Czy uratowałeś psa, czy pies uratował cię? Jeden rodzic zwierząt ujawnia nieoczekiwane korzyści, które otrzymali od swoich szczeniaków.
Mój pies mnie uratował
Sangi Ravichandran, jak powiedział Keri Wiginton
Mellow i ja żyliśmy razem tylko przez około 5 lat. Zmarł na raka, kiedy był młody. Ale wniósł tyle spokoju do mojego życia i życia wszystkich wokół mnie. Ludzie go głaskali i chcieli go mieć w pobliżu, bo pomagał im w niepokoju. Był ulubionym psem każdego człowieka.
Przynosiłam Mellow do mojego biura, a ludzie prosili mnie, żebym zostawiła otwarte drzwi, żeby mogli go zobaczyć. Naprawdę wniósł dużo spokoju i spokojnej energii do wszystkich. Rozszerzył też dla mnie pojęcie rodziny. Wszyscy ci ludzie stali się ciotkami i wujkami Mellowsa. A ich miłość do niego zbliżyła ich do mnie.
Ale moja miłość do psów nie zaczęła się od Mellow.
Johnny i Zephyr
Dorastałem z psem stróżującym. Miał na imię Johnny i był owczarkiem niemieckim. To było w Indiach. I pewnego dnia ludzie, którzy zbierają bezdomnych z ulicy, zabrali Johnny'ego. Nie miał obroży i zabłądził.
Kiedy wróciłem ze szkoły, już go nie było. Mimo że byłem młody, Johnny odcisnął piętno na moim życiu. Nadal mam wiele uczuć i myśli o psach, które nie mają domów.
A potem, w college'u, mój najlepszy pies przyjaciel, Zephyr, zmienił moje życie w pewien sposób. Był to ogromny, otyły Lab, który ślinił się i był gorący przez cały czas. Ale był takim kochającym facetem. I zobaczyłem, jak to jest mieć psa w domu.
Od czasu Zefira, zawsze chciałem mieć związek z psem. Kilka lat temu moja ówczesna współlokatorka zgodziła się adoptować jednego ze mną.
Spotkanie z Mellow
Schronisko przywiozło tego psa na wizytę domową. Czułem się tak, jakbyśmy adoptowali dziecko. Podszedł do domu i obwąchał wszystkie kąty. Potem usiadł i wydał z siebie westchnienie. W tym momencie wiedzieliśmy: to jest ten pies.
Ciąg dalszy
I to był Mellow.
Cały mój sposób istnienia zmienił się po tym, jak pojawił się w moim życiu. Kiedy zaczynasz troszczyć się o inną istotę, to zakotwicza twój dzień. Wiem, że to naprawdę zmieniło sposób, w jaki żyłam, w tym jak nawiązywałam relacje poza domem.
To nie było tylko, że Id mówić o tym, jak słodkie Mellow był, i umieścić zdjęcia na portalach społecznościowych. Wiedziałam, że czeka na mnie w domu. To było zawsze na mojej głowie. On naprawdę mnie uziemił i pomógł mi znaleźć dom tutaj w Stanach Zjednoczonych.
Sprawił, że zacząłem myśleć o celowych sposobach życia. Jestem imigrantem i staram się robić wszystko. Mellow naprawdę to zmienił. Musiałam zwolnić.
Ostatni rok jego życia był naprawdę trudny - dla niego, dla mnie, dla ludzi, którzy naprawdę się o niego troszczyli. Był tak chory, ale tak bardzo starał się być radosny i uszczęśliwiać mnie. Nigdy nie widziałem innej istoty, która zachowywałaby się tak hojnie i bezinteresownie.
Room for More Love
Mellow zmarł w lutym 2020 roku, tuż przed pandemią.
Byłem zdruzgotany. Moja depresja przyszła z dużą ilością gniewu i potrzebowałem czasu, aby to przetworzyć. Ale kiedy Mellow odszedł, siła, która zakotwiczyła mój dzień, poszła z nim. A moi przyjaciele zachęcali mnie do zdobycia kolejnego psa.
Miałem wiele mieszanych uczuć na temat ponownego przyjęcia. Zastanawiałam się, czy to nie za wcześnie. Ale życie bez psa czuło się jak próżnia. A potem zdarzyła się pandemia, która wszystko pogorszyła. To wtedy zaczęłam szukać w internecie psów do adopcji.
Wtedy zobaczyłam Iris, która pierwotnie nazywała się Banana. Było coś w jej oczach. Zobaczyłam zdjęcie i wiedziałam, że ten pies jest dla mnie odpowiedni.
Na początku agencja nie chciała mi jej adoptować. Nazywano ją psem o wysokich potrzebach. Nie byli pewni, że ktoś, kto mieszka bez innych psów, w mieście, może spełnić jej potrzeby.
Ale dali mi szansę obejrzenia jej na próbę. Razem z moim partnerem byliśmy podekscytowani odbierając ją z domu zastępczego - uciekła zanim weszła do środka. Ktoś znalazł ją siedzącą w alejce i zwrócił nam ją dzień później.
Po powrocie nie była spokojna. Chciała ugryźć i wyglądała na zmartwioną. Ale rozumiem lękliwe psy - mam ADHD z wysokim lękiem - i myślę, że one rozumieją mnie.
Ciąg dalszy na
Nauka o tym, jak czuć się bezpiecznie
Iris nauczyła mnie tak wiele o sobie. Była bardzo niespokojna. Ale sposób, w jaki nauczyła się bezpieczeństwa, pokazał mi, że mogę się go nauczyć. Jestem osobą, która przeżyła przemoc seksualną. Moja trauma pozostawiła we mnie trwały strach. Zaakceptowałam, że są pewne rzeczy w życiu, których nigdy nie mogę zrobić. Ale obserwowanie Iris dodało mi odwagi.
Ta zmiana w niej pomogła mi nauczyć się, że można znaleźć bezpieczne związki. Pokazała mi, że mogę pracować z moją traumą. I nawet jeśli gniewne lub lękowe uczucia powrócą, mogę znaleźć drogę wyjścia. Naprawdę nauczyła mnie tych wszystkich elementów.
Iris jest teraz zupełnie innym psem. Jest taka łagodna. Czasami jest nerwowa, ale kiedy widzi mnie lub mojego partnera, uspokaja się. Potrafimy się nawzajem uspokajać.
Mellow i Iris nauczyły mnie, jak żyć w bardziej przemyślany sposób. Staram się to rozszerzać na wszystkich wokół mnie. Myślę o tym, jak inni ludzie w moim życiu mogli doświadczyć traumy. Jak mogę się pokazać i być dla nich bezpieczną osobą?
Dalsze wsparcie
Mój partner kot odszedł we wrześniu 2020 roku, tuż przed tym, jak dostaliśmy Iris. Strata Franka była dla Sary bardzo trudna. Byli kumplami przez 14 lat. Ale Iris naprawdę pomógł Sarze poradzić sobie z tym smutkiem. Te dwie osoby mają teraz bardzo słodką więź. I nawet zabraliśmy Iris na grób Franka.
Wsparcie to największa rzecz, jaka przychodzi mi do głowy, kiedy myślę o tym, co moje psy zrobiły dla mnie i co ja zrobiłem dla nich. W świecie, który uczy nas skupiać się na sobie, psy i inne zwierzęta naprawdę pokazują, co to znaczy polegać na innych.
Mellow i Iris dały mi zgrabną mapę, którą mogę podążać, aby zbliżyć się do świata, w którym chcę żyć. Iris nauczyła mnie, że nie ma nic złego w byciu niespokojnym, w posiadaniu traumy. Możesz nadal żyć dobrze, jeśli jesteś w stanie zmienić niektóre z warunków wokół ciebie.
Kontynuacja
Miłość i strata
Zwierzęta mogą odejść lub zachorować, co jest trudne. Ale nie możemy mieć nadziei na życie bez bólu. Nawet po śmierci zwierzęta mogą nas nauczyć, jak radzić sobie z trudnymi uczuciami i jak wyzdrowieć.
Dla ludzi z depresją, opieka nad psem może być uziemiająca. Musisz wstać i nakarmić go lub zabrać na spacer. I theres coś pięknego, co dzieje się, gdy inna istota zależy od ciebie.
Naprawdę czekam na moment powrotu do domu. Mellow słyszał mój samochód na końcu ulicy i czekał pod drzwiami. Gdy mnie zobaczył, podskoczył. Nikt w moim życiu nigdy nie cieszył się tak bardzo na mój widok każdego dnia. Mam nadzieję, że każdy będzie mógł poczuć się tak wyjątkowo.
Czuję się zaszczycony i wdzięczny, że mam taki rodzaj relacji. Nie sądzę, że kiedykolwiek będę żył bez psa. Ever.
Sangi Ravichandran jest queerową południowoazjatycką aktywistką, terapeutką sztuki i doktorantką na Uniwersytecie Illinois w programie socjologicznym. Mieszka w Chicago z Iris i ich partnerką Sarah.
