Z archiwum lekarza
To telefon, którego obawia się każdy rodzic.
Na drugim końcu linii jest dyrektor szkoły lub nauczyciel, informując Cię, że Twoje dziecko właśnie popełniło jeden z następujących czynów:
(A) Bójka
(B) Kłamstwo
(C) Zastraszanie
(D) Zakłócanie zajęć
(E) Wszystkie z powyższych
Każde z tych zachowań może być normalną częścią dziecięcego repertuaru, ale jeśli utrzymuje się wystarczająco długo, w końcu Twoje dziecko może zostać nazwane "rozrabiaką". To może być etykietka, z której trudno się wyplątać.
Jak więc rozpoznać, czy dziecko przechodzi przez normalną fazę dziecięcą, czy jest prawdziwym rozrabiaką? Pierwszym krokiem jest zbadanie zachowania.
Krok 1: Zabawa w detektywa
Zacznij od szukania. Przyjrzyj się dokładnie działaniom dziecka i czynnikom, które mogą je powodować.
Przyglądając się zachowaniom, weź pod uwagę etap rozwoju dziecka.
"Jedną z części dobrego rodzicielstwa jest zrozumienie rozwoju dziecka 101. Spójrz [na] to, co jest odpowiednie dla twojego dziecka na poziomie jego wieku", mówi Michele Borba, EdD, ekspert ds. Rodzicielstwa, psycholog edukacyjny i autor The Big Book of Parenting Solutions.
"W określonym czasie określone zachowanie może nie być niewłaściwe", mówi Glenn Kashurba, MD, certyfikowany przez zarząd psychiatra dzieci i młodzieży w Somerset, Pa. Na przykład, jest to całkiem normalne dla 3 latka, aby rzucić tantrum, ale jeśli twój 16-latek robi to samo, zwykle jest problem.
Następnie spójrz na samo zachowanie.
"Zrób to, co nazywam przewijaniem", radzi Borba. "Jak właściwie wygląda to zachowanie? Ponieważ im bardziej potrafisz je opisać, tym bardziej możesz zrozumieć, dlaczego faktycznie je stosuje."
Twoje przewijanie powinno zawierać następujące pytania:
-
Jak długo trwa to zachowanie?
Czy to pierwszy raz, kiedy dziecko kłamie, znęca się lub przeszkadza w zajęciach, czy też obserwujesz stały wzorzec?
-
Czy zachowanie się zmienia?
Czy zachowanie staje się lepsze? Czy się pogarsza? Niektóre dzieci mają trudne początki w nowej szkole lub na początku nowego roku, ale stopniowo się oswajają i ich zachowanie się poprawia. Każde zachowanie, które z czasem się pogarsza, jest powodem do niepokoju.
-
Gdzie występuje to zachowanie?
Czy jest to tylko w szkole, czy również w domu i u znajomych? Czy dzieje się to tylko na twoją korzyść, czy dziecko tak samo traktuje swoich dziadków, nauczycieli i przyjaciół? "Jeśli mają [problem] we wszystkich obszarach swojego życia, to sugeruje, że jest to bardziej wszechobecny problem" - mówi Kashurba.
-
Jak poważne jest to zachowanie?
Czy dziecko wdaje się w kłótnie z innymi dziećmi, czy też fizycznie je popycha? Jeśli dochodzi do fizycznych sprzeczek, jak bardzo są one poważne? "Bójki dzieci prawdopodobnie nie powinny być czymś więcej niż rodzajem push-shove", mówi Kashurba. "Jeśli masz 7-latka, który po prostu whaling na kogoś z wieloma ciosami, to zwykle wskazuje na problemy z kontrolą gniewu".
-
Co jeszcze dzieje się w życiu Twojego dziecka?
Często złe zachowanie jest dla dzieci sposobem na odreagowanie, kiedy nie mogą sobie poradzić ze stresem w życiu, takim jak przeprowadzka czy rozwód. Może to być również znak ostrzegawczy przed poważnymi problemami, takimi jak kłopoty w szkole, zbyt częste granie w brutalne gry wideo lub niewystarczająca ilość snu. Zwróć też uwagę na mniej oczywiste, ale poważne problemy, takie jak możliwe zastraszanie w szkole lub oznaki znęcania się. "Szukaj rzeczy, o których dziecko może nie mówić lub o których ty, jako rodzic, możesz nie wiedzieć, że mogą się dziać" - mówi Kashurba. "Dzieci mogą ukryć swoją depresję i złość za pomocą zachowań aktorskich".
Wykonując swoją pracę dochodzeniową, porozmawiaj z nauczycielami dziecka, trenerami, harcerzami i wszystkimi innymi osobami, które regularnie je widują. Na koniec usiądź z najważniejszą osobą w tym zestawieniu: swoim dzieckiem. Zapytaj, czy zmaga się z jakimiś problemami i czy zdaje sobie sprawę, że jego zachowanie jest problemem.
Krok 2: Bądź szczery
Zanim podejmiesz jakiekolwiek kroki, aby poprawić zachowanie dziecka, musisz przyznać, że problem istnieje. Przyjęcie postawy "Moje dziecko jest idealne - ktoś inny musi podżegać do tych bójek" niczego nie rozwiąże.
"Uczciwie oceń to i uznaj, że rzeczywiście potrzebuje interwencji, że to nie zniknie samo z siebie i nie jest to faza" - mówi Borba.
Inną rzeczą, której nie powinieneś robić, jest umieszczenie siebie w środku sytuacji, aby chronić swoje dziecko. "Rodzice czasami rzucają się pod autobus, aby uchronić dziecko przed konsekwencjami ze swoich zachowań, co sprawia, że zachowania są jeszcze gorsze" - mówi Kashurba. Innymi słowy, jeśli twoje dziecko dostanie zatrzymanie za zakłócanie spokoju w klasie, pozwól im to odsiedzieć. Jeśli dziecko będzie musiało konsekwentnie ponosić konsekwencje swoich działań, nauczy się odpowiedzialności.
Krok 3: Uzyskaj pomoc
Teraz, gdy opisałeś problem, znajdź odpowiednią osobę, która pomoże ci go rozwiązać. Zacznij od kogoś zaufanego, kto już zna Twoje dziecko, np. nauczyciela, doradcy szkolnego lub pediatry.
Jeśli ta osoba nie potrafi rozwiązać problemu lub problem jest tak poważny, że zagraża bezpieczeństwu dziecka lub jego relacjom, lekarz może skierować Cię do psychologa lub psychiatry dziecięcego w celu dalszej oceny. Ocena ta pomoże określić, czy działania dziecka są oznaką problemu behawioralnego, czy też jakiegoś podstawowego problemu biologicznego, takiego jak ADHD lub depresja.
Krok 4: Podkreślanie pozytywów. Wyeliminuj negatywy.
Nazwanie go "rozrabiaką" może być brutalne dla poczucia własnej wartości i obrazu siebie u dziecka. "Ma to na niego katastrofalny wpływ, ponieważ dziecko zaczyna zachowywać się tak, jak postrzega, że wszyscy o nim myślą" - mówi Borba. Ciągłe powtarzanie dziecku, że jest złe, tylko utrwali to postrzeganie.
Zamiast tego, jak mówi stara piosenka Johnny'ego Mercera, "akcentuj to, co pozytywne" i "eliminuj to, co negatywne".
"Chcesz wzmacniać pozytywne zachowania, wzmacniać zachowania prospołeczne i wzmacniać rzeczy, które naprawdę chcesz zobaczyć" - mówi Kashurba. "Chcesz trzymać się z dala od celowego lub nieumyślnego wzmacniania zachowań, których nie chcesz widzieć".
Wyeliminowanie negatywnych oznacza danie dziecku znać, bez żadnych wątpliwości, że nie zamierzasz tolerować złych zachowań. To nie zawsze będzie łatwe. Być może będziesz musiał wyjść z supermarketu i zostawić swój pełny koszyk w przejściu, aby powstrzymać napady złości, lub zabrać dziecko z kina w środku filmu, kiedy nie przestanie bić swojego brata. Spodziewaj się przynajmniej jakiegoś oporu. "Za każdym razem, gdy zmieniasz te zachowania, dziecko będzie to testować" - mówi Kashurba.
Podczas gdy zniechęcasz do złych zachowań, pokaż dziecku dobre zachowania, które chcesz, aby naśladowało. Na przykład powiedz: "Używaj słów zamiast bić". Ćwicz to samo dobre zachowanie w kółko i chwal je, gdy się uda.
Nie próbuj rozwiązywać każdego problemu behawioralnego jednocześnie - skup się na jednym na raz.
"Skupiaj się tylko na tym zachowaniu w kółko i w kółko. Jeśli skupisz się na zbyt wielu zachowaniach naraz, nigdy nie osiągniesz zmiany" - mówi Borba.
Bądź cierpliwy. Może to zająć około trzech tygodni ciągłego powtarzania, zanim zaczniesz widzieć wyniki. "Zobaczysz powolną, stopniową zmianę w małych krokach, w których stare zachowanie przestaje istnieć, a nowe zachowanie wkracza", mówi Borba. "Nie bądźcie sfrustrowani. To jest trudne."
