Formuła nie jest jedynym lekarstwem dla matek, które nie wytwarzają wystarczającej ilości mleka matki.
Dylemat matki
Za mało mleka?
Reviewed by Craig H. Kliger,?MD From the doctor Archives
31 lipca 2000 r. - Karmienie piersią mojego pierwszego syna Juliana nie przebiegało tak, jak planowałam. Przez wiele miesięcy przygotowywałam się, tak jak wszystkie mamy, które znałam. Wzięłam udział w warsztatach na temat karmienia piersią, wybrałam pediatrę, który popiera karmienie piersią, zatrudniłam zagorzałą zwolenniczkę karmienia piersią, która była naszym trenerem podczas porodu, i przeczytałam wiele książek o ciąży i rodzicielstwie.
Wszystko bezskutecznie. Po urodzeniu Juliana od razu wiedziałam, że coś jest nie tak: Z moich piersi nie wypływało ani mleko. Nie słyszałam, jak Julian połyka. Nigdy nie wydawał się zadowolony po karmieniu. Odkryłam, że problem polegał na tym, że moje mleko po prostu nie napływało. To odkrycie zapoczątkowało zagmatwaną i emocjonalną walkę o zapewnienie mojemu synowi korzyści płynących z karmienia piersią, a jednocześnie upewnienie się, że ma wystarczająco dużo jedzenia.
Między dwoma obozami
Na początku wszyscy lekceważyli moje obawy. Ale w ciągu kilku dni uznali, że problem istnieje. Julian szybko tracił na wadze, nie robił kupy ani siusiu. Szpital stanowczo zalecił podawanie preparatu, a ja niechętnie zgodziłam się na to w dawkach 1- i 2-gramowych, pamiętając o wszystkich strasznych ostrzeżeniach, jakie przeczytałam o złu, jakie niesie ze sobą suplementacja. Był to śliski stok, który doprowadziłby do większej liczby butelek i mniejszej ilości karmienia, a następnie do mniejszej podaży i w końcu do tego, co eksperci od karmienia piersią nazywali najgorszym z możliwych losów - "przedwczesnego odstawienia od piersi".
Członkowie rodziny, przyjaciele i specjaliści z mojego otoczenia podzielili się na dwa obozy, z których żaden nie był zbyt przychylny. Jeden namawiał mnie do całkowitej rezygnacji z karmienia piersią i nie mógł zrozumieć mojego przerażenia tym, co się dzieje. Drugi był przekonany, że robię coś złego i obarczał mnie ogromnym poczuciem winy.
Moja doula, trenerka w zakresie narodzin i połogu, którą zatrudniłam, ze smutkiem powiedziała mojemu mężowi i mnie, że "trochę przesadziliśmy" po tym, jak przyznaliśmy się, że poprzedniej nocy podaliśmy dziecku 5 uncji mieszanki mimo usilnych starań, by karmić je piersią. Zasugerowała również, że moje zapasy mleka zostały zaburzone przez to, jak bardzo byłam "nastawiona na karierę" przed urodzeniem dziecka. Dużo później odkryłam, że społeczność specjalistów laktacyjnych dopiero zaczyna z niechęcią przyznawać, że naprawdę istnieją uzasadnione przypadki niskiej podaży mleka.
Odnajduję swoją drogę
W końcu udało mi się nawiązać z Julianem ograniczony kontakt w zakresie karmienia piersią. Ale stało się to tylko dzięki wysiłkowi, który z perspektywy czasu uważam za szalony. Karmiłam piersią na żądanie. Między karmieniami używałam laktatora i łykałam tony tabletek i herbaty z kozieradki. Spróbowałam kilku dni odpoczynku w łóżku, rozmawiałam z konsultantami laktacyjnymi i wertowałam moją wielką bibliotekę literatury na temat karmienia piersią. Próbowałam uzupełniać pokarm za pomocą kroplomierza, aby uniknąć strasznej butelki, co kończyło się wściekłym, głodnym dzieckiem godzinę później i strasznie otartymi sutkami.
To, co w końcu zmieniło sytuację, to stosowanie systemu dodatkowego karmienia piersią - pomysłowego urządzenia, które dostarcza mleko do ust dziecka przez maleńką plastikową rurkę przyklejoną do sutka mamy podczas karmienia. Używałam go przy każdym karmieniu. Po kilku tygodniach z moich piersi po raz pierwszy wyciekło mleko. A kilka tygodni później po raz pierwszy doświadczyłam uczucia "wypływania" - uczucia, że mleko płynie w piersi. System karmienia sprawdził się w moim przypadku. Ale jednoczesne zmaganie się z rurkami, taśmą, formułą i dzieckiem było kłopotliwe. Pewnej nocy zapomniałam zakręcić mocno nakrętkę i mleko rozlało się po całym łóżku.
W końcu udało mi się odłączyć system karmienia. Łatwiej było mi karmić Juliana kilkuminutowym mlekiem, a następnie podać mu pełną butelkę mieszanki. Kiedy po sześciu miesiącach wróciłam do pracy, moje niewielkie zapasy mleka jeszcze bardziej się zmniejszyły. (Odciąganie pokarmu nie wchodziło w rachubę, ponieważ nigdy nie udawało mi się odciągnąć więcej niż 10 mililitrów na raz). A w dziewiątym miesiącu Julian całkowicie stracił zainteresowanie karmieniem piersią.
Piersi suche, oczy mokre
Zwolennicy karmienia piersią reagują na moją historię ciepło: "Och, jaką wspaniałą matką jesteś, że podjęłaś taki wysiłek dla swojego dziecka!". Albo: "Twoja historia sprawia, że jest mi tak smutno z powodu tych wszystkich kobiet, które nawet nie próbują". Mimo dobrych intencji, komentarze te nie trafiają w sedno sprawy.
Zamiast cieszyć się tymi cennymi, ulotnymi dniami z moim noworodkiem, spędziłam dwa miesiące, płacząc przy każdym karmieniu. Naprawdę cieszyłam się na myśl o karmieniu piersią i chciałam zapewnić mojemu dziecku korzyści, o których czytałam. A ponieważ zawsze byłam niepewna swojej małej piersi, cieszyłam się, że będę uczestniczyć w czymś, w czym rozmiar nie ma znaczenia.
Zamiast tego zaczęłam się bać myśli o wyjściu z domu i karmieniu butelką w miejscu publicznym. Wszystkie moje koleżanki, które dopiero co zostały matkami, karmiły piersią z powodzeniem, a przebywanie w ich towarzystwie było bolesne. Zapomniałam zabrać ze sobą mieszanki na jedno z wyjść w grupie nowych mam, a kiedy Julian zrobił się marudny z głodu, w końcu wyjaśniłam grupie, że muszę wyjść. Jedna z moich przyjaciółek zapytała niewinnie: "Nie możesz po prostu karmić piersią?". Czułam, jak twarz robi mi się gorąca z przerażenia, kiedy jąkałam się, że nie mogę, a kiedy wróciłam do domu, szlochałam i szlochałam. W końcu zaczęłam uczęszczać na psychoterapię, aby poradzić sobie z depresją spowodowaną porażką w karmieniu piersią.
Byłam w rozsypce, ale Julianowi nic się nie stało. Cztery lata później jest zdrowy, piękny i pogodny. Nie sposób powiedzieć, którzy z jego rówieśników byli karmieni wyłącznie piersią, a którzy nie. Wydaje się, że to nie ma znaczenia. Doszłam do wniosku, że moje wysiłki niekoniecznie dowodzą, jak wspaniałą i oddaną matką byłam. Pokazały raczej, jak wszechobecna stała się mentalność "pierś jest najlepsza, za wszelką cenę" i do jakich skrajności może posunąć się rzekomo racjonalna osoba, by dążyć do tego ideału.
Nowa strategia
Zdając sobie z tego sprawę i pod wpływem pierwszego doświadczenia, postanowiłem, że za drugim razem postąpię inaczej. Postanowiłam, że dam z siebie wszystko przez cztery tygodnie, a potem pozwolę sobie odejść, bez poczucia winy, jeśli karmienie piersią nie będzie przynosiło efektów i jeśli będę nieszczęśliwa. Zgromadziłam potrzebne rzeczy: laktator, wagę do monitorowania przyrostów i ubytków wagi dziecka, nowy system uzupełniający do karmienia, a także czyste butelki i świeże puszki mleka w proszku. Poinformowałam wszystkich dookoła o swoim planie i nalegałam na ich wsparcie, zarówno jeśli chodzi o początkowy wysiłek, jak i o to, co postanowię później. Byłam gotowa.
Wszystko zaczęło się od łatwego porodu, a nowiutki Eliot wrócił ze mną do domu na drugi dzień. W trzeciej dobie zaczęło napływać mleko, a ja byłam wręcz zachwycona bólami związanymi z obrzękiem. Mimo to nadal nie wytwarzałam wystarczająco dużo mleka, aby karmić wyłącznie piersią. Tym razem jednak różnica polegała na tym, że byłam zadowolona z karmienia go tym, co miałam. Nie postrzegałam już uzupełniania pokarmu mieszanką jako porażki w macierzyństwie.
Moja nowa konsultantka laktacyjna była nie tylko kompetentna w kwestii niskiej podaży mleka, ale także pełna współczucia i wsparcia. Dostarczyła mi również informacji o Reglanie, który - jak przekonałam mojego lekarza - został mi przepisany. (Reglan, lek wydawany na receptę, zwykle stosowany w przypadku problemów żołądkowo-jelitowych, podobno skutecznie pobudza laktację).
Dzięki temu dodatkowemu impulsowi dotrwałam do końca mojego miesięcznego okresu próbnego z dobrze ugruntowaną, choć nie wyłączną, relacją z karmieniem piersią, którą ja i mój roczny syn cieszymy się do dziś.
Grupa wsparcia o nazwie Mothers Overcoming Breastfeeding Issues (MOBI) połączyła mnie z wieloma kobietami, których doświadczenia były niemal identyczne z moimi. Dowiedziałam się również o metodach leczenia, takich jak Reglan, które mogą wspomóc produkcję mleka.
Chociaż takie źródła jak MOBI i mój konsultant laktacyjny pomogły mi za drugim razem, żadna kobieta nie powinna znosić poczucia winy, które było moim udziałem. Kobiety, które chcą i mogą karmić piersią, zasługują na wszelkie wsparcie - medyczne, społeczne i legislacyjne - aby to robić. Ale karmienie piersią nie jest najważniejszym i najważniejszym elementem macierzyństwa. Kobiety, które nie mogą lub nie chcą karmić piersią, również zasługują na wsparcie i szacunek. To, co naprawdę się liczy, to karmienie dzieci w wystarczającym stopniu - i z miłością.
Naomi Williams jest kierownikiem produkcji redakcyjnej w firmie Doctor.
