Dawcy nerek ujawniają, jak to jest być dopasowanym do operacji

Emily Willingham

4 listopada 2021 -- Amy DeAngelis i jej młodsza siostra Laura Johnson od najmłodszych lat wiedziały, że Laura będzie kiedyś potrzebowała nowej nerki. Choroba zwana wielotorbielowatością nerek występuje w ich rodzinie, a w końcu dotknięte nią organy zawodzą. Amy uniknęła genetycznego zagrożenia i zawsze uważała, że gdy Laura będzie potrzebowała nerki, to szopa z łatwością ją odda.

Ten dzień nadszedł. Pandemia wpłynęła na terminy operacji, a obawy związane ze złożonością procedur spowodowały opóźnienia. Jeśli jednak wszystko pójdzie zgodnie z planem, 50-letnia Amy zostanie żywym dawcą nerki dla 49-letniej Laury jeszcze przed końcem tego roku w jednym z bostońskich szpitali.

Ponad 90 000 osób w Stanach Zjednoczonych znajduje się na liście oczekujących na przeszczep nerki. Doświadczenie siostry nie zawsze jest zgodne z tym, co dzieje się w przypadku żywego dawstwa nerki. Pokrewieństwo genetyczne nie gwarantuje dopasowania, a niektóre przypadki dopasowania żywego dawcy i biorcy mają miejsce w luźniejszych sieciach społecznych lub nawet między nieznajomymi. Proces oddawania nerki nie jest pozbawiony ryzyka dla dawców, ale to nie przeszkadza niektórym z nich.

Adam Drake, nauczyciel z Vancouver w Kolumbii Brytyjskiej, znalazł się w kategorii osób niespokrewnionych ze swoim biorcą. Nerki jego szwagierki zaczęły szwankować. Kiedy funkcje narządów zaczęły się pogarszać, on i jego żona prywatnie zgodzili się, że zrobią wszystko, co trzeba, aby utrzymać ją w zdrowiu, mówi. Nie przewidzieli jednak, że jego żona nie będzie dawcą dla swojej siostry - on będzie.

Chociaż Drake nigdy nie zastanawiał się nad oddaniem krwi, proces był długi i nie zawsze gładki. Przed zabiegiem musiał przejść wiele badań. Jednym z najdziwniejszych testów, jak mówi, był ten, kiedy musiałem wypić określony napój, odczekać godzinę, stanąć nago i nasikać przed kimś, podczas gdy na skanerze obserwowano, jak mocz wycieka z mojego ciała.

Po oddaniu krwi, które miało miejsce w Wielkiej Brytanii, został w szpitalu na około 5 dni.

Było ciężko - to poważna operacja, mówi Drake. Po niej rozwinęła się u niego przepuklina, co oznaczało ponowne otwarcie go w celu naprawy.

W końcu, jak mówi, mam ładną bliznę i wciąż jest ona odczulona, ale poza tym życie toczyło się w 100% normalnie z jego pozostałą nerką.

Nieznajomy, który pasuje

Nie wszyscy dawcy i biorcy znają się nawzajem. Leah Waters, dziennikarka z Dallas, usłyszała na czacie swojej grupy pisarskiej o młodej kobiecie, która potrzebowała nerki. Mając zaledwie 19 lat i będąc już na dializach, ta młoda pacjentka była w pilnej sytuacji. Nikt z jej rodziny nie pasował do niej. Niektórzy członkowie czatu wypełnili internetowe formularze kandydata na dawcę, aby sprawdzić, czy mogą nim być. Waters, obecnie w wieku 33 lat, okazał się być tym jedynym.

Po serii badań krwi i baterii badań zdrowotnych, znacznie podobnych do tych, które opisał Drake, Waters miał usuniętą nerkę do oddania w marcu 2019 roku. Operacja trwała około 3 godzin.

Po przeszczepie, funkcja nerki biorcy przeszła z ekstremalnie niskiego poziomu do prawie 100% w ciągu jednego dnia, mówi Waters. Jej własny pobyt w szpitalu trwał tylko jedną noc, a jej powrót do zdrowia był wolny od zdarzeń, co pozwoliło jej wrócić do pracy w ciągu 2 tygodni. Ona i biorca są teraz bliskimi przyjaciółmi.

Usunięcie głównego narządu z ciała stało się mniej inwazyjne, ale nadal jest to poważna procedura.

Chirurdzy zmniejszyli cięcia, których używają do rozmiarów potrzebnych do usunięcia nerki i wprowadzenia instrumentów, mówi Samuel Sultan, MD, adiunkt chirurgii w Weill Cornell Medicine Division of Transplant Surgery Kidney & Pancreas Transplant Program w Nowym Jorku. W niektórych miejscach chirurdzy mogą nadal używać ręki zamiast instrumentów do usuwania, co wymaga nieco większego otworu. Niektóre instytucje zwróciły się w stronę podejścia robotycznego, kontrolując instrumenty podczas oglądania ich na ekranie, coś w rodzaju gry wideo, mówi Sultan.

Niezależnie od metody, trzeba wykonać kilka kroków. Chociaż nerki leżą z tyłu ciała, chirurdzy dostają się do nich przez brzuch, co wymaga wypełnienia przestrzeni gazem, aby dobrze widzieć narządy wewnętrzne. Aby dotrzeć do nerki z tego punktu wejścia, chirurdzy muszą ostrożnie przesunąć wrażliwe jelito grube z drogi, aby uniknąć jego uszkodzenia.

Tykający zegar

Kiedy przychodzi czas na odłączenie nerki, trzeba zmierzyć się z trzema głównymi połączeniami: dużą tętnicą, która biegnie od aorty, żyłą, która odprowadza krew z nerki do żyły głównej, oraz moczowodem, który odprowadza mocz z nerki do pęcherza.

Musimy podzielić wszystkie te połączenia, aby nerka mogła być nadal używana do przeszczepu, więc staramy się uzyskać jak największą długość, aby połączyć się z biorcą, mówi Sultan.

Zanim zajmiemy się tymi dużymi rurami, chirurdzy zajmą się różnymi mniejszymi, uszczelniając je, gdy je rozłączają. Aby zamknąć dużą tętnicę i żyłę, chirurdzy używają klipsów, które sąnt usunięte później.

Kiedy nerka jest już wyjęta, zegar tyka, a minuty mają znaczenie, mówi Sultan.

Chirurdzy zaczynają konserwować organ tak szybko, jak to możliwe, wpuszczając do niego środek konserwujący.

Kiedy to nastąpi, możemy oddychać, ale zegar wciąż tyka.

Nerka może nadal pracować, nawet jeśli jest konserwowana przez wiele godzin, ale nie na zawsze.

Cały proces trwa zazwyczaj od 2 do 3 godzin, jak twierdzi Sultan. Pozostała po dawcy nerka zwykle powiększa się i zwiększa swoją funkcję w ciągu kilku następnych miesięcy. Ale działa ona na tyle dobrze nawet bezpośrednio po zabiegu, że dawca nie zauważy żadnej różnicy, mówi.

Kiedy chirurdzy umieszczają nerkę dawcy u biorcy, w 98% przypadków pozostawiamy stare nerki na miejscu, mówi Sultan. Jednym z powodów jest to, że te nerki mogą jeszcze trochę funkcjonować, a drugim to, że usuwanie narządów jest zawsze ryzykowne.

Następstwa

Mimo, że Waters nie znała wcześniej biorcy, mówi, że nie wahała się ani chwili z oddaniem nerki.

Jest taka dziewczyna, ma 19 lat, całe życie przed sobą, a ja mam tę nerkę. Ona może mieć tę nerkę, mówi, dodając, że ludzie żyją długo i szczęśliwie po oddaniu nerki, a ich życie nie jest skrócone przez oddanie nerki.

Drake, lat 54, nigdy nie myślał o tym, żeby nie oddać nerki.

Nigdy się tego nie bałem i nigdy nie było momentu, w którym pomyślałbym: Och, czy podjąłem właściwą decyzję? mówi. Lekarze planujący zabieg prywatnie powiedzieli mu, że może się wycofać w każdej chwili i że przedstawią na to usprawiedliwienie medyczne. Ale on nigdy się nie wahał.

Moja szwagierka tego potrzebowała, ja miałem zapasową i byliśmy zgodni - mówi. Teraz wysyłają sobie SMS-y z życzeniami w rocznicę operacji.

Amy DeAngelis zawsze wiedziała, że shed spróbuje oddać krew dla swojej siostry. Jeśli to by nie wypaliło, mówi, że poszła na dawstwo łańcuchowe. Gdy para żywych dawców i biorców jest niezgodna, dawca może oddać nerkę każdemu biorcy, który do niego pasuje i czeka na przeszczep. Proces ten jest kontynuowany w łańcuchu dawców dla dopasowanych biorców, a pacjenci tacy jak Laura są pełnymi nadziei biorcami od altruistycznego dawcy gdzieś w tym łańcuchu.

W październiku pojawiła się informacja, że chirurgom udało się podłączyć genetycznie zmodyfikowaną świńską nerkę do pacjenta bez wykrywalnej aktywności mózgu, który wciąż był pod respiratorem. Nerka nie została przeszczepiona wewnętrznie, ale przymocowana do ciała pacjenta, gdzie wydawało się, że zaczęła funkcjonować normalnie. Jednak pomimo tego obiecującego przełomu, tak zwane przeszczepy świńskich nerek są nadal prawdopodobnie odległe o lata.

Długie oczekiwanie

Bez dopasowania żywego dawcy, pacjent potrzebujący nerki będzie prawdopodobnie musiał czekać latami. Tuzin takich pacjentów umiera każdego dnia podczas oczekiwania. Dla setek tysięcy osób dializowanych, które potrzebują nerek, mówi Waters, nie jest to brak nerek, ale brak edukacji na temat dawstwa.

Pacjenci z niewydolnością nerek muszą być poddawani dializom, aby pozostać przy życiu, kilka razy w tygodniu podłączeni do maszyny, która filtruje dla nich krew. Drake mówi, że w ramach procesu rekonwalescencji spędził czas na oddziale, gdzie ludzie mieli dializy, i było to okropne. Fakt, że przechodzili przez to trzy razy w tygodniu, siedząc tam godzinami.

Żywy dawca nerki nie musi być kimś szczególnym, mówi Waters, zauważając, że jest zmęczona takim postrzeganiem.

To wymaga tylko posiadania nerki, mówi, powtarzając esej, który napisała o swoim doświadczeniu dla TheDallas Morning News: Czułam się, jakby w oceanie tonęło dziecko, a ja byłam jedyną osobą, która mogła coś z tym zrobić. I zrobiła to.