Jeśli masz HIV, możesz wiedzieć, że jesteś w grupie podwyższonego ryzyka wystąpienia innych chorób zdrowotnych, takich jak choroby serca, nerek i wątroby. Ale czy wiesz, że możesz być również bardziej narażony na rozwój łuszczycy? Ta choroba skóry powoduje swędzące, czerwone, łuszczące się plamy na skórze. Podobnie jak HIV, jest to choroba przewlekła, na którą nie ma lekarstwa. Ale w przeciwieństwie do HIV, to nie wirus powoduje łuszczycę. Problem z układem odpornościowym powoduje ten stan.
Kiedy masz łuszczycę, chorobę autoimmunologiczną, masz nadaktywny układ odpornościowy. Podczas gdy jego normalnym zadaniem jest atakowanie zarazków i infekcji, w łuszczycy, układ odpornościowy atakuje Ciebie, a konkretnie Twoją skórę. Powoduje on, że komórki Twojej skóry wymieniają się zbyt szybko, co prowadzi do zapalenia i innych objawów, które możesz zaobserwować na powierzchni skóry.
HIV nie tylko zwiększa prawdopodobieństwo zachorowania na łuszczycę, ale może również sprawić, że łuszczyca będzie bardziej dotkliwa niż u kogoś, kto nie ma HIV. Ponadto, Twój status HIV może ograniczać rodzaje leków, które możesz stosować na łuszczycę. To dlatego, że niektóre leki na tę chorobę osłabiają Twój układ odpornościowy, aby przestał atakować Twoją skórę. Ale nie chcesz jeszcze bardziej osłabiać swojego systemu odpornościowego, jeśli masz HIV.
Łagodna łuszczyca, jednakże, jest zazwyczaj możliwa do opanowania. A nawet jeśli masz poważniejszą chorobę, istnieją opcje leczenia dostępne dla Ciebie. Oto co powinieneś wiedzieć.
Jaki jest związek?
Osoby zarażone wirusem HIV mogą być nawet o 80% bardziej narażone na wystąpienie łuszczycy niż inni. Nie jest do końca jasne, dlaczego ludzie z HIV mogą być bardziej podatni na łuszczycę i na cięższe przypadki, ale badacze mają kilka teorii. Oto niektóre z ich pomysłów:
Nadaktywny układ odpornościowy. U osób z HIV pewne geny pomagają w walce z wirusem. Robią to poprzez aktywację układu odpornościowego. Ale łuszczyca jest wynikiem nadaktywnego układu odpornościowego. W łuszczycy, układ odpornościowy jest tak aktywny, że atakuje nie tylko infekcje, ale także zdrowe komórki, w tym komórki Twojej skóry. Może się okazać, że układ odpornościowy aktywowany przeciwko HIV staje się bardziej podatny na łuszczycę.
Mniej komórek zwalczających choroby. Ludzie z HIV często mają niższy poziom komórek zwalczających choroby, takich jak komórki T. To może zostawić je bardziej podatne na zapalenie, które może przyczynić się do łuszczycy i uczynić chorobę bardziej surową.
Efekt uboczny leczenia. Czasami, leczenie HIV (terapia antyretrowirusowa lub ART) może prowadzić do zespołu zapalnego rekonstytucji immunologicznej lub IRIS. W IRIS, jak układ odpornościowy C, który HIV uszkadza C zaczyna odzyskać z leczenia HIV, twój HIV może się poprawić, ale wtedy mogą pojawić się inne choroby, o których mogłeś nie wiedzieć, że miałeś wcześniej. Łuszczyca może być jedną z nich.
Ze względu na związek między HIV i łuszczycą, możesz rozwinąć łuszczycę zaraz po zakażeniu HIV. Dla niektórych osób, nowy przypadek łuszczycy jest pierwszym sygnałem, że mają HIV. Dla osób, które już mają łuszczycę, nowe zakażenie wirusem HIV może spowodować zaostrzenie łuszczycy. W miarę postępu HIV, łuszczyca może się pogorszyć, co może oznaczać progresję do łuszczycowego zapalenia stawów. Od jednej czwartej do połowy pacjentów z HIV z łuszczycą, rozwija się łuszczycowe zapalenie stawów, forma zapalnego zapalenia stawów, która utrudnia poruszanie się.
Jak rozpoznać, czy mam łuszczycę czy coś innego?
Objawy łuszczycy zwykle wyglądają tak samo u osób z HIV, jak u wszystkich innych. Jeśli jesteś biały, będziesz miał podniesione, czerwone, zapalone, łuszczące się płaty skóry, które mogą być pokryte srebrzystymi łuskami. Jeśli jesteś osobą kolorową, zamiast czerwonych łat, dotknięte obszary mogą być fioletowe, szare lub ciemnobrązowe. Osoby z HIV są również bardziej narażone na wystąpienie objawów łuszczycy, które pojawiają się:
-
Na skórze głowy
-
Na podeszwach stóp lub dłoniach
-
W szczelinach, takich jak pachy lub pod piersiami
Możesz również zobaczyć objawy innych schorzeń związanych z łuszczycą, na które osoby z HIV są bardziej narażone.
Ludzie z łuszczycą, którzy mają HIV może być bardziej prawdopodobne, aby uzyskać formę łuszczycy o nazwie sebopsoriasis, połączenie łojotokowego zapalenia skóry i łuszczycy. Zazwyczaj dostajesz ten rodzaj na twarzy i skórze głowy, i powoduje czerwone guzki i lekko tłuste żółte łuski. Infekcje drożdżowe, które są również bardziej powszechne u osób z HIV, może wywołać ten rodzaj łuszczycy.
Około 3 na 10 osób z łuszczycą ostatecznie rozwijać łuszczycowe zapalenie stawów. Ale to ryzyko jest wyższe u osób, które mają zarówno łuszczycę i HIV. Ten rodzaj zapalenia stawów powoduje ból i obrzęk w stawach. U osób zakażonych wirusem HIV, łuszczycowe zapalenie stawów może być bardziej dotkliwe niż w innych przypadkach.
Twój lekarz podstawowej opieki zdrowotnej lub dermatolog może sprawdzić Twoją skórę i zdecydować, czy jest to łuszczyca. Jeśli nie są pewni, mogą wykonać biopsję skóry.
Jakie są moje opcje leczenia?
Jeśli masz łagodną łuszczycę, możesz być objęty takim samym leczeniem jak wszyscy inni, niezależnie od statusu HIV.
Pierwszą linią obrony są leki miejscowe. Wcierasz te leki w skórę nad dotkniętym obszarem. Obejmują one:
Kortykosteroidy. Zazwyczaj stosujesz je raz lub dwa razy dziennie, aby pomóc zmniejszyć stan zapalny. Ponieważ mogą one powodować skutki uboczne, takie jak ścieńczenie skóry i rozstępy, lekarz prawdopodobnie zaleci ich stosowanie tylko przez krótki okres czasu.
Calcipotriene (Dovonex, Sorilux) i calcitriol (Vectical). Leki te pochodzą z witaminy D. Spowalniają wzrost komórek skóry, co pomaga zmniejszyć objawy łuszczycy. Mogą być stosowane samodzielnie lub z kortykosteroidami.
Tar. Zapobiega zapaleniu, które powoduje objawy łuszczycy. Produkty zawierające Tar są dostępne bez recepty i występują w postaci szamponów, kremów, olejków i balsamów.
Tazaroten (Tazorac). Jest to miejscowo stosowany retinoid pochodzący z witaminy A, który możesz stosować samodzielnie lub z kortykosteroidem. W przeciwieństwie do retinoidów przeciwstarzeniowych, które przyspieszają produkcję komórek skóry, ten rodzaj spowalnia ją.
Inhibitory kalcyneuryny. Należą do nich kremy z pimekrolimusem (Elidel) i takrolimusem (Protopic). Są one zwykle na objawy łuszczycy na twarzy i w fałdach skóry, jak pachy lub pod piersiami.
Acitretin (Soriatane). Jeśli powyższe środki, w połączeniu z innymi zabiegami, które może zalecić lekarz, nie wystarczą, aby utrzymać łuszczycę w ryzach, lekarz może przepisać to. Może to potrwać od 3 do 6 miesięcy, aby zobaczyć efekty.
Twój lekarz może również zalecić inne metody leczenia, oprócz tych stosowanych miejscowo. Należą do nich inne leki i terapia światłem. To mogą być niektóre z Twoich innych opcji:
Fototerapia. Znana również jako terapia światłem ultrafioletowym, odbywa się w gabinecie dermatologicznym lub w domu. Polega ona na tym, że światło spowalnia wzrost komórek skóry. Jeśli masz tylko małą łatkę lub łatki, możesz otrzymać terapię światłem, która jest skierowana tylko na te obszary. W przypadku łuszczycy, która dotyka dużą część całego ciała, możesz poddać się terapii światłem na całe ciało.
Wysoce aktywna terapia antyretrowirusowa (HAART). Badania pokazują, że niektóre z tych samych leków przeciwwirusowych, które Twój lekarz przepisuje na kontrolę HIV, mogą również pomóc w łuszczycy. Twój lekarz może chcieć je dostosować, aby lepiej zająć się zarówno Twoim HIV, jak i łuszczycą.
Dla ciężkiej łuszczycy, ludzie, którzy nie mają HIV zazwyczaj biorą leki, takie jak metotreksat, które tłumią nadaktywny układ odpornościowy, który powoduje łuszczycę w pierwszej kolejności. Zazwyczaj, ten rodzaj leków immunosupresyjnych nie byłby dobrym pomysłem dla kogoś, kto ma HIV. Ponieważ HIV osłabia twój układ odpornościowy, lek, który robi to samo, zwiększa ryzyko, że zachorujesz na inną infekcję.
Jednak niektóre badania sugerują, że jeśli jesteś na HAART i nadal potrzebujesz dodatkowych leków na łuszczycę, może być bezpieczne przyjęcie jednego z następujących leków na ciężką łuszczycę:
-
Metotreksat
-
Cyklosporyny
-
Leki biologiczne takie jak adalimumab (Embrel, Humira), etanercept, infliksymab (Remicade), infliksymab-abda (Renflexis), infliksymab-axxq (Avsola), infliksymab-dyyb (Inflectra) i ustekinumab (Stelara)
Badania pokazują, że leki biologiczne mogą być najlepszą z tych trzech opcji. Pamiętaj jednak, że bardzo ważne jest jednoczesne stosowanie HAART. Wydaje się, że znacznie zmniejsza ona ryzyko wystąpienia kolejnej poważnej infekcji.
