Dowiedz się, co musisz wiedzieć o opóźnieniu psychoruchowym. Poznaj przyczyny, objawy i leczenie.
Istnieje wiele badań dotyczących opóźnienia psychoruchowego. Konieczne są jednak dalsze badania, aby udoskonalić obecne metody diagnozowania i leczenia depresji. Oto, co należy wiedzieć.
Co to jest opóźnienie psychoruchowe?
Słowo "psychomotoryczne" odnosi się do czynności fizycznych, które są wynikiem aktywności umysłowej. Kiedy osoba cierpi na opóźnienie psychoruchowe, jej funkcje umysłowe i fizyczne są spowolnione. Procesy myślowe i ruchy ciała mogą być zaburzone. Podobnie może być z ruchami gałek ocznych i mimiką twarzy.
Opóźnienie psychoruchowe zostało odkryte ponad sto lat temu. Od tego czasu poznano niektóre potencjalne przyczyny. Klinicyści dysponują też kilkoma metodami diagnozowania tego zaburzenia. Jednak nadal potrzeba więcej badań, aby zrozumieć, jak to działa. ?
Jakie są przyczyny opóźnienia psychoruchowego?
Opóźnienie psychoruchowe jest objawem depresji. Chociaż badania nad przyczynami opóźnienia psychoruchowego trwają, do czynników, które mogą powodować ten stan, należą:
-
Przyczyny biologiczne. Zmiany w funkcjonowaniu zwojów podstawy mózgu mogą powodować opóźnienie psychoruchowe. Badania neuroobrazowe wykazują związek między opóźnieniem psychoruchowym a zmniejszonym przepływem krwi w pewnych częściach mózgu, takich jak grzbietowo-boczna kora przedczołowa, lewa kora przedczołowa, zakręt kątowy i przedni zakręt obręczy.
Badania neurochemiczne sugerują związek między zmianami psychomotorycznymi a wadliwą neurotransmisją dopaminergiczną u pacjentów z melancholicznymi odmianami depresji lub MDD. Neurotransmisja to proces, w którym pewne komórki w mózgu przekazują sobie wzajemnie wiadomości. W depresji melancholicznej objawy mogą być bardziej nasilone niż w innych typach depresji.
Inne badania wykazały związek między spowolnieniem psychoruchowym a nadmierną aktywnością osi podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPA), czyli szlaków komunikacyjnych między podwzgórzem, przysadką mózgową i nadnerczami. Oś HPA produkuje kortyzol, który jest hormonem uwalnianym przez organizm w odpowiedzi na stres.
-
Inne schorzenia. Objawy opóźnienia psychoruchowego mogą być bardziej nasilone w przypadku innych schorzeń, takich jak cukrzyca lub zaostrzenie przedmiesiączkowe (PME). Depresja dwubiegunowa może również zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia objawów opóźnienia psychoruchowego.
-
Starzenie się. Czasami opóźnienie psychoruchowe może być spowodowane starzeniem się. Pewne spowolnienie czynności umysłowych i psychicznych jest normalne w procesie starzenia się. Jednak w przypadku opóźnienia psychoruchowego spowolnienie to może wydawać się bardziej nasilone.
Jak diagnozuje się opóźnienie psychoruchowe?
Lekarz klinicysta diagnozuje opóźnienie psychoruchowe, uważnie przyglądając się wzorcom mowy, wyrazom twarzy, ruchom oczu, postawie i ruchom ciała pod kątem oznak spowolnienia psychoruchowego. Do pomiaru objawów często stosuje się specjalne narzędzia, testy i skale oceny.
Objawy opóźnienia psychoruchowego w mowie mogą objawiać się na przykład dłuższymi przerwami między słowami i zdaniami lub zmniejszeniem głośności mówienia. Osoba z opóźnieniem psychoruchowym może również wykazywać mniejszy wyraz twarzy.
Lekarz zwróci również uwagę na postawę ciała. Osoba z opóźnieniem psychoruchowym zazwyczaj pochyla się do przodu.
Lekarz zwróci uwagę na wzmożone zachowania związane z dotykaniem siebie, zwłaszcza w okolicach twarzy, co jest objawem związanym z opóźnieniem psychoruchowym. Zwróci również uwagę na powolne ruchy nóg, rąk, głowy i tułowia.
Objawy opóźnienia psychoruchowego są zwykle diagnozowane przez klinicystę w godzinach porannych. Wynika to z faktu, że objawy mogą być bardziej widoczne w godzinach porannych.
Jakie jest leczenie opóźnienia psychoruchowego?
Leki są często pierwszą opcją leczenia opóźnienia psychoruchowego. Około 50% pacjentów wykazuje poprawę po zastosowaniu leków. Lekarz może rozpocząć podawanie leków z grupy SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny). Na późniejszym etapie leczenia może również rozważyć zastosowanie atypowych leków przeciwdepresyjnych, trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (TCA) lub inhibitorów monoaminooksydazy (MAOI).
Inną opcją leczenia w niektórych przypadkach jest ECT (terapia elektrokonwulsyjna). W terapii ECT, w znieczuleniu ogólnym, przez mózg przepuszcza się niewielkie prądy elektryczne. ECT może być opcją, jeśli pacjent nie reaguje na leki przeciwdepresyjne, wykazuje objawy psychozy lub myśli samobójcze.
W psychozie osoba traci kontakt z rzeczywistością z powodu sposobu, w jaki jej mózg przetwarza informacje. ECT jest także opcją w przypadku katatonii, czyli zespołu objawów, w którym dana osoba może przestać się ruszać i mówić.
Inny rodzaj leczenia, zwany rTMS (powtarzalna przezczaszkowa stymulacja magnetyczna), został dopuszczony przez FDA do leczenia dużych zaburzeń depresyjnych. W przypadku rTMS impulsy magnetyczne są wysyłane wielokrotnie do komórek nerwowych w mózgu. Nie przeprowadzono jeszcze wielu badań nad rTMS, ale w niektórych przypadkach leczenie to pomaga zmniejszyć nasilenie objawów opóźnienia psychoruchowego.
