Trzy osoby, które przeżyły raka mózgu podobnego do tego, który dotknął senatora Kennedy'ego, opowiadają, jak sobie radzą.
Kiedy lekarze ogłosili, że senator Edward Kennedy cierpi na rodzaj raka mózgu zwany glejakiem złośliwym, wiele osób słyszących tę wiadomość prawdopodobnie nigdy nie słyszało o tym nowotworze.
Doktor rozmawiał z trzema osobami, które przeżyły raka mózgu podobnego do tego, który dotknął senatora, w tym z dwoma, które przetrwały ponad 10 lat. Ich rada dla Kennedy'ego: Nie słuchaj statystyk i nie trać nadziei.
Oto ich historie:
Jim Owens
Jim Owens, 46 lat, Minneapolis, wiceprezes firmy inżynieryjno-budowlanej zajmującej się klimatyzacją i ogrzewaniem. W 1998 r. zdiagnozowano u niego oligodendroglejaka prawego płata ciemieniowego; od tego czasu nastąpiło pięć nawrotów, a diagnozę zmieniono na glejaka mieszanego lub złośliwego.
Jim, wieloletni sportowiec, mówi, że jego miłość do sportu, a także miłość do żony i małego syna, obecnie ośmioletniego, nie pozwala mu przestać walczyć.
Pierwszy symptom pojawił się nagle. "Trenowałem do maratonu i pod koniec treningu dostałem ataku" - opowiada o tym dniu w 1998 roku, tuż przed wykryciem guza. "Nie miałem pojęcia, co to było. Połowa mojego ciała zdrętwiała".
Na szczęście przyjaciele, którzy byli z nim, nalegali, aby natychmiast udał się do szpitala, pomimo jego protestów, że nic mu nie jest i że to nic takiego. Po przeprowadzeniu szeregu badań Jimowi nic nie powiedziano tej nocy. "Dopiero wczesnym popołudniem następnego dnia lekarz powiedział: 'Jest źle. Ma pan guza mózgu'".
Zabrano go na operację, ale wtedy pojawiły się kolejne złe wieści: "Guz owinął się wokół listwy motorycznej" - mówi Jim, odnosząc się do pasma biegnącego wzdłuż płata mózgu, które kontroluje ruchy ciała.
Guz zaczął się zmniejszać, a Jim walczył dalej. Ożenił się. Rok po diagnozie wziął udział w Ely Wilderness Trek, 15-kilometrowym wyścigu na nartach biegowych. "Ukończyłem go, ale nie było to zbyt piękne" - mówi ze śmiechem.
W sierpniu 1999 r. wraz z żoną Barb powitali na świecie syna Maxa.
Jim miał wiele nawrotów choroby, począwszy od stycznia 2003 r. Za każdym razem walczył z nią, zasięgając wielu opinii, zgadzając się na udział w badaniach klinicznych i przyjmując leki zatwierdzone dla innych nowotworów, które mogłyby pomóc w przypadku Jima. "Za każdym razem, gdy miałem nawrót, potrzebowałem kilku dni, aby znów stanąć prosto" - mówi.
Za każdym razem znajdował nową determinację: "Rak nie będzie kierował moim życiem. Zamierzam odzyskać swoje życie i żyć swoim życiem".
"Przeżywam najlepszą wiosnę od lat" - mówi. Wraz z bratem trenuje do październikowej edycji Ride for Roses w Austin, imprezy sponsorowanej przez Fundację Lance'a Armstronga. W 2004 r. jechał z Armstrongiem, który przeżył raka, w charytatywnej podróży rowerowej od wybrzeża do wybrzeża.
Aby pomóc innym, prowadzi blogi i zamieszcza informacje na swojej stronie internetowej Jim's Journey.
Ta wiosna jest szczególnie miła ze względu na ostatnie wyniki rezonansu magnetycznego - mówi Jim. "Miałem dwa rezonanse z rzędu i usłyszeliśmy słowo 'redukcja'" - mówi, co oznacza, że guz znów się zmniejsza. "Nie słyszeliśmy tego słowa od 2003 roku. Jestem bardzo podekscytowany i szczęśliwy".
Kennedy'emu powiedziałby: "Miej nadzieję. Czeka cię wiele statystyk. Nie słuchaj najgorszego scenariusza. Rozważ wszystkie możliwości, w tym nowe leki. Najważniejsze to naprawdę mieć nadzieję".
Maria Hartmann
Maria Hartmann, lat 59, Miami, Fla. W 1998 r. zdiagnozowano u niej glejaka złośliwego.
"Byłam u teściowej w domu, gdzie rozgrywano World Series. Mój mąż był na meczu".
Wystąpił napad. "Byłam przekonana, że mam padaczkę" - opowiada Maria. Po przewiezieniu do szpitala wykonano na niej szereg badań, które sugerowały co innego. Lekarz powiedział jej, że ma glioblastomę.
Chirurg z Uniwersytetu w Miami usunął co się dało i wszczepił cienką płytkę do podawania chemioterapii.
"Potem przyszła konwencjonalna chemioterapia i naświetlania dwa razy dziennie" - opowiada Maria. "Miałam 49 lat".
"Powiedziałam sobie, że albo będę żyć, albo umrę. Wiedziałam, że nie umrę. Miałam dużo wiary. Jestem bardzo silna. Powiedziałam sobie: 'Nie pozwolę, żeby mnie to dopadło'".
Część tej siły, jak mówi, pochodzi od jej rodziców imigrantów. "Urodziłam się na Kubie i przyjechałam z rodzicami jako uchodźca polityczny. Moja rodzina musiała mieć dużo odwagi, żeby zostawić wszystko i przyjechać tutaj. Dla mnie i mojej siostry była to pierwsza lekcja odwagi. Moi rodzice byli bardzo silni; nigdy nie słyszałam w naszym domu żadnych skarg. Dali nam siłę".
W tym samym czasie, gdy ona walczyła z rakiem mózgu, jej szwagier walczył z rakiem żołądka. "Moja siostra ciągle powtarzała: 'Nie mogę stracić siostry i męża w tym samym czasie'. Moja operacja odbyła się w styczniu 1998 roku. Byłam z nim na wszystkich chemio- i radioterapiach. Zmarł w maju 1998 r.".
Kiedy zbliżała się 25. rocznica ślubu Marii, była jeszcze w trakcie chemioterapii. Powiedziała mężowi, dokąd chce pojechać - do Lourdes, chrześcijańskiego miejsca pielgrzymek. Jej syn, obecnie 30-letni, i córka, obecnie 28-letnia, pojechali razem.
"To miejsce inspiracji" - mówi. "Wszyscy szukają tam lekarstwa, woda jest zimna. W wodzie nie ma nic, jest tylko nasza wiara. Jest tam duży zbiornik z wodą, w którym się zanurzasz. Nie mogłam wejść do wody poza kolana. '''
"Chciałam tylko siły - siły, by przetrwać wszystko, co miałam do przetrwania. "Od co najmniej pięciu lat rezonans magnetyczny nie wykazał żadnych zmian".
"Powiedziałabym senatorowi Kennedy'emu, żeby się nie poddawał. Napisałam do niego list, w którym [radzę mu], żeby nie słuchał statystyk. Bo wiele rzeczy może się zdarzyć".
"Wierzę, że moje wyzdrowienie jest cudem".
Sara Bennett
Sara Bennett, 60 lat, pracownik sklepu z artykułami biurowymi, Elyria, Ohio. Zdiagnozowano u niej 7 maja glejaka lewego płata skroniowego.
Pracując w dużej sieci sklepów z artykułami biurowymi, Sara pokazuje klientom, jak działają maszyny. "Nigdy nie miałam problemu, gdy klient przychodził do sklepu, aby dokonać zakupu. Mogłam im powiedzieć wszystko o produkcie".
Nagle to się zmieniło. "Wyjaśniałam klientowi działanie drukarki i w połowie rozmowy traciłam orientację, nie potrafiłam tego wyjaśnić".
Od marca 2008 r. zaczęła odczuwać codzienne bóle głowy, które nie były dla niej typowe.
Na początku maja wzięła tydzień wolnego i poddała się dokładnym badaniom fizycznym, tomografii komputerowej i rezonansowi magnetycznemu.
Następnie lekarz wysłał ją do Cleveland Clinic, gdzie otrzymała złe wieści.
Na początku maja przeszła operację, a następnie podczas badań kontrolnych w gabinecie lekarskim dostała drgawek. Patrząc wstecz, uświadomiła sobie, że doznała ataków podczas pracy przy komputerze.
Wkrótce rozpocznie naświetlania i chemioterapię.
Wdowa, która straciła męża w 1999 r. i ma ośmioro dorosłych dzieci, jest nadal w dobrym nastroju. Nie załamuję się, nie pozwalam sobie na załamanie. To tak, jakbym miała wewnętrzny spokój. Lekarze i wszyscy, z którymi rozmawiałam, byli bardzo szczerzy. Wyjaśniali wszystko w stu procentach".
Wiara religijna pomaga jej zachować spokój" - mówi. Co jeszcze pomaga? Jest przekonana, że "mój mąż czuwał nade mną". Dla niektórych może to brzmieć dziwnie".
Ale ona wierzy, że to prawda.
Sara twierdzi, że siła Kennedy'ego - częściowo wynikająca niestety z wielu rodzinnych tragedii - będzie go podtrzymywać na duchu. "Wygląda na to, że ma bardzo dobre perspektywy".
