Przeciwciała monoklonalne są tworzone w laboratorium w taki sposób, aby działały jak naturalne przeciwciała wytwarzane przez organizm w celu zwalczania chorób. Dowiedz się więcej o tym, jak są one wykorzystywane w leczeniu raka.
Naukowcy tworzą przeciwciała monoklonalne (mAbs) w laboratorium. Leki te działają podobnie jak naturalne przeciwciała, które organizm wytwarza w celu zwalczania chorób. Po wstrzyknięciu do organizmu pomagają zidentyfikować lub zaatakować problemy, takie jak bakterie, wirusy i komórki nowotworowe.
Niektóre przeciwciała monoklonalne atakują komórki nowotworowe bezpośrednio. Niektóre natomiast atakują je pośrednio, poprzez inne komórki, które pomagają w rozprzestrzenianiu się nowotworu. Istnieją dwa główne rodzaje:
Nagie mAby
Nazywane są "nagimi", ponieważ działają samodzielnie, bez dołączonego do nich promieniowania lub innych leków. Mogą one zabijać komórki nowotworowe na kilka sposobów:
-
Niektóre z nich znakują komórki nowotworowe, dzięki czemu układ odpornościowy może je łatwiej wykryć. Na przykład, mAb o nazwie alemtuzumab (Campath) przyczepia się do komórek raka krwi (białaczki). Dzięki temu układ odpornościowy wyszukuje je i niszczy.
-
Inne nagie mAby przyczepiają się do części komórek, które pomagają w rozprzestrzenianiu się nowotworu. Na przykład trastuzumab (Herceptin) blokuje działanie białka HER2. HER2 wspomaga wzrost komórek raka piersi i żołądka.
-
"Inhibitory punktów kontrolnych" - mAbs powstrzymują organizm przed błędnym oznaczaniem komórek nowotworowych jako bezpiecznych. Na przykład ipilimumab (Yervoy) przyczepia się do białka, które działa jak "przepustka" dla niektórych komórek raka skóry. Gdy ten mAb zacznie działać, przepustka zniknie. Twój układ odpornościowy może teraz zaatakować te komórki nowotworowe.
Sprzężone mAby
Aby stworzyć sprzężone mAby, zwane czasem "przeciwciałami obciążonymi", naukowcy łączą je z chemioterapią, promieniowaniem lub innymi lekami. mAb odnajduje komórkę nowotworową, a dołączony lek ją zabija.
-
Przeciwciała znakowane radioaktywnie: Naukowcy dołączają do mAb małą cząsteczkę radioaktywną, która przenosi ją do komórki nowotworowej. Na przykład Ibritumomab tiuxetan (Zevalin) łączy mAb z substancją radioaktywną. Atakuje on białko o nazwie CD20, znajdujące się na niektórych komórkach chłoniaka (nowotworu węzłów chłonnych).
-
Przeciwciała znakowane chemicznie: W przypadku tego typu przeciwciał naukowcy dołączają do różnych mAbs chemioterapeutyki lub inne rodzaje leków. Na przykład łączą lek chemioterapeutyczny o nazwie MMAE z mAbem, aby zaatakować białko związane z chłoniakiem.
Które nowotwory są leczone za pomocą mAbs?
Przeciwciała monoklonalne działają lepiej w przypadku niektórych rodzajów nowotworów niż innych. A różne mAbs leczą różne typy nowotworów. Niektóre z nowotworów, które mogą być leczone za pomocą mAbs to:
-
Płuca
-
Piersi
-
Prostata
-
Colorectal
-
Czerniak
-
Mózg
-
Chłoniak Hodgkina
-
Chłoniak nieziarniczy
-
Przewlekła białaczka limfocytowa
-
Głowa i szyja
-
Żołądek
Jak otrzymuje się mAbs
Lekarz wstrzyknie preparat lub poda go do żyły (IV). Długość i liczba zabiegów zależy od leku, który otrzymujesz oraz od rodzaju nowotworu, na który chorujesz.
Lek może być podawany razem z innymi metodami leczenia raka, takimi jak chemioterapia lub terapia hormonalna.
Skutki uboczne mAbs
Może wystąpić reakcja alergiczna w miejscu wkłucia igły w skórę lub żyłę, choć często ustępuje ona z czasem. Może to obejmować:
-
Obrzęk
-
Swędzenie
-
Bolesność
-
Zaczerwienienie
Przeciwciała monoklonalne mogą również powodować objawy grypopodobne, takie jak:
-
Dreszcze
-
Gorączka
-
Zmęczenie
-
Ból mięśni
-
Biegunka
-
Nudności
-
Wymioty
Porozmawiaj z lekarzem o rzadkich, ale poważniejszych działaniach niepożądanych, zwłaszcza w przypadku leczenia skojarzonego, które łączy mAbs z chemioterapią lub radioterapią. Mogą one obejmować:
-
Poważne reakcje alergiczne
-
Poważne lub zakażone owrzodzenia skóry lub wysypki
-
Problemy z sercem lub płucami
-
Niska liczba komórek krwi
-
Krwawienie wewnętrzne
