Emocjonalny rollercoaster w ciąży

Od lekarza Archiwum

No dalej, przyznaj się. Masz pewne wyobrażenia o ciąży rodem z "Pleasantville". My wszyscy mamy. Wiesz, policzki i serca świecące (nawet jeśli nasze brzuchy nie są). Rozkoszowanie się miesiącami i centymetrami naszych stale powiększających się brzuchów bez obaw i wątpliwości. Niezmiennie nawet znasz kogoś, kto wydaje się pasować do tego rachunku.

Prawda jest taka, że kobiety często doświadczają różnych emocji podczas ciąży, nawet jeśli one i ich partnerzy są podekscytowani dzieckiem i planowali je od samego początku. Mogą mieć wahania nastroju. Mogą się martwić o zdrowie dziecka, być niepewne zmian w swoim ciele, w swoich związkach, w swoich możliwościach bycia matką - lista jest długa.

Jak to możliwe, skoro najwyraźniej jesteś tak szczęśliwa z powodu tego małego życia, które rośnie w tobie? Eksperci twierdzą, że tak (choć nie będą tak dosadni). To dlatego, że przyszłe mamy są teetering na krawędzi czegoś naprawdę wielkiego.

"Macierzyństwo jest tak trwałą transformacją", mówi Deborah Issokson, licencjonowany psycholog w Bostonie, który specjalizuje się w perinatalnym zdrowiu psychicznym. "Nie znam żadnego wydarzenia życiowego tak trwałego i przekształcającego, które nie wiązałoby się z pewnym niepokojem, zmartwieniem, żalem, ambiwalencją lub zastanawianiem się. To natura bestii, ogrom podróży, na której jesteś".

Niestety, te mniej niż świecące uczucia są również wśród najlepiej strzeżonych tajemnic życia. Każdy myśli na jakimś poziomie, że nie powinien czuć tych rzeczy, a jeśli tak, to coś musi być z nim nie tak.

"Patrzysz w magazynach dla dzieci, a tam jest zdjęcie kobiety, która jest piękna i szczęśliwa i urządza ten niesamowicie drogi pokój dziecinny. ... Patrzymy na to wszystko i zastanawiamy się, dlaczego do tego nie pasujemy" - mówi Jennifer Louden, autorka książki "The Pregnant Woman's Comfort Book".

Dla kobiet, które doświadczyły niepłodności lub poronienia, takie poczucie winy lub rozczarowanie może być gorsze, ponieważ mogą myśleć, że nie zasługują na żadne wątpliwości. "Nie mają odwagi wyrazić swojej ambiwalencji lub zastanowienia, ponieważ ludzie powiedzieliby po prostu: 'Powinieneś być wdzięczny, że jesteś w ciąży'", mówi Issokson.

Ale weź głęboki oddech i zrelaksuj się. Te uczucia nie muszą być odzwierciedleniem tego, jak bardzo pragniesz dziecka lub jak dobrym rodzicem będziesz. W rzeczywistości Issokson bardziej martwi się o pary, które nie czują żadnej z tych rzeczy. "Dla mnie oznacza to, że są trochę w zaprzeczeniu, jak ogromna jest naprawdę ta zmiana".

Oto spojrzenie na niektóre kobiety, i mężczyzn, którzy zostali wrzuceni na emocjonalny rollercoaster ciąży i kilka wskazówek, jak nadal cieszyć się jazdą.

Honey, I'm Home

Simon D'Arcy, konsultant ds. zarządzania w Santa Barbara, Kalifornia, wyraźnie pamięta ciąże swojej żony Sharon. "Zmiany nastroju były dość niesamowite. Były chwile, kiedy dzwoniłem przed wyjściem z pracy i mówiłem: 'Jak minął ci dzień? Jak się czujesz? Czy poczułaś kopnięcie dziecka?" Odpowiedziałaby: 'Dobrze, kochanie. Nie mogę się doczekać, aż wrócisz do domu. Dziesięć minut później wchodziłem do domu i dostawałem z obu luf".

D'Arcy zaczęła nawet wchodzić na palcach i zerkać najpierw za róg "tylko po to, żebym mogła zobaczyć, jaki jest nastrój w domu". Myślałem, czy powinienem wejść do mojego biura? Czy wejść z kapeluszem w ręku? Czy wrócić na zewnątrz i przynieść kwiaty? Byłem oszołomiony." Czasami potrafił wskazać przyczynę jej nagłego zdenerwowania. Innym razem nie miał pojęcia.

Więc czy zakres emocji podczas ciąży to po prostu przypadek hormonów w amoku? Niekoniecznie, mówią lekarze. Niektóre kobiety mogą reagować na zwiększony poziom hormonów, inne nie. A nawet jeśli doświadczają nastroju, hormony z pewnością nie są jedyną przyczyną.

"Emocje są wyzwalane przez tak wiele źródeł innych niż hormony" - mówi dr Frank Ling, profesor i przewodniczący położnictwa i ginekologii na Uniwersytecie Tennessee. Nawet fizyczne dyskomforty ciąży, takie jak poranna choroba, tkliwość piersi lub zaparcia, mogą odgrywać rolę, ponieważ naturalnie czujesz się w dół, gdy jesteś niewygodny.

"To, co mówię pacjentom przed czasem, to 'Słuchaj, nie będziesz czuć się tak samo podczas ciąży, jak wcześniej, więc ty i twój małżonek musicie uznać, że to, jak reagujesz na okoliczności, gdy jesteś w ciąży, może być inne niż to, jak reagowałeś wcześniej'", mówi Ling.

Kiedy Debra Sherman była w ciąży, ta zazwyczaj nieemocjonalna chicagowska dziennikarka biznesowa wybuchała płaczem przy najmniejszej prowokacji, nawet po obejrzeniu wiadomości telewizyjnych o psie zabitym w wypadku. "To mogło być cokolwiek - szczęśliwe lub smutne", mówi.

Czasami nie miała pojęcia dlaczego; innym razem wiedziała dokładnie, jak wtedy, gdy wraz z mężem oglądali w księgarni książki graficzne o porodzie. "To był strach. Płakałam, bo nie sądziłam, że mogę to zrobić" - mówi Sherman, która 5 maja urodziła 8-funtowego, 15-uncjowego Alexa.

Doświadczenia Shermana są powszechne. "Częścią tego jest to, że jesteś po prostu w tak otwartym, surowym stanie", mówi Issokson. "Rośnie ci inne życie. Co może być bardziej potężne i święte? Otwiera ludzi na stratę i wrażliwość w sposób, którego nigdy nie znali".

Jedną z najlepszych taktyk radzenia sobie z niepokojami i lękami jest znalezienie innych osób (w tym partnera), z którymi możesz podzielić się tymi uczuciami, czy to ćwiczenia lub poród, serce do serca z przyjaciółmi lub członkami rodziny, którzy będą słuchać bez próby naprawy, a nawet ustrukturyzowane sesje z terapeutą, mówią eksperci.

"Zachęcam ludzi do zadawania bardzo konkretnych pytań innym kobietom" - mówi Issokson. "Nie mów tylko 'Jak przebiegała twoja ciąża?', ale 'Jak się czułaś, kiedy poczułaś kopnięcie dziecka?' lub 'Co czułaś w dni, kiedy byłaś naprawdę zmęczona?". Pisanie dziennika lub czytanie książek o wszystkich aspektach ciąży może pomóc.

Książki, które badają emocjonalny aspekt ciąży to "Journey into Motherhood; Writing Your Way to Self-Discovery", autorstwa Leslie Kirk Campbell; "Excited, Exhausted, Expecting: The Emotional Life of Mothers-to-Be" Arlene Modica Matthews; "The Girlfriends' Guide to Pregnancy, or Everything Your Doctor Won't Tell You" Vicki Iovine; oraz "The Pregnant Woman's Comfort Book" Louden.

Miłość, gniew i wszystko pomiędzy

Kiedy autorka Jennifer Louden była w ciąży ze swoją córką, Lillian, spędzała dużo czasu na rozmowach z brzuchem, nie tylko po to, by gruchać z uwielbieniem, ale by uspokajać i przepraszać. "Mówiłam: 'Wiesz, jestem naprawdę szczęśliwa, że tu jesteś, i przepraszam, że czuję się ambiwalentnie'", wspomina Louden.

"Czułam się ambiwalentnie w związku z tą ogromną zmianą w moim życiu" - przyznaje Louden. "To całe poczucie wolności do kierowania naszym życiem, do wykorzystania naszego czasu w taki sposób, w jaki chcemy. ... Nigdy już nie będziemy niepodzielni".

Sprzeczne emocje podczas ciąży mogą być szczególnie powszechne u kobiet, które rozwinęły udaną karierę zawodową. "Są bardziej świadomi ogromnego poświęcenia", mówi. "Wcześniej mogliśmy być w wieku 20 lat i myśleć, że posiadanie dziecka było jednym z naszych największych twórczych wylotów. Dla wielu kobiet jest to niezbędna część życia, ale nie jest to już klucz tak bardzo."

Oczywiście jej ambiwalencja przyniosła zalew innych uczuć, wśród nich poczucie winy, że nie była całkowicie zachwycona, a także gniew i urazę, że nie odczuwała bezwarunkowego haju, który najwyraźniej odczuwali przyjaciele. Wywołało to również inne nierozwiązane konflikty, w tym z własną matką i jej wychowaniem. Lillian ma teraz 5 lat, ale przepracowanie ich może zająć kolejne pięć lub 10 lat, mówi ze śmiechem Louden.

"Pomysł, że nasze uczucia dotrzymują kroku wydarzeniom poza nami samymi, jest takim fałszem i sprawia nam tyle bólu każdego dnia", mówi Louden. "Naprawdę oczekujemy, że będziemy gotowi do bycia mamą w ciągu dziewięciu miesięcy, a wiele razy nie jesteśmy". Ditto dla życia w ogóle. "To takie banalne, ale największą przeszkodą, z jaką się spotykamy, jest to, że myślimy, że musimy zrobić to samemu, musimy zrobić to idealnie i musimy zrobić to wszystko teraz".

W swojej książce Louden sugeruje pewne rytuały i ćwiczenia, aby zaakceptować te zmiany, czy to z tożsamością, czy z relacjami. Jednym z nich jest robienie list: "Części mojego życia, które lubię najbardziej", "Części siebie, których utraty najbardziej się obawiam", "Co zyskam w moim życiu" i "Części mojego życia, których nie mam nic przeciwko utracie". Wykorzystaj je jako punkty wyjścia do działania, np. częstszego wykonywania jakiejś czynności, którą lubisz, lub zastanowienia się, jak możesz ją później podtrzymać.

"Potrzeba samoakceptacji jest kluczem do życia" - mówi Louden. "To nie znaczy, że pobłażasz mu lub dostajesz się do bycia ofiarą lub że nie musisz się poruszać. Ale oznacza to, że siedzisz z tym i mówisz: 'Słuchaj, jestem ambiwalentny i nie zamierzam się za to bić'. Następnie - ale nie od razu - pytasz: 'Czego to próbuje mnie nauczyć? Co muszę z tym zrobić?'".

Bardziej uroczy za drugim razem?

Kiedy Beth Rodgers-Kay była w ciąży ze swoim pierwszym dzieckiem, Melissą, słyszała o wahaniach nastrojów innych kobiet i żartobliwie tłumaczyła swoją radość mówiąc, że ma "szczęśliwe hormony". W rzeczywistości było to spowodowane tym, że ta ciąża była tak długo oczekiwana. "Naprawdę chciałem mieć dzieci przez długi czas. To była długa podróż" - mówi Rodgers-Kay, która znała swojego męża, Rogera, przez 11 lat, zanim zdecydowali się na założenie rodziny.

Jednak za drugim razem, jakieś dwa lata później, doświadczenie było zupełnie inne. W rzeczywistości, kiedy zdecydowali się rozpocząć starania o poczęcie w tym pierwszym miesiącu, unikali współżycia w dniach, kiedy była najbardziej płodna. Różnice nadal prześladowały ją podczas ciąży. Miała więcej mdłości, nie mogła spędzać tyle czasu na pływaniu i martwiła się, że nie łączy się z tym dzieckiem tak jak wcześniej.

"Z Melissą oboje czuliśmy, że w każdym z naszych żyć była ta wielka przestrzeń, w której chcieliśmy mieć dziecko. Za drugim razem ta przestrzeń była już wypełniona" - mówi Rodgers-Kay. "Wiedzieliśmy, że chcemy mieć kolejne dziecko, ale (Melissa) wykonywała całkiem dobrą robotę, aby nas skonsumować, nie tylko pod względem logistyki, energii i czasu, ale także miłości. Oboje byliśmy w niej zakochani i wydawało się, że po prostu trudniej jest zrobić przestrzeń dla drugiego dziecka."

Oczywiście samo zrozumienie dlaczego nie ułatwiło sprawy. Pomogło kilka sesji z Issokson, które obejmowały dwie wizualizacje - jedną dziecka w jej łonie i jedną porodu. Dały jej szansę na skupienie się na nowym dziecku i nabranie pewności, że naprawdę wykona powierzone jej zadania. Druga sesja została nagrana i para słuchała jej wspólnie w domu przed porodem.

"Pierwsza wizualizacja pomogła mi połączyć to nowe dziecko w moim łonie z tym, kim byłam teraz, zarówno w ciąży, jak i w moim życiu" - mówi Rodgers-Kay. "To pomogło mi jako mamie. Pomyślałam: 'Och, dobrze', zajmuję się nim". Jestem w innym miejscu i rzeczy są inne, ale nadal jest OK. Nadal wykonuję dobrą robotę".

To, co również wypłynęło na powierzchnię podczas drugiej wizualizacji, to uznanie, że pod jej niepokojem kryje się również smutek. Zdała sobie sprawę, że smuci się z powodu faktu, że to będzie ostatni raz, kiedy będzie w ciąży i opłakuje zmianę, jaką przejdzie jej związek z Melissą.

Jej syn, Addison, ma teraz dziewięć tygodni i chociaż jej zmartwienia nie rozpłynęły się, jest o wiele bardziej bezpieczna co do perspektyw życia jako mama dwójki dzieci.

"Czasami wciąż czuję, że może nie jestem tak połączony z nim, ponieważ nawet teraz Melissa może mieć moją pełną uwagę", mówi. "Ale kocham go tak samo, a to, z czym się godzę, to fakt, że dzieli się mną bardziej, ale nie jestem pewien, czy dostaje mniej. Bycie w 100% jego mamą jest po prostu bardziej skomplikowane".