Brak danych utrudnia badania nad zabójstwami dokonywanymi przez policję
By Katherine Kam
Nov. 15, 2021 -- Każdego roku w USA ludzie umierają po tym, jak policja strzela do nich z broni palnej, paralizuje ich i przytrzymuje, lub przypadkowo wpada na ich samochody podczas pościgu.
Ale spróbuj dowiedzieć się, ile zabójstw policyjnych ma miejsce rocznie, a pojawi się niepokojąca odpowiedź: Nie ma oficjalnej, dokładnej liczby.
W czasie, gdy odpowiedzialność policji, zwłaszcza za śmierć czarnych ludzi, stała się głównym problemem publicznym, niewiarygodne liczby rządowe nie przedstawiają prawdziwego zakresu, mówią eksperci.
Rząd federalny historycznie wykonał fatalną pracę przy zbieraniu danych, mówi dr David Klinger, profesor kryminologii i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych na Uniwersytecie Missouri-St. Louis. Na początku swojej kariery Klinger pracował jako policjant w Los Angeles i w Redmond, WA, w pobliżu Seattle. Większość jego badań naukowych koncentrowała się na stosowaniu przez policję śmiercionośnej siły.
Jak mówi, nie było to zaskakujące, gdy ostatnie badanie w The Lancet, brytyjskim czasopiśmie medycznym, wykazało, że od 1980 do 2018 r. około 55% zgonów spowodowanych przemocą policyjną zostało błędnie sklasyfikowanych jako inne przyczyny śmierci w amerykańskim Narodowym Systemie Statystyki Życia. System ten śledzi wszystkie świadectwa zgonu i przyczyny śmierci w kraju.
Błędne klasyfikowanie przemocy policyjnej w danych NVSS jest rozległe - napisali badacze z Institute for Health Metrics and Evaluation (IHME) na University of Washington.
Bazy danych typu open source
Badacze z University of Washington porównali dane z systemu vital statistics z trzema pozarządowymi, otwartymi bazami danych na temat zabójstw dokonywanych przez policję: Fatal Encounters, Mapping Police Violence i The Counted. Te trzy bazy danych gromadzą dane o zabójstwach dokonywanych przez policję z wielu źródeł, głównie z doniesień medialnych i wniosków o udostępnienie akt publicznych.
Korzystając z tych źródeł, zespół IHME ustalił, że od 1980 do 2018 roku było 30 800 zgonów w wyniku przemocy policyjnej. Badacze oszacowali, że ponad połowa tych zgonów -- około 17 000 -- została wymieniona pod innymi przyczynami śmierci w National Vital Statistics System.
Odkryli również, że Czarne osoby były 3,5 razy bardziej narażone niż białe na śmierć z powodu przemocy policyjnej. Prawie 60% zgonów wśród Czarnych było błędnie klasyfikowanych, co czyni tę grupę najbardziej niedoszacowaną spośród wszystkich ras.
Jeden z projektów open-source, The Counted, policzył 1 146 zabójstw policyjnych w 2015 roku (w porównaniu do 524 w NVSS) i 1 093 w 2016 roku.
Gazeta Guardian przeprowadziła projekt śledczy Counted po tym, jak dowiedziała się, że rząd USA przestał liczyć zgony związane z policją, ponieważ raportowanie z narodu ponad 18 000 departamentów policji przyniosło zbyt mało informacji, aby stworzyć wiarygodną liczbę. Wiele wydziałów nie wzięło udziału w projekcie i nie dostarczyło danych.
The Counted nie tylko próbował policzyć każdą śmierć, ale oferował migawkowe opisy zabójstw, wyszczególniając szeroki zakres okoliczności.
Przeważająca większość osób zginęła od strzału, jak na przykład James Bigley, 20-letni samobójca z Oklahomy, który śmiertelnie postrzelił kobietę próbującą mu pomóc. Policja ścigała Bigleya, a jeden z funkcjonariuszy zastrzelił go po tym, jak wysiadł z samochodu i wycelował w nich broń.
W Minnesocie Dahir Adan, 22, zadźgał 10 osób w centrum handlowym, zanim oficer po służbie zastrzelił go na śmierć. Inne osoby wymienione w The Counted zostały zabite podczas napadów na banki, apteki i kradzieży samochodów.
W niektórych przypadkach zginęli niewinni przechodnie. Policja w Chicago przypadkowo zastrzeliła Bettie Moore, 55-letnią matkę pięciorga dzieci, po tym jak próbowała pomóc sąsiadowi w awanturze domowej.
W The Counted znalazły się też osoby, które zostały potrącone przez policyjne samochody podczas pościgów. W Arkansas, Sadine Dixon, 84, zmarła po tym, jak zastępca rozbił się o jej samochód na skrzyżowaniu podczas pościgu za dwoma podejrzanymi.
W rzadkich przypadkach funkcjonariusze zabili członków rodziny w kryzysach związanych z przemocą domową. Kyle Kurian, 25 lat, policjant poza służbą w Long Beach, CA, zabił swoją żonę, Gretę, 22 lata, a następnie zabił się.
W projekcie uwzględniono nawet skrajnie nietypowe przypadki. Na przykład Mary Knowlton, 73-letnia kobieta z Florydy, zmarła po tym, jak oficer omyłkowo wystrzelił do niej ostrą amunicję podczas ćwiczeń w ramach ochotniczej obywatelskiej akademii policyjnej "strzelaj/nie strzelaj".
Fatal Encounters
Fatal Encounters, inna baza danych typu open-source, śledzi zabójstwa dokonywane przez amerykańską policję od 2000 roku. D. Brian Burghart, były redaktor i wydawca Reno News & Review, założył projekt i zebrał 31 031 przypadków śmierci od 2000 do 2021 roku. Jak mówi, trudno jest uzyskać informacje z wydziałów policji, a dane rządowe są niekompletne.
Fatal Encounters przechwytuje i potwierdza znacznie więcej danych, mówi, ale przyznaje, że ma ograniczenia. W porównaniu z oficjalnymi danymi krajowymi dotyczącymi bezpieczeństwa na drogach, wygląda na to, że wyłapujemy tylko połowę zgonów związanych z pościgiem.
Ale w krajowych danych brakuje też wielu innych, które my mamy - mówi.
Wiele przypadków na stronie Fatal Encounters zawiera szczegóły. Na przykład, w przypadku śmierci Carlosa Antonio Douglasa, 41, 20 września tego roku, Fatal Encounters dostarczyło medialne podsumowanie incydentu we Florence, SC: Około 3:20 rano, zastępca zauważył samochód jadący 90 mph na Alligator Road. Zastępca aktywował niebieskie światła i syrenę i próbował zatrzymać pojazd. Zastępca podobno wycofał się z pościgu, gdy pojazd zbliżał się do czerwonego światła na skrzyżowaniu. Krótko po przejechaniu przez skrzyżowanie, policja powiedziała, że pojazd stracił kontrolę, przekroczył medianę, przejechał przez ogrodzenie otaczające staw retencyjny i wpadł do wody. Carlos Antonio Douglas został zabity.
Ale w innych przypadkach Fatal Encounters zauważa, że policja utajniła nazwiska, wiek i płeć zabitych i nie podała prawie żadnych szczegółów dotyczących okoliczności śmierci.
Policja może nie ujawniać nazwisk do czasu, aż krewni zostaną powiadomieni, ale Burghart nie wierzy, że tak jest zawsze. Zatajając fakty, policja może uniknąć kontroli, mówi.
Ponadto, zabójstwa dokonane przez policję nie zawsze są zgłaszane w momencie ich zaistnienia, ale wychodzą na jaw tylko z powodu pozwu sądowego lub prośby gazety o udostępnienie dokumentów. Wtedy ta sprawa zostanie zgłoszona.
W jednym z głośnych przypadków rodzina Ronalda Greene'a, 49-letniego czarnego mężczyzny, złożyła pozew o bezprawną śmierć po tym, jak policja stanowa w Luizjanie twierdziła, że zginął on w wypadku samochodowym po pościgu policyjnym w 2019 roku. Jednak nagrania z policyjnych kamer na ciele pokazały inną scenę: Troopers używając paralizatora i dusząc, uderzając i ciągnąc go.
Raport koronerów orzekł, że Greene zmarł przypadkowo po rozbiciu samochodu na drzewie i nie wspomniał o walce z policją. FBI nakazało ponowne zbadanie autopsji i odrzuciło wypadek samochodowy jako przyczynę śmierci. Zamiast tego nowy przegląd kryminalistyczny wskazał na inne czynniki, wśród których znalazły się: uderzenie Greene'a przez policję w głowę i długie skrępowanie, a także kokaina w jego organizmie.
Koronerzy i lekarze orzecznicy
Często w raportach lekarzy orzeczników i koronerów nie ma wzmianki o tym, że przemoc policji przyczyniła się do zgonów, twierdzą badacze z IHME. W rzeczywistości uważają oni, że główną rolę w zaniżaniu liczby zgonów odgrywa system certyfikacji zgonów.
W zgonach związanych z policją, lekarz orzecznik lub koroner musi wypełnić przyczynę śmierci na akcie zgonu. Jednak tylko niektóre miasta mają patologów sądowych, którzy działają jako koroner, napisali naukowcy. W małych, wiejskich hrabstwach, koroner może być lekarzem bez wykształcenia kryminalistycznego, szeryfem, lub grabarzem.
W niektórych przypadkach policja może nie powiedzieć egzaminatorom o swojej roli w śmierci. Jeśli akt zgonu nie wspomina, że dana osoba została zabita przez policję, sprawa może zostać źle sklasyfikowana.
Ponadto, jak piszą badacze, wielu lekarzy orzeczników i koronerów pracuje dla wydziałów policji lub jest w nich osadzonych, co powoduje istotne konflikty interesów, które mogłyby zniechęcić ich do podawania przemocy policyjnej jako przyczyny śmierci. Ponadto, według badaczy, jedno krajowe badanie wykazało, że 22% lekarzy orzeczników zgłosiło, że było naciskanych przez innych, takich jak koronerzy, aby zmienić przyczynę śmierci na świadectwie.
Badacze zasugerowali kilka działań: Ulepszone szkolenie i jaśniejsze instrukcje, jak udokumentować przemoc policyjną na aktach zgonu; umożliwienie patologom sądowym pracy niezależnie od organów ścigania; oraz przyznanie patologom ochrony whistleblower w ramach prawa.
Jeśli nie ma odpowiednich informacji po śmierci, Burghart mówi, podejrzenia i gniew opinii publicznej mogą wzrosnąć.
Przeciwstawne poglądy
Brak przejrzystości zaciemnia kontrowersyjną debatę publiczną na temat przemocy w policji. Niektórzy twierdzą, że agresywne działania policji i systemowy rasizm prowadzą do nieproporcjonalnie dużej liczby zabójstw dokonywanych przez policję na osobach kolorowych.
Obecnie policja w USA jest silnie zmilitaryzowana, a śmiertelna przemoc policyjna nieproporcjonalnie dotyka Czarnych, rdzennych i Latynosów, napisali naukowcy z IHME w The Lancet. Policja częściej strzela do czarnych cywilów niż do białych, biorąc pod uwagę ten sam poziom aktywności przestępczej, nawet jeśli cywil jest nieuzbrojony.
Inni, w tym Klinger, kontrują, że zdecydowana większość strzelanin policyjnych jest uzasadniona, a nieuzasadnione strzelaniny policyjne są nie tylko rzadkie, ale zazwyczaj nie są motywowane uprzedzeniami. Jak mówi, w swoich badaniach nad użyciem siły przez policję przejrzał setki akt spraw śledczych i duże zbiory danych.
Jeśli chodzi o strzelaniny policyjne, mówi, że zdecydowana większość osób zabitych przez policję ma broń i używa jej w sposób agresywny, albo przeciwko policji, albo przeciwko niewinnej osobie trzeciej, ofierze przestępstwa, małżonkowi, na którego są zdenerwowani, dziewczynie, cokolwiek by to nie było.
Jako były policjant mówi, że policjanci często próbują wstrzymać ogień.
Widziałem, jak funkcjonariusze, w tym ja, raz po raz - kiedy mieli legalny nakaz strzelania - nie strzelali, mówi. Liczba spotkań, w których policjanci mogliby legalnie zastrzelić kogoś, znacznie przekracza liczbę przypadków, w których policjanci rzeczywiście pociągają za spust.
Funkcjonariusze są szkoleni, aby zarządzać spotkaniami w sposób, który zmniejszy liczbę razy, że będą musieli strzelać i strzelać najmniejszą liczbę rund, że będą musieli w celu rozwiązania sytuacji, mówi. Teraz, policjanci czasami dont przestrzegać ich szkolenia i czasami oni spieszyć się do rzeczy i stworzyć strzelaniny, które mogłyby być uniknięte. Ale departament policji nie chce, aby oficerowie to robili. Chcą, by spowalniali działania, deeskalowali.
Nawet jeśli ofiara była nieuzbrojona, nie oznacza to automatycznie, że strzelanina była nieuzasadniona, według Klingera. Przytoczył on jeden przypadek, w którym nieuzbrojona kobieta została zabita podczas prowadzenia swojego chłopaka, który był aktywnie zaangażowany w strzelaninę z policją. A niektórzy nieuzbrojeni ludzie są w stanie obezwładnić funkcjonariuszy i zabić ich z własnej broni - mówi.
Klinger ograniczył jednak swoje komentarze do strzelanin policyjnych, a nie przypadków związanych z innymi formami policyjnej przemocy, takimi jak chokeholds lub, jak w przypadku George'a Floyda, od oficera klęczącego na jego szyi.
Samuel Sinyangwe, badacz danych, który założył Mapping Police Violence, jedną z baz danych open-source wykorzystanych w badaniu Lancet, uważa, że stronniczość napędza większość działań policji. W październikowej prezentacji online zatytułowanej Using Data to Fight Police Violence, powiedział: Nasze społeczeństwo jest ustrukturyzowane przez rasę i rasizm, a policja nie jest wyjątkiem.
Uruchomił swoją stronę w 2015 roku, zainspirowany do tego po tym, jak biały policjant śmiertelnie postrzelił Michaela Browna, 18-letniego Afroamerykanina, w Ferguson, MO, rozpalając protesty.
Do tej pory Sinyangwe zebrał informacje o 13 147 departamentach policji i 2 878 departamentach szeryfów w całym kraju. Przeprowadził wiele badań, lub, jak sam powiedział, głębsze nurkowanie w danych w poszukiwaniu czynników wyjaśniających, co wyjaśnia przemoc w policji.
Na przykład w policji w Columbus, OH, był w stanie zejść do poziomu poszczególnych policjantów. Uzyskał informacje o użyciu siły od 2001 do 2020 roku, w tym nazwiska oficerów, akta osobowe, ile razy każdy oficer użył siły i przeciwko komu, a także zapisy dyscyplinarne.
Byli oficerowie, którzy nigdy nie użyli siły. Większość oficerów użyła siły garstkę razy, mówi.
Ale na skrajnym końcu byli oficerowie, którzy jego zdaniem mogli być winni wykroczenia. Widzimy oficerów, którzy użyli siły ponad 100 razy. Istnieje grupa funkcjonariuszy, którzy używają siły w znacznie wyższym stopniu niż przeciętny funkcjonariusz, nawet według standardów krajowych, mówi.
Oficerowie, którzy są znacznie bardziej prawdopodobne, aby użyć siły przeciwko innym ludziom lub strzelać do ludzi lub angażować się w niewłaściwe zachowanie tych oficerów mają tendencję do rozprzestrzeniania tych zachowań w całej organizacji, Sinyangwe mówi.
Kiedy wysoce agresywni oficerowie nadzorują lub szkolą innych lub pracują w tych samych patrolach, mogą wpływać na innych, aby angażować się w podobne zachowania, mówi.
Departamenty policji mogą wykorzystywać dane do przewidywania rozprzestrzeniania się niewłaściwych zachowań, szczególnie wśród osób narażonych na kontakt z agresywnymi oficerami, mówi. Następnie wydziały mogą opracować interwencje lub podjąć kroki w celu usunięcia nadmiernie agresywnych członków.
Potrzebne są lepsze dane
Pomimo różnych punktów widzenia na przemoc w policji, istnieje wspólna zgoda co do potrzeby posiadania wysokiej jakości danych, które pozwolą na prowadzenie sprawy, która poruszyła i podzieliła kraj.
Theres wiele, że można zrobić, gdy masz dane, Sinyangwe powiedział podczas jego prezentacji online.
Myślę, że jest to niezwykle ważny temat, mówi Klinger. Mam nadzieję, że możemy mieć uczciwy dialog zakorzeniony w naprawdę dobrych, solidnych analizach.
