Niezależnie od tego, czy właśnie zdiagnozowano u ciebie cukrzycę typu 2 i musisz zacząć wstrzykiwać insulinę, czy też przepisano ci inny lek, który wymaga samodzielnych wstrzyknięć, istnieją kroki, które mogą zminimalizować ból i strach.
Czy zastrzyki wywołują lęk?
David Steen Martin Ten artykuł pochodzi z archiwum funkcji lekarza
Magazyn doctor archiwizuje treści po 2 latach, aby zapewnić naszym czytelnikom możliwość łatwego znalezienia najbardziej aktualnych treści.
Zobacz najnowsze wiadomości i artykuły na temat cukrzycy
">
Z archiwum lekarza
Nigdy nie lubiłeś zastrzyków. Sprawiają, że jesteś niespokojny. Sam widok igły wystarczy, abyś się wzdrygnął.
Jeśli któraś z tych rzeczy opisuje Ciebie, to informacja o tym, że będziesz musiał zacząć robić sobie zastrzyki, może napawać Cię lękiem.
Niezależnie od tego, czy musisz podawać sobie insulinę, czy inny lek, wstrzykiwanie sobie zastrzyków jest prawdopodobnie o wiele łatwiejsze, niż myślisz. Jest też prawie na pewno mniej bolesne. Marlene Bedrich, RN, koordynator programu w Diabetes Teaching Center w UCSF, mówi, że jej pacjenci robią sobie pierwsze zastrzyki w gabinecie - po kilku instruktażach.
Dziewięćdziesiąt dziewięć procent osób powie, że w ogóle nie bolało" - mówi Bedrich.
Lęki są powszechne
Joni Pagenkemper, kierownik ds. edukacji diabetologicznej w Nebraska Medicine, zgadza się, że u niektórych osób obawy przesłaniają rzeczywistość.
W ich głowach pojawia się obraz długiej, wbitej igły" - mówi Pagenkemper. Szybko jednak dodaje: Nie ma się czego bać.
Jeśli obawiasz się zastrzyków, masz spore towarzystwo. Badania sugerują, że boi się ich 22% z nas.
Nawet jeśli nie masz nic przeciwko zastrzykowi od kogoś innego, zrobienie go sobie samemu może wywoływać niepokój. Zwykle chodzi o igły i obawy, czy potrafisz zrobić sobie zastrzyk we właściwy sposób.
Minimalizowanie bólu
Istnieją sposoby na to, aby samodzielna iniekcja była jak najprzyjemniejsza:
-
Jeśli to możliwe, upewnij się, że lek ma temperaturę pokojową.
-
Poczekać, aż wyschnie alkohol, którego użyto do oczyszczenia miejsca wstrzyknięcia.
-
Zawsze używaj nowej igły.
-
Usunąć pęcherzyki powietrza ze strzykawki.
-
Upewnić się, że igła jest prawidłowo ułożona zarówno podczas wprowadzania, jak i wyprowadzania leku.
-
Szybko wbij igłę.
Rzeczywistość, w której żyją osoby chore na cukrzycę, jest mniej przerażająca niż jeszcze kilka lat temu.
Długopisy, nie strzykawki
Prawdopodobnie będziesz używać penów insulinowych zamiast strzykawek i fiolek. Peny mają igły o połowę krótsze od tych, których używa się np. do szczepień przeciw grypie. Są one również cieńsze.
W Nebraska Medicine Pagenkemper mówi, że zanim pacjent sam spróbuje, może poćwiczyć robienie zastrzyku na gumowym manekinie.
Ciąg dalszy
Ponieważ igły są tak małe i cienkie, nie trzeba szczypać tłuszczu podczas wstrzykiwania sobie zastrzyku - chyba że jest się bardzo chudym, mówi.
Jeśli naprawdę nie chcesz patrzeć na igłę podczas wstrzykiwania, możesz zastosować osłonę. Osłonę zakłada się wokół igły i przykręca do strzykawki w taki sam sposób, w jaki przykręca się igłę. Jej zadaniem jest ochrona przed przypadkowym ukłuciem. Ukrywa również igłę przed wzrokiem.
Zastrzyki domięśniowe
Jeśli chorujesz na cukrzycę, będziesz musiał podawać sobie nawet cztery zastrzyki dziennie.
Leki na inne schorzenia, takie jak stwardnienie rozsiane lub reumatoidalne zapalenie stawów, wymagają rzadszych zastrzyków. Muszą one jednak być wstrzykiwane w mięśnie. Wymaga to dłuższej igły niż w przypadku zastrzyków wykonywanych tylko pod skórę.
Dłuższa igła może powodować większy niepokój. Istnieją jednak rzeczy, które mogą zmniejszyć Twoje obawy:
-
Stosować ćwiczenia oddechowe, aby się zrelaksować.
-
Naucz się ignorować niepożądane myśli, takie jak: To będzie bolało, nie mogę tego zrobić, zepsuję strzał.
-
Przyłóż okład z lodu do miejsca, w którym zamierzasz zrobić sobie zastrzyk. Spowoduje to jego znieczulenie.
-
Przed zrobieniem zastrzyku spróbuj rozluźnić mięsień.
-
Jeśli myśl o wkłuwaniu się sprawia Ci dyskomfort, oprzyj igłę o skórę, a następnie naciśnij, aby wprowadzić igłę.
Po zrobieniu pierwszego zastrzyku nie będziesz się już tak bardzo denerwować.
Są one mniej bolesne? Jeśli wbijesz igłę, naciśnij tłok strzykawki i wyjmij igłę tak szybko, jak to możliwe. Im wolniej to robisz, tym bardziej jest to bolesne.
Jeśli trwa to zbyt długo, poćwicz przyspieszanie z zapasową igłą i strzykawką na czymś twardym w domu: na przykład na materacu lub ramieniu kanapy.
W przypadku niektórych leków, które wymagają wstrzyknięcia do mięśnia, można również wybrać urządzenia do wstrzykiwania zasilane bateriami. Wiele z nich jest gotowych do użycia. W przypadku innych konieczne jest umieszczenie strzykawki i igły wewnątrz wstrzykiwacza automatycznego.
Ciąg dalszy na stronie
Motywacja i wsparcie
Te elementy są również ważne, niezależnie od tego, czy zastrzyki podawane są w związku ze stwardnieniem rozsianym, cukrzycą czy innym schorzeniem, mówi dr Veronica Brady, pielęgniarka z Uniwersytetu w Nevadzie.
Mówi ona swoim pacjentom cierpiącym na cukrzycę typu 2: "Ta insulina dzieli cię od hospitalizacji". Mówi, że to pomaga ludziom. ??
Brady podkreśla również, że będzie to coś, z czym będziesz musiał się zmagać do końca życia.
To jest praca na pół etatu, którą masz. Jest to praca na pół etatu, której nie znosisz, ale która jest niezbędna do życia.
Kiedy idziesz na szkolenie, jak wstrzykiwać sobie nowy lek, zabierz ze sobą członka rodziny lub przyjaciela, aby uzyskać wsparcie - mówi Bedrich.
