Psy mogą chronić, nawet przed chorobą Leśniowskiego-Crohna

By Damian McNamara, MA

Czerwiec 2, 2022 - Przepraszam, ludzie kotów i jedynych dzieci: Posiadanie psa jako malucha i dorastanie w dużej rodzinie to dwie rzeczy związane ze znacznie mniejszą szansą na zachorowanie na chorobę Leśniowskiego-Crohna w późniejszym okresie życia, jak wynika z nowego badania.

Dzieci, które mieszkały z psem w wieku od 2 lat do 4 lat były o 37% mniej narażone na chorobę Leśniowskiego-Crohna, mówi badanie. A ci, którzy mieszkali z co najmniej trzema innymi członkami rodziny w pierwszym roku życia, byli o 64% mniej narażeni na tę formę choroby zapalnej jelit (IBD).

"W tym badaniu jesteśmy zainteresowani ekspozycjami środowiskowymi i które z nich są związane z początkiem choroby Crohna", Williams Turpin, PhD, powiedział w wywiadzie dla mediów 23 maja na Digestive Disease Week (DDW) 2022, który odbył się w San Diego, CA, i praktycznie.

Turpin i współpracownicy spojrzeli na inne rzeczy w środowisku - w tym życie na farmie, picie niepasteryzowanego mleka lub wody ze studni, i dorastanie z kotem - ale nie mieli znaczącego związku z wyższym ryzykiem.

Dwie inne rzeczy były związane z niewielkim wzrostem ryzyka: posiadanie rodzeństwa z chorobą Crohna i życie z ptakiem w czasie badania. Ale liczba właścicieli ptaków była niewielka; tylko kilka osób w badaniu miało ptaka domowego, gdy zapisali się do badania.

Związek z mieszkaniem z psem jako maluch "był bardziej solidny", powiedział Turpin, kierownik projektu w Mount Sinai Hospital w Toronto.

W badaniu wzięło udział 4,289 zdrowych krewnych pierwszego stopnia osób, u których zdiagnozowano chorobę Crohna. Dostarczyli oni próbki moczu, krwi i stolca oraz wypełnili ankiety dotyczące narażenia na czynniki środowiskowe na różnych etapach życia.

Badacze obserwowali ich przez średnio 5,6 roku, w tym czasie 86 osób zachorowało na chorobę Leśniowskiego-Crohna.

Instynkt jelitowy

Życie z psem we wczesnym okresie życia oznacza prawdopodobnie większą ekspozycję na różne mikroby, co zwiększa siłę układu odpornościowego danej osoby na późniejsze wyzwania. Teoria ta została poparta w badaniu porównującym mikrobiom jelitowy u osób, które miały i nie miały psa w domu we wczesnym okresie życia.

Turpin i współpracownicy genetycznie sekwencjonowali mikrobiom jelitowy osób biorących udział w badaniu i znaleźli różnice w bakteriach między grupami.

"Nasze badanie pokazuje również, że samo życie z psem wpływa na skład mikrobiomu jelitowego, co może mieć wpływ na odpowiedź immunologiczną w późniejszym okresie życia".

Badacze przyjrzeli się również zdrowiu jelit poprzez pomiar pewnych czynników w moczu. Jeden czynnik był wyższy u osób, które w żadnym momencie nie mieszkały z psem.

Zapośredniczone przez mikrobiom?

Życie z psem w wieku od 2 do 4 lat i duża wielkość rodziny (więcej niż trzy osoby) w pierwszym roku były znacząco związane z niższym ryzykiem wystąpienia choroby Leśniowskiego-Crohna.

Nie wiadomo, czy wyniki odnoszą się do innych populacji; naukowcy badali krewnych pierwszego stopnia osób z chorobą Crohna.

"Badanie wymaga replikacji i walidacji" - powiedział Turpin.

Przyszłe badania mogłyby ocenić ludzi, którzy nigdy nie mieli psa i szukać zmian w ich mikrobiomie po tym, jak dostaną psa.

'Dobrze opracowane' badanie

"To naprawdę interesujące badanie z dobrej grupy. Jest nowatorskie pod względem docierania do tego, co naprawdę napędza środowiskowe czynniki ryzyka" - mówi Brigid Boland, MD, gastroenterolog z UC San Diego Health w Kalifornii, która nie była związana z badaniem.

Choroby autoimmunologiczne są naprawdę skomplikowane, po części dlatego, że ryzyko zachorowania na chorobę autoimmunologiczną jest niskie, a ty cofasz się w czasie, żeby sprawdzić, co naraża ludzi na ryzyko.

"Badanie było dobrze wykonane w wyborze rodzeństwa i członków rodziny osób z IBD", mówi Boland, zgadzając się z Turpinem, że potrzeba więcej badań, aby to zrozumieć.