Bohaterowie Zdrowia 2006 Doctor the Magazine

Poznaj czterech zwykłych Amerykanów, którzy zmierzyli się z własnymi wyzwaniami zdrowotnymi, a teraz dają coś od siebie innym.

Written by Lauren Paige Kennedy Medically Reviewed by Brunilda Nazario,?MD Od lekarza Archives

Odnalezienie nowego życia po ranie postrzałowej i paraliżu

"Jestem jednym z pięciu chłopców. Wszyscy moi bracia zostali postrzeleni, jeden z nich sześć razy. Ja byłem jedynym, który nie został. Chyba czekałem na swoją kolej" - mówi Eric Gibson, były członek gangu z South Central L.A., który w wieku 13 lat został zwerbowany do bandytyzmu i handlu narkotykami.

W 1993 roku, w wieku 25 lat, jego kolej nadeszła w postaci strzelaniny, w której pięć kul z Magnum .357 trafiło w jego ciało, pozostawiając go na zawsze przykutym do wózka inwalidzkiego. "To była najlepsza rzecz, jaka kiedykolwiek mi się przydarzyła" - mówi teraz. "Powiedziałem Panu w karetce, że jeśli mnie uratuje, to spędzę życie sprzątając bałagan, który zrobiłem".

I to właśnie zrobił. Po tym jak przez trzy lata służył w zarządzie National Spinal Cord Association, Gibson otrzymał w 2006 roku grant od Christopher Reeve Foundation na przemawianie do dzieci w szkołach publicznych w Los Angeles.

Teraz poświęca czas na pracę jako przedstawiciel handlowy w firmie zajmującej się zaopatrzeniem medycznym, aby jeździć do klas od piątej do dwunastej w ubogich dzielnicach i rozmawiać z uczniami o tragicznych skutkach życia w gangach. "Walczę na wojnie z bardzo małą ilością amunicji" - mówi o swoim dążeniu do ratowania dzieci. "Chcę wygrać".

Uczynienie z cukrzycy typu 1 problemu światowego

Clare Rosenfeld, 20 lat, żongluje więcej niż większość juniorów w Lewis & Clark College w Portland, Ore. Jest rzeczniczką rezolucji ONZ w sprawie cukrzycy, którą pomogła zainicjować (www.unitefordiabetes.org), pozostaje na szczycie swojego podwójnego kierunku chemii i stosunków międzynarodowych oraz kończy zajęcia na czas, aby polecieć do RPA na początku grudnia, gdzie poprowadzi 19. Światowy Kongres Młodych Liderów Międzynarodowej Federacji Diabetologicznej.

Na co dzień ściśle kontroluje swoją cukrzycę typu 1, zdiagnozowaną w wieku 7 lat. "Kiedy dowiedziałam się, że ją mam, byłam naprawdę przerażona. Moja mama powiedziała: 'Możemy popaść w depresję, albo możemy coś z tym zrobić'".

Wybrali to drugie rozwiązanie. Rosenfeld zadebiutował jako mówca grupowy trzy miesiące później, w wieku 14 lat służył jako pierwszy krajowy rzecznik młodzieży American Diabetes Association, a w wieku 18 lat podróżował do krajów Trzeciego Świata, aby informować o niszczącym stanie opieki nad chorymi na cukrzycę.

Cukrzyca uderza dziś w ponad 230 milionów ludzi na całym świecie. "Uważam to za krytyczny kryzys zdrowotny naszej [ery]" - mówi Rosenfeld. "W pewnym sensie cieszę się, że ją mam. Jestem we właściwym miejscu, we właściwym czasie".

Czy cukrzyca może zostać pokonana? "Absolutnie. Mam ogromną wiarę w medycynę. Moim celem jest, aby każdy, kto ma teraz cukrzycę, żył, gdy zdobędziemy lekarstwo".

Po przejściu huraganu Katrina.

Paul Villien, MD, wciąż jest pochłonięty tym, co nazywa "horrorem" huraganu Katrina. Były dyrektor medyczny oddziału ratunkowego w Lindy Boggs Hospital - znajdującego się przy Canal Street i zniszczonego przez powódź, który stracił 27 ze swoich 150 pacjentów z powodu zatrzymanych generatorów i martwych respiratorów - Villien spędza teraz dużo czasu w samochodzie.

Ze swojego domu w Nowym Orleanie jedzie prawie trzy godziny do szpitala w St. Francisville, pracuje tam na 24-godzinnej zmianie, dostaje 12 godzin wolnego, a następnie jedzie dwie godziny w drugą stronę do szpitala w New Iberia, aby powtórzyć ten proces.

"Robisz to, co musisz zrobić, aby wszystko szło do przodu", mówi o swoich dedykowanych wędrówkach i o mieszkańcach, którzy wrócili, aby odbudować i są w potrzebie opieki z kilku pozostałych placówek medycznych w okolicy.

"Naprawa tego zepsutego miasta zajmie dużo czasu" - mówi, jego rysunek jest powolny i żałosny. "Lekarze i pielęgniarki, którzy zostali podczas kryzysu, znaleźli własne domy zniszczone, stracili pracę z powodu zamkniętych szpitali, które nigdy nie zostały ponownie otwarte, a teraz są rozproszeni po całym świecie". Na szczęście dla Luizjany, kilku takich jak Villien utrzymało się na powierzchni.

Zachowanie płodności mimo leczenia raka

Rak nie przestraszył Lindsay Nohr Beck. Ale perspektywa, że nigdy nie zostanie matką, już tak.

Zdiagnozowany w 1997 roku rak gardła sprawił, że Beck, wówczas 22-letnia i samotna, dowiedziała się, że wymagane leczenie chemioterapią uczyni ją bezpłodną. "Dla mnie wyjście za mąż i posiadanie dzieci definiowało udane życie. Pomyślałam: 'W takim razie po co się męczyć? Po co żyć?"

Pracowała przez telefon i w końcu znalazła centrum medyczne w Bay Area, które było skłonne, za 15 000 dolarów, wypróbować eksperymentalny proces zamrażania niezapłodnionych jaj. Beck pożyczyła pieniądze od swoich rodziców, pobrała 29 jajeczek, a dwa dni później rozpoczęła chemioterapię.

Z walki Beck narodziła się Fertile Hope, organizacja non-profit, którą założyła w 2001 roku, aby zaoferować pomoc finansową, zasoby i wsparcie dla pacjentów z rakiem, którzy chcą zachować płodność. Dziś jej nowojorska organizacja wynegocjowała głębokie zniżki z bankami spermy i 75 ośrodkami reprodukcyjnymi w całym kraju, a także zbiera pieniądze na badania naukowe.

Jeśli chodzi o jej własne skłonności do macierzyństwa, Beck poznała swojego męża dwa lata po swojej drugiej walce z rakiem - w gruczołach chłonnych, w wieku 24 lat. Po wielu poronieniach i trzech rundach zapłodnienia in vitro, urodziła Paisley Jane Beck 1 czerwca 2006 roku.

"Ona jest powodem, dla którego warto żyć. Ona jest powodem, dla którego chciałam przeżyć" - mówi nowa matka. Cudem Beck jest nadal płodna, a jej przechowywane jajeczka pozostają nietknięte, ale "zapewniają mi bezpieczeństwo, ponieważ z powodu chemioterapii wcześnie wejdę w menopauzę. To jak ubezpieczenie samochodu. Mam nadzieję, że nigdy nie będę miała wypadku - ale cieszę się, że jest".

Wydane w listopadzie 2006 r.