Przełomowe badania światowej sławy naukowca zajmującego się chorobą Leśniowskiego-Crohna pomogły milionom ludzi, w tym jemu samemu
Objawy mojej choroby Leśniowskiego-Crohna zaczęły się w szóstej klasie, kiedy ból brzucha został błędnie zdiagnozowany jako zapalenie wyrostka robaczkowego. Choroby zapalne jelit, do których należą choroba Crohns'a i wrzodziejące zapalenie jelita grubego, są często błędnie diagnozowane.
Pacjenci często mylą objawy IBD - biegunkę, ból brzucha, utratę wagi - z chorobą żołądka i jelit. Zamiast szukać pomocy lekarskiej, stosują samoleczenie środkami dostępnymi bez recepty, takimi jak Pepto Bismol, probiotyki i Imodium. Inną przyczyną opóźnień jest to, że lekarze pierwszego kontaktu nie biorą pod uwagę rozpoznania lub nie wykonują odpowiednich badań diagnostycznych, takich jak tomografia komputerowa i kolonoskopia.
Już w szkole średniej wiedziałem, że zostanę lekarzem. Koledzy nazywali mnie dr Balfour, ponieważ zawsze opatrywałem ranne psy i koty.
Diagnoza i zła rada
W moim przypadku przez 10 lat nie postawiono mi właściwej diagnozy. Byłem studentem studiów przedmedycznych na Uniwersytecie Washington-Lee i zostałem już przyjęty do Baylor College of Medicine, kiedy zdiagnozowano u mnie chorobę Leśniowskiego-Crohna. Z powodu tej diagnozy odradzono mi pójście na studia medyczne. Nie tylko poszedłem na studia medyczne, ale także ożeniłem się. Na szczęście moja żona zawsze bardzo mnie wspierała.
Podczas stażu byłem hospitalizowany przez 6 tygodni z powodu zaostrzenia choroby Leśniowskiego-Crohna. Moją podstawową terapią było całkowite żywienie pozajelitowe (TPN), w ramach którego otrzymywałem wszystkie posiłki dożylnie.
W tym czasie intensywnie zastanawiałam się nad swoją karierą. Wcześniej skłaniałem się ku chirurgii przewodu pokarmowego, ale nie byłem pewien, czy mogę wykonywać 3-godzinne zabiegi chirurgiczne. Zdecydowałem, że gastroenterologia jest dla mnie lepszym wyborem.
Byłem sfrustrowany dostępną opieką medyczną nad chorym na Crohns, która ograniczała się do sterydów i operacji. Wtedy zrozumiałem, że wyleczenie i lepsze metody leczenia wymagają głębszego zrozumienia przyczyn choroby.
Chęć zrozumienia
W tamtym czasie dominowała teoria, że choroba Leśniowskiego-Crohna jest procesem autoimmunologicznym. Wysunąłem hipotezę, że bakterie jelitowe mogą napędzać tę odpowiedź immunologiczną. Chciałem zrozumieć, które ze złożonych bakterii są w to najbardziej zaangażowane.
Od 1979 roku prowadzę badania nad chorobą Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. To była ponad 40-letnia odyseja w poszukiwaniu tej samej teorii.
Moje obecne badania zmierzają do ustalenia, które bakterie jelitowe są głównymi aktywatorami nadmiernie agresywnej odpowiedzi immunologicznej i które bakterie mogą hamować te działania. U normalnego gospodarza te agresywne bakterie są równoważone przez bakterie ochronne, które nie wywołują stanu zapalnego. U pacjentów z Crohnsem i IBD ta ochrona nie jest zapewniona.
Moje badania stawiają pytanie: Jak można manipulować systemem, aby zmniejszyć ilość agresywnych bakterii i stymulować dobre bakterie jelitowe? Które sygnały bakteryjne inicjują stan zapalny? Które są ochronne?
Wiemy, że genetyka odgrywa pewną rolę, ale choroby te nie są z góry przesądzone. Na przykład, jeśli jeden z bliźniaków jednojajowych ma Crohna, drugi bliźniak ma 40% szans na zachorowanie na tę chorobę. Ale również 60% szans, że nie zachoruje.
Innym czynnikiem wywołującym chorobę są antybiotyki. Zaburzają one równowagę bakteryjną jelit, zabijając dobre bakterie i zwiększając liczbę złych. Dotyczy to zwłaszcza częstej ekspozycji na antybiotyki w dzieciństwie.
Dieta to ostatnia granica. Obecnie prowadzę badania nad tym, jak dieta wpływa na profil i funkcje bakterii. Składniki diety zachodniej, w tym konserwanty, wysoka zawartość białka zwierzęcego i związki siarki, są bardzo szkodliwe. Przetworzona żywność o wysokiej zawartości cukru i niskiej zawartości błonnika pogarsza objawy; pomaga natomiast żywność świeżo przygotowana, o wysokiej zawartości błonnika i niskiej zawartości tłuszczu. Osobiście unikam czerwonego mięsa i spożywam duże ilości błonnika i owoców.
Podziel się moją diagnozą
Kiedy po raz pierwszy postawiono mi diagnozę, nie chciałam, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Kiedy jednak objąłem stanowisko w UNC, postanowiłem podzielić się swoją diagnozą z kolegami i pacjentami.
Moje doświadczenie jako pacjenta z Crohnsem pozwoliło mi na znacznie większą wnikliwość i empatię niż większości lekarzy. Zanim doradzę pacjentowi sposób leczenia, zadaję sobie pytanie: Czy sam skorzystałbym z rady, której mam zamiar udzielić?
Mając Crohns, jestem w stanie lepiej zrozumieć pacjentów, zwłaszcza tych, u których dopiero co zdiagnozowano chorobę i którzy myślą, że ich świat się kończy. Na podstawie własnych doświadczeń radzę im, aby zachowali optymizm.
Przebyliśmy długą drogę w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, dokonaliśmy postępu w lepszym zrozumieniu mechanizmu choroby i reakcji immunologicznych. Dostępna jest cała gama nowych terapii. Szanse na pełne wyleczenie są dość duże.
R. Balfour Sartor, MD, jest wyróżnionym profesorem medycyny, mikrobiologii i immunologii Lorimer W. Midget, Division of Gastroenterology and Hepatology, na University of North Carolina at Chapel Hill i współdyrektorem UNC Center for Gastrointestinal Biology and Disease.
?
?
