Trichotillomania to nieodparta chęć wyrywania włosów. doctor przygląda się temu zaburzeniu psychicznemu.
Trichotillomania, znana również jako zaburzenie wyrywania włosów, jest rodzajem zaburzenia kontroli impulsów. Osoby cierpiące na trichotillomanię mają nieodpartą potrzebę wyrywania włosów, zwykle ze skóry głowy, rzęs i brwi. Osoby te wiedzą, że mogą wyrządzić szkodę, ale często nie potrafią kontrolować tego impulsu. Mogą wyrywać sobie włosy, kiedy są zestresowane, aby się uspokoić.
Trichotillomania jest rodzajem zaburzenia kontroli impulsów. Osoby z tymi zaburzeniami wiedzą, że mogą wyrządzić szkodę, działając zgodnie z impulsami, ale nie potrafią się powstrzymać. Mogą wyrywać sobie włosy, kiedy są zestresowane, w ten sposób próbując się uspokoić.
Objawy trichotillomanii
Poza powtarzającym się wyrywaniem włosów, inne objawy mogą obejmować:
-
uczucie napięcia przed pociągnięciem za włosy lub podczas próby oparcia się chęci pociągnięcia za włosy
-
Poczucie ulgi, zadowolenia lub satysfakcji po zadziałaniu pod wpływem impulsu do ciągnięcia za włosy
-
Niepokój lub problemy w pracy lub życiu społecznym spowodowane wyrywaniem włosów
-
Gołe plamy w miejscach, gdzie włosy zostały wyrwane
-
Zachowania takie jak sprawdzanie korzenia włosa, kręcenie włosa, wciąganie włosa między zęby, żucie włosa lub jedzenie włosa
-
Preferowanie określonych rodzajów lub faktur włosów
Jeśli cierpisz na trichotillomanię, możesz mieć również inne zaburzenia, które często jej towarzyszą, takie jak onychofagia (obgryzanie paznokci) lub zaburzenia polegające na skubaniu skóry. Wyrywanie włókien z koców lub włosów z lalek to inne oznaki, że możesz mieć trichotillomanię.
Wiele osób cierpiących na trichotillomanię stara się zaprzeczać, że ma problem i może próbować ukryć utratę włosów, nosząc kapelusze, chusty, sztuczne rzęsy i brwi.
Trichotillomania - przyczyny i czynniki ryzyka
Dokładna przyczyna trichotillomanii nie jest znana. Może to być związane ze zmianami w ścieżkach mózgowych, które łączą obszary związane z zarządzaniem emocjami, ruchem, nawykami i kontrolą impulsów.
Niektóre czynniki mogą zwiększać ryzyko wystąpienia trichotillomanii, w tym:
-
Wiek. Trichotillomania zaczyna się zwykle we wczesnych latach nastoletnich, między 10 a 13 rokiem życia. Może trwać przez całe życie, choć objawy mogą pojawiać się i znikać.
-
Geny. W niektórych rodzinach skłonność do trichotillomanii może być przekazywana dalej. Jest to bardziej prawdopodobne, jeśli cierpi na nią inny członek rodziny.
-
Inne zaburzenia zdrowia psychicznego. Jeśli cierpisz na trichotillomanię, możesz mieć inne problemy ze zdrowiem psychicznym, takie jak lęk, depresja lub zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD).
-
Stres. U niektórych osób silny stres może wywołać trichotillomanię. Stres może być wywołany przez takie sytuacje, jak konflikt rodzinny, znęcanie się, śmierć przyjaciela lub członka rodziny.
Diagnoza trichotillomanii
Trichotillomanię diagnozuje się na podstawie jej objawów. Nie ma specyficznego testu.
Lekarz może skierować osobę z objawami trichotillomanii do psychiatry lub psychologa, którzy przeprowadzą wywiad z daną osobą i stwierdzą, czy może ona mieć zaburzenia kontroli impulsów.
Leczenie trichotillomanii i domowe sposoby jej leczenia
Terapia
Wiele rodzajów terapii może pomóc osobom cierpiącym na trichotillomanię, a nawet całkowicie zaprzestać wyrywania włosów.
-
Terapia akceptacji i zaangażowania. Będziesz mógł ćwiczyć akceptowanie potrzeby wyrywania włosów bez ich faktycznego wyrywania.
-
Odwrócenie nawyku. Jest to często główny sposób leczenia trichotillomanii. Pomoże ci to w ćwiczeniu innych, mniej szkodliwych nawyków zamiast ciągnięcia włosów, na przykład zaciskania pięści, kiedy masz ochotę na ciągnięcie włosów.
-
Terapia poznawcza. Pomaga ona odkryć i zmienić przekonania, które prowadzą do wyrywania włosów.
Leki
Nie ma zatwierdzonych przez FDA leków na trichotillomanię, ale u niektórych osób leki te mogą kontrolować objawy:
-
Leki przeciwdepresyjne
-
Atypowe leki przeciwpsychotyczne
-
N-acetylo-cysteina, suplement aminokwasowy
Powikłania trichotillomanii
Trichotillomania może powodować ogromne cierpienie u osób, które na nią cierpią. Wiele z nich mówi, że odczuwa wstyd i zażenowanie, często mają też niską samoocenę. Inne powikłania mogą obejmować:
-
Problemy w pracy i w kontaktach towarzyskich. Osoby cierpiące na trichotillomanię mogą unikać sytuacji towarzyskich i nawiązywania przyjaźni, a nawet odrzucać oferty pracy, ponieważ wstydzą się ciągnięcia włosów.
-
Uszkodzenie skóry i włosów. Ciągłe szarpanie może pozostawić blizny na skórze głowy i długotrwale zaburzyć wzrost włosów.
-
Kule włosowe. Są to duże, zbite grudki włosów zwane trichobezoarami, które tworzą się w przewodzie pokarmowym. Z czasem mogą one powodować utratę masy ciała i zatory.
Zapobieganie trichotillomanii
Nie ma sprawdzonego sposobu zapobiegania trichotillomanii, ale podjęcie leczenia, gdy tylko pojawią się objawy, może być bardzo pomocne. Dobrym pomysłem jest także nauka radzenia sobie ze stresem, ponieważ stres często wywołuje zachowania związane z wyrywaniem włosów.
