ego lub chorobą Alzheimera ma również zespół Capgrasa.
Jest on również bardziej prawdopodobny u osób z innymi chorobami mózgu, takimi jak Parkinsons czy padaczka, u osób, które przeszły udar lub uraz mózgu, a także u osób cierpiących na schizofrenię lub chorobę dwubiegunową. Jedno z badań szacuje, że osoby ze schizofrenią i demencją stanowią 81% wszystkich przypadków.
W jednym z badań nad zespołem Capgrasa wykorzystano bazę danych zdrowotnych 250 000 osób w Wielkiej Brytanii. W tej dużej puli znaleziono zaledwie 84 przypadki. Wspólnym wątkiem było to, że wiele osób z zespołem Capgrasa miało również inne rodzaje urojeń.
Osoby z tym schorzeniem były zwykle w średnim wieku, miały w przeszłości inne problemy ze zdrowiem psychicznym i dwa razy częściej były to kobiety.
Przyczyny i czynniki ryzyka
Kiedy widzisz znajomą twarz, w twoim mózgu działają dwa systemy. Centralny układ nerwowy skanuje cechy twarzy. Rozszerzony układ nerwowy przekazuje emocjonalne informacje związane z tą twarzą. Lekarze nadal nie wiedzą dokładnie, jak rozwija się zespół Capgrasa, ale uważają, że przerwane połączenie między tymi dwoma systemami uniemożliwia normalne rozpoznawanie twarzy.
Wiele osób z zespołem Capgrasa ma jedną lub więcej zmian, lub obszarów uszkodzeń w mózgu. Te zmiany nie muszą być na dokładnych częściach mózgu odpowiedzialnych za rozpoznawanie. Mogą one po prostu znajdować się na obszarach z nimi połączonych.
Istnieje wiele różnych czynników ryzyka dla zespołu Capgrasa, w tym posiadanie demencji lub Parkinsons. Niektórzy ludzie rozwijają go po użyciu dużych ilości narkotyków rekreacyjnych lub alkoholu. Inni mieli problemy zdrowotne, takie jak niska tarczyca, inny stan metaboliczny lub niedobór składników odżywczych, jak bycie niedoborem witaminy B12.
Symptomy
Najbardziej uderzającym objawem jest przekonanie, że osoby bliskie są oszustami. Żadna ilość argumentów nie jest w stanie zmienić ich zdania.
Czasami urojenia dotyczą bardziej odległych osób, zwierząt domowych, a nawet przedmiotów. Urojenia mogą przychodzić i odchodzić, zwłaszcza wśród osób z demencją. Mogą również występować objawy choroby podstawowej, takiej jak Alzheimer lub uraz mózgu.
Kiedyś myślano, że zespół Capgrasa czyni ludzi agresywnymi, ale eksperci wiedzą teraz, że jest to rzadkie i bardziej prawdopodobne, że wynika z innego schorzenia.
Diagnoza
Aby postawić diagnozę, lekarze przeprowadzają badania fizyczne i psychiczne. Mogą zlecić testy umiejętności umysłowych, aby sprawdzić, czy nie występuje demencja lub inne schorzenia, a także badania obrazowe mózgu, takie jak MRI lub EEG, które pozwolą na wykrycie zmian w mózgu. Rozmowa z członkami rodziny lub opiekunami jest ważna, aby dowiedzieć się, kiedy zaczęły się urojenia i uzyskać inne szczegóły.
Leczenie
Właściwe leczenie zależy od sytuacji danej osoby. Może ono rozpocząć się od leczenia wszelkich stanów fizycznych lub psychicznych, które mogą być przyczyną zespołu Capgrasa. Chociaż stan ten może być trudny do opanowania, właściwe leczenie i dobra komunikacja mogą prowadzić do lepszych wyników.
Niektóre leki na demencję, w tym donepezil (Aricept), galantamina (Razadyne) lub rywastygmina (Exelon), mogą zmniejszyć objawy. Leki przeciwpsychotyczne, takie jak aripiprazol (Abilify), olanzapina (Zyprexa) i pimozyd (Orap), mogą łagodzić urojenia i pobudzenie. W niektórych przypadkach pomocne okazały się leki przeciwdepresyjne zwane SSRI.
Niektórzy eksperci sugerują najpierw terapię, aby pomóc pacjentowi i jego bliskim w radzeniu sobie z chorobą. W terapii habilitacyjnej, bliscy próbują postawić się na miejscu pacjenta, aby lepiej zrozumieć jego uczucia. Terapia walidacyjna daje pacjentowi poczucie bezpieczeństwa, jeśli boi się, że oszust jest po to, aby go skrzywdzić. Pomocne może być również poradnictwo rodzinne. Próby przekonania kogoś, kto ma zespół Capgrasa, że się myli, nie przynoszą rezultatów i mogą spowodować więcej cierpienia dla wszystkich.
Bliscy powinni zawsze starać się okazać współczucie. Pamiętaj, że to choroba powoduje fałszywe przekonania. Możesz spróbować odwrócić ich uwagę ulubionym zajęciem. Kojący głos i delikatny dotyk pokażą twoje wsparcie i pomogą im poradzić sobie z rzeczywistością.
Syndrom Capgrasa a syndrom impostera
Niektórzy eksperci określają zespół Capgrasa mianem zespołu impostera. Różni się on od bardziej powszechnego syndromu impostera, który dotyczy sytuacji, gdy ktoś nie wierzy, że jest tak zdolny, jak jest.
Zespół Capgrasa może być nazywany zespołem impostera, ponieważ osoby z tym schorzeniem wierzą, że imposterzy zastąpili ich bliskich. Ten objaw zespołu Capgrasa jest faktycznym złudzeniem, podczas gdy inny zespół impostera odnosi się do wewnętrznego przekonania o sobie samym.
