Lekarz wyjaśnia przyczyny niepłodności i oferuje wskazówki dotyczące zajścia w ciążę.
Chociaż anowulacja może być zazwyczaj leczona za pomocą leków na bezpłodność, ważne jest, aby ocenić, czy nie występują inne schorzenia, które mogłyby zakłócić owulację, takie jak schorzenia tarczycy lub nieprawidłowości w funkcjonowaniu nadnerczy lub przysadki mózgowej.
Zajście w ciążę przy problemach z owulacją
Po wykluczeniu innych schorzeń, lekarz może przepisać leki stymulujące owulację.
Lek zawarty w?Clomid?i Serophene (klomifen) jest często pierwszym wyborem, ponieważ jest skuteczny i jest przepisywany kobietom od dziesięcioleci. W przeciwieństwie do wielu leków na niepłodność, ma również tę zaletę, że jest przyjmowany doustnie, a nie przez zastrzyk. Stosuje się go w celu wywołania owulacji oraz w celu skorygowania nieregularnej owulacji poprzez zwiększenie rekrutacji jaj przez jajniki. Lek letrazol jest również stosowany do indukcji owulacji.
Klomifen indukuje owulację u większości kobiet z anowulacją. Do 10% kobiet, które stosują klomifen dla niepłodności, będzie miało ciążę mnogą -- zwykle bliźnięta. (Dla porównania, tylko 1% ogólnej populacji kobiet rodzi bliźnięta).
Typowa dawka początkowa klomifenu wynosi 50 miligramów dziennie przez pięć dni, począwszy od trzeciego, czwartego lub piątego dnia po rozpoczęciu miesiączki. Można oczekiwać, że owulacja rozpocznie się około siedmiu dni po przyjęciu ostatniej dawki klomifenu. Jeśli nie dojdzie do owulacji, dawkę można zwiększyć o 50 miligramów na dobę każdego miesiąca do 150 mg. Po rozpoczęciu owulacji większość lekarzy sugeruje przyjmowanie Clomidu przez 3-6 miesięcy przed skierowaniem do specjalisty. Jeśli do tego czasu nie zaszłaś w ciążę, spróbuj innego leku lub uzyskaj skierowanie do specjalisty od niepłodności.
Te leki na płodność sprawiają czasem, że śluz szyjkowy jest "wrogi" dla plemników, nie pozwalając im płynąć do macicy. Można to przezwyciężyć stosując sztuczną lub wewnątrzmaciczną inseminację(IUI) -- wstrzykując specjalnie przygotowane plemniki bezpośrednio do macicy -- aby zapłodnić jajo. To również rozrzedza wyściółkę endometrium.
W zależności od sytuacji, lekarz może również zasugerować inne leki na płodność, takie jak Gonal-F lub inne hormony w zastrzykach, które stymulują pęcherzyki i pobudzają rozwój komórki jajowej w jajnikach. Są to tak zwane leki "superowulacyjne". Większość z tych leków podawana jest w formie zastrzyku tuż pod skórę. Niektóre z tych hormonów mogą nadmiernie stymulować jajniki (powodując wzdęcia brzucha i dyskomfort). Może to być niebezpieczne i wymagać hospitalizacji; dlatego lekarz będzie Cię monitorował za pomocą częstych dopochwowych badań ultrasonograficznych i badań krwi w celu monitorowania poziomu estrogenów. Około 90% kobiet ma owulację przy stosowaniu tych leków, a od 20% do 60% zachodzi w ciążę.
Zespół policystycznych jajników (PCOS)
Częstym problemem z owulacją, który dotyczy około 5% do 10% kobiet w wieku rozrodczym, jest zespół policystycznych jajników (PCOS). PCOS to zaburzenie równowagi hormonalnej, które może powodować, że jajniki nie pracują. W większości przypadków jajniki ulegają powiększeniu i pojawiają się pokryte drobnymi, wypełnionymi płynem cystami. Objawy obejmują:
-
Brak miesiączki, nieregularne miesiączki lub nieregularne krwawienia
-
Brak owulacji lub owulacja nieregularna
-
Otyłość lub przyrost wagi (chociaż szczupłe kobiety mogą mieć PCOS)
-
Oporność na insulinę (wskaźnik prediabetes)
-
Wysokie ciśnienie krwi
-
Nieprawidłowy poziom cholesterolu z wysokim poziomem trójglicerydów
-
Nadmierny wzrost włosów na ciele i twarzy (hirsutyzm)
-
Skóra trądzikowa lub tłusta
-
Przerzedzenie włosów lub łysienie typu męskiego
Zajście w ciążę przy PCOS
Jeśli masz PCOS i masz nadwagę, utrata wagi jest jednym ze sposobów na zwiększenie szans na zajście w ciążę. Lekarz może również przepisać leki na obniżenie poziomu insuliny, ponieważ podwyższony poziom insuliny - spowodowany niezdolnością organizmu do rozpoznawania insuliny - jest częstym problemem wśród wielu kobiet z PCOS. Przewlekle podwyższony poziom insuliny może również prowadzić do cukrzycy. Kobiety z PCOS mogą być narażone na większe ryzyko rozwoju chorób serca, cukrzycy typu 2 oraz raka endometrium, zwłaszcza jeśli PCOS nie jest leczone.
PCOS nie można wyleczyć, ale istnieją zabiegi dostępne w celu leczenia objawów PCOS i niepłodności związanej z tym stanem. Poprzez stymulację owulacji, zwłaszcza u kobiet starających się o poczęcie, oraz leczenie insulinooporności, często przywracane są regularne owulacje i miesiączki.
Procedura znana jako zapłodnienie in vitro, lub IVF, jest kolejnym potencjalnym leczeniem dla kobiet z PCOS.
Stres a płodność
Dla par zmagających się z niepłodnością jest to szczególnie okrutny fakt: nie tylko niepłodność może powodować wiele stresu, ale stres może wpływać na płodność. Wiadomo, że przyczynia się do problemów z owulacją. Dla wielu osób, im dłużej nie dochodzi do poczęcia, tym większy stres. Obawy o niepłodność mogą również prowadzić do napięcia z partnerem, a to może jeszcze bardziej zmniejszyć szanse na ciążę. W końcu trudno uprawiać seks, jeśli jedno z was śpi na kanapie.
Chociaż faktem jest, że radzenie sobie z niepłodnością jest stresujące, nie oznacza to, że musisz się temu poddać. Jeśli Twój lekarz nie może znaleźć medycznej przyczyny Twoich problemów z owulacją, rozważ znalezienie grup wsparcia lub terapeuty, który pomoże Ci nauczyć się lepszych sposobów radzenia sobie z niepokojem, który towarzyszy niepłodności.
Amerykańskie Towarzystwo Medycyny Reprodukcyjnej oferuje następujące wskazówki dotyczące redukcji stresu:
-
Utrzymuj otwarte linie komunikacyjne z partnerem.
-
Uzyskaj wsparcie emocjonalne. Doradca par, grupy wsparcia lub książki mogą pomóc w radzeniu sobie.
-
Wypróbuj techniki redukcji stresu, takie jak medytacja czy joga.
-
Ogranicz kofeinę i inne środki pobudzające.
-
Ćwicz regularnie, aby uwolnić swoje napięcie fizyczne i emocjonalne.
-
Uzgodnić z partnerem plan leczenia, w tym ograniczenia finansowe.
-
Dowiedz się jak najwięcej o przyczynach niepłodności i możliwościach leczenia.
