Angela Current Z archiwum lekarza
Przez ponad dwa lata ignorowałam miękką masę tkanki z tyłu mojego kolana. Czasami leżałam w łóżku ze zgiętym kolanem, a moja noga zasypiała poniżej kolana. Ale przekonywałem siebie, że to tylko nadmiar tłuszczu i nie ma się czym przejmować.
Zamiast tego postanowiłem schudnąć. Zacząłem chodzić, potem biegać, a w końcu zacząłem trenować do wyścigu. Zeszłam z 225 funtów do 155 funtów i czułam się niesamowicie, ale masa na nodze była znacznie bardziej zauważalna. Nie mogłem zaprzeczyć, że coś jest nie tak. Przestraszyłem się, przestałem spać i zacząłem żyć z niesamowitym uczuciem strachu.
Kiedy w końcu poszedłem do lekarza w 2003 roku, wiedziałem po wyrazie jego twarzy, że wiadomości nie są dobre. Miałam rezonans magnetyczny w piątek, 13-go, i spędziłam resztę popołudnia na wypytywaniu biedaka o wyniki. W końcu zadzwonił i powiedział mi, że to rak, a dokładniej liposarcoma, rzadka forma raka tłuszczowego. Zanim to sprawdziłem, masa urosła do około 6 cali na 4 cale. Spędziłem trzy najdłuższe dni w moim życiu, myśląc, że prawdopodobnie stracę nogę i będę musiał poddać się chemioterapii, ale specjalista od mięsaków powiedział mi, że nie sądzi, aby tak się stało.
Nawet jeśli moje rokowania były tak dobre, jak to tylko możliwe - nie tylko miałem przeżyć tego raka, ale także zachować nogę - strach był paraliżujący, a moje zdrowie psychiczne zaczęło cierpieć. Zacząłem mieć ataki lęku i popadłem w depresję.
Aby stłumić depresję, kontynuowałem treningi podczas leczenia, na które składało się sześć tygodni naświetlania, następnie dwie operacje i osiem tygodni terapii fizycznej. Kiedy nie chodziłem o kulach lub w ortezie, byłem na bieżni. Nie było to ładne, ale kontynuowałem moją rutynę chodzenia i biegania. Marzenie o wyścigu dało mi powód do przełamania bólu i walki o bycie tak normalnym, jak to tylko możliwe. A kiedy byłem zbyt słaby, by chodzić, spędzałem czas w Internecie, badając biznes związany z życiorysami, który w końcu miałem założyć.
Zajęło mi to sześć miesięcy dłużej niż się spodziewałam, ale 11 miesięcy po diagnozie przebiegłam i ukończyłam swój pierwszy w życiu bieg 5K. Oficjalnie nie wygrałam wyścigu, ale czułam się jakbym była pierwsza.
Rak był wyścigiem mojego życia. Zmienił mnie na zawsze. Przed rakiem byłam mamą, żoną i przyjaciółką, ale teraz zdałam sobie sprawę, że nie byłam przyjaciółką dla samej siebie. Spędziłam większość życia chodząc przez mgłę, robiąc tylko to, czego inni ode mnie oczekiwali i nigdy nie osiągając rzeczy, które chciałam zrobić. Ale dopiero diagnoza raka w wieku 37 lat wstrząsnęła mną do głębi i rozwiała tę mgłę.
Pierwotnie opublikowane w numerze styczeń/luty 2008doctor the Magazine.
