Lekarz mówi o tym, jak sprawdzić, czy dziecko jest zastraszane i co można zrobić, aby temu zapobiec.
Mia Dand wiedziała, że coś jest nie tak, kiedy zachowanie jej córki Rheas zmieniło się na gorsze. Jej dziesięciolatka zaczęła wybuchać płaczem przy byle okazji, zachowywała się agresywnie w domu i wymyślała wymówki, by opuścić szkołę - wspomina.
Wówczas Dand obwiniała za te wybuchy swój niedawny rozwód.
Trwało to miesiącami, więc w końcu usiadłam z nią i zapytałam, co się dzieje" - mówi.
Odpowiedź zaskoczyła Dand. Rhea, obecnie 12-letnia, była celem złych dziewczyn w swojej małej prywatnej szkole w rejonie San Francisco.
Ta grupa dziewcząt całkowicie ją do siebie zraziła i rozpoczęła kampanię szeptania. Kiedy była w pobliżu, wymyślały sobie nawzajem tajemnice, aby poczuła się jak wyrzutek.
Rhea była nieszczęśliwa.
Kiedy dokuczanie przekracza granicę
To, co spotkało Rheę, wykracza poza zwykłe dokuczanie w dzieciństwie.
Jak mówi dr Patricia Agatston, prezes International Bullying Prevention Association (Międzynarodowego Stowarzyszenia Zapobiegania Mobbingowi), dokuczanie zazwyczaj ma miejsce między przyjaciółmi lub dziećmi, które próbują dopasować się do swoich rówieśników.
Jeśli dokuczanie odbywa się w równym stopniu między dziećmi, zazwyczaj ma charakter żartobliwy. Jeśli jedna osoba prosi o zaprzestanie, druga to robi - mówi.
Dla dorastających chłopców dokuczanie jest rytuałem przejścia i ważną częścią przyjaźni - mówi dr David Dupper, profesor pracy socjalnej na Uniwersytecie Tennessee.
Dokuczanie może być ostre, ale nie ma na celu wyrządzenia krzywdy drugiej osobie - mówi.
Z drugiej strony, dręczyciel w pełni zamierza skrzywdzić swoją ofiarę, a także ma władzę i środki, aby to zrobić.
Taka osoba może być bardziej popularna lub silniejsza fizycznie, a ofiara może mieć trudności z obroną - mówi Dupper.
Typowym celem są dzieci, które są postrzegane jako inne lub nie pasują do otoczenia - mówi. Dotyczy to dzieci, które są niepełnosprawne, mają nadwagę lub są uważane za homoseksualistów.
Taktyka zastraszania obejmuje:
-
bicie, uderzanie lub popychanie
-
Obrzucanie wyzwiskami lub rozsiewanie plotek
-
Wyzwiska w mediach społecznościowych, Internecie i telefonach komórkowych, zwane również cyberprzemocą
-
Celowe pozostawienie dziecka poza domem
Zwracaj uwagę na czerwone flagi
Dand była zszokowana, że jej córka nie powiedziała od razu, co się dzieje. Myślałam, że będzie się czuła komfortowo, przychodząc do mnie lub do swojego ojca.
Jednak dzieci dość często cierpią w milczeniu. Szacuje się, że tylko około jedna czwarta z nich mówi o tym rodzicom lub innym dorosłym - mówi Dupper.
Dzieci utrzymują to w tajemnicy z wielu powodów. Może im się wydawać, że powiedzenie rodzicowi pogorszy sprawę - mówi Agatston. Albo, tak jak Rhea, uważają, że muszą poradzić sobie same.
Ponieważ większość dzieci nie chce się przyznać, należy zwracać uwagę na następujące znaki ostrzegawcze:
-
Niewyjaśnione skaleczenia lub siniaki
-
Niewielu przyjaciół
-
Twoje dziecko nie chce chodzić do szkoły ani jeździć autobusem
-
Bóle głowy lub bóle brzucha
-
Prosi o pieniądze lub je kradnie. (Być może chcą w ten sposób spłacić dręczyciela).
-
Nastrojowość
-
Zauważalne pogorszenie ocen
Jeśli uważasz, że Twoje dziecko może być ofiarą dręczenia, wykorzystaj czas posiłków, aby poruszyć ten temat w okrężny sposób, radzi Agatston. Zapytaj, czy kiedykolwiek widziało, że ktoś z jego przyjaciół jest dręczony. Jeśli odpowie, że tak, zapytaj, co jego zdaniem mogłoby pomóc - dodaje.
Może być kuszące, by powiedzieć dziecku, żeby się broniło, ale nie rób tego. Zamiast tego zachęć je, by jasno i pewnie powiedziało, że ma przestać, albo po prostu odeszło i powiedziało o tym dorosłemu.
Skutki znęcania się
Jeśli znęcanie się ma miejsce regularnie, może powodować trwałe problemy, takie jak depresja i niska samoocena. Zwiększa również ryzyko samobójstwa u dzieci z innymi problemami, takimi jak problemy ze zdrowiem psychicznym lub uzależnieniami - mówi Dupper.
John Halligan z Farmingdale, N.Y., wie o tym aż za dobrze. Jego 13-letni syn Ryan odebrał sobie życie w 2003 roku po latach dręczenia.
Halligan i jego żona wiedzieli, że Ryan ma problemy już w piątej klasie. W siódmej klasie Ryan zaczął spędzać dużo czasu na komputerze w swoim pokoju. Po samobójstwie Halligan zalogował się na konto syna w komunikatorze internetowym i odkrył, że od miesięcy był on celem cyberprzemocy.
Trzynaście lat później Halligan wykorzystuje tę tragedię, aby uczyć dzieci o zastraszaniu, depresji i samobójstwach. Odwiedził ponad 1600 szkół, aby opowiedzieć historię swojego syna i podkreślić, jak ważne jest mówienie o tym głośno i szukanie pomocy u dorosłych.
Halligan dzieli się swoimi doświadczeniami także z rodzicami. Patrząc wstecz, mówi, że jego największym błędem było niedocenienie siły emocjonalnego znęcania się.
To błąd, który popełnia wielu ojców chłopców" - mówi.
Chcemy, aby nasi synowie byli twardzi i stawiali czoła takim ludziom. To mogło działać pokolenie temu, ale Internet wyzwolił zdolność do emocjonalnego zdruzgotania kogoś. Tak właśnie stało się z moim synem.
Jeśli Twoje dziecko jest ciągle prześladowane w sieci lub osobiście, oto, co możesz zrobić:
Zebrać dowody.
Załóż dziennik i zapisuj szczegóły każdego epizodu, radzi Halligan. Zapisz, co się stało i kto to zrobił. Podaj datę, godzinę, miejsce i nazwiska osób postronnych.
Jeśli zdarzyło się to w Internecie, szybko zrób zdjęcie ekranu, zanim dowody zostaną usunięte.
Idź do szkoły.
Zapoznaj się z obowiązującym w danym stanie prawem antyprzemocowym i umów się na spotkanie. Przynieś dowody, aby móc przedstawić mocne argumenty.
Halligan radzi, by prowadzić rozmowę w sposób rzeczowy i starać się trzymać emocje na wodzy.
Poproś szkołę o opracowanie planu, który pomoże dziecku czuć się bezpiecznie. Agatston mówi, że możesz zasugerować:
-
Zmianę harmonogramu
-
Wybór osoby dorosłej, której dziecko może się zwierzyć
-
Większy nadzór w trudnych okresach
Nie stawiaj czoła dręczycielowi.
Jakkolwiek chciałbyś to zrobić, jest to zły pomysł, który często przynosi odwrotne skutki, mówi Halligan. Sprawia to, że wyglądasz jak tyran i może doprowadzić do sytuacji, w której rodziny będą się ze sobą kłócić" - dodaje.
Rozważ zmianę szkoły.
Halligan mówi, że w niektórych szkołach są źli administratorzy i znęcanie się nad uczniami kwitnie. Jeśli zmieniasz szkołę, powiedz nowym nauczycielom, a nawet dyrektorowi o problemach z przeszłości - radzi Dupper. Zapytaj, co nowa szkoła zrobi, aby te problemy się nie powtórzyły.
W ten sposób Dand poprawiła sytuację swojej córki. Rhea chodzi teraz do dużej szkoły publicznej. Jest tam większa różnorodność i większa grupa dzieci, więc udało jej się znaleźć swoje "plemię" - mówi.
Rozmawiajcie dalej.
Dand twierdzi, że bez względu na to, jak dobrze wydaje Ci się, że znasz swoje dziecko i jak blisko jesteście, nie powie Ci ono wszystkiego. Dlatego regularnie sprawdza, co się dzieje z Rheą. Każę jej wyłączyć wszystkie urządzenia i zabieram ją na długą przejażdżkę lub spacer, dopóki nie opowie mi o wszystkim, co dobre, złe i inne w jej świecie".
Halligan twierdzi, że mniej technologii, a więcej rozmów mogło zmienić sytuację Ryana.
Każda chwila, którą jego syn spędzał sam przy komputerze, próbując poradzić sobie z dręczycielami, była straconą szansą na rozmowę z mamą lub tatą o tym, co dzieje się w jego życiu" - mówi.
Więcej o Ryanie Halliganie można przeczytać na stronie www.ryanpatrickhalligan.org, a więcej informacji o zastraszaniu i przepisach obowiązujących w danym stanie można znaleźć na stronie stopbullying.gov.
