Dowiedz się więcej na temat tendencji do działania bez zastanowienia i warunków, z którymi może być związana, jeśli zdarza się naprawdę często.
Do pewnego stopnia takie zachowanie jest powszechne, zwłaszcza u dzieci i nastolatków, i nie musi być oznaką problemów. To typowe dla nich, że działają impulsywnie, ponieważ ich mózgi wciąż się rozwijają. Ale w niektórych przypadkach, może to być częścią pewnych warunków.
Kiedy impulsywność idzie za daleko
W naturze człowieka leży to, że czasem powiemy lub zrobimy coś, czego nie chcielibyśmy. Ale niektórzy ludzie są impulsywni często, może kilka razy dziennie. Postępowanie w ten sposób może prowadzić do problemów i żalu.
Jeśli zauważysz regularne występowanie poniższych zachowań, może to być problem:
-
Agresywne zachowanie
-
Niepokój
-
Przerywanie innym
-
Łatwe rozpraszanie się
Warunki związane z impulsywnością
Zachowanie impulsywne może być objawem kilku chorób. Można je również zaobserwować u pacjentów z zaburzeniami lękowymi i spektrum autyzmu, a także z nadużywaniem substancji:
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). Przykłady impulsywności tutaj obejmują przerywanie innym, którzy mówią, wykrzykiwanie odpowiedzi na pytania lub problemy z czekaniem na swoją kolej podczas stania w kolejce.
Zaburzenia dwubiegunowe. To zaburzenie mózgu wpływa na nastrój, poziom energii i zdolność do wykonywania codziennych czynności. Impulsywność może przejawiać się w takich zachowaniach jak skrajne nawyki wydawania pieniędzy lub nadużywanie substancji.
Antyspołeczne zaburzenia osobowości. W przypadku tych zaburzeń zwracasz niewielką lub żadną uwagę na dobro i zło i masz tendencję do traktowania ludzi źle bez zastanawiania się nad konsekwencjami. Impulsywne zachowania związane z tymi zaburzeniami mogą obejmować nadużywanie substancji lub inne szkodliwe działania oraz trudności w relacjach osobistych.
Zaburzenia kontroli impulsów
Zaburzenia te są mniej powszechne. Osoby cierpiące na nie działają pod wpływem popędu do robienia rzeczy, które szkodzą im lub innym, nie są akceptowane społecznie lub są niezgodne z prawem. Mogą one przybierać różne formy, takie jak:
Intermittent explosive disorder. Jest to tendencja do częstego tracenia panowania nad sobą, zwykle w krótkich wybuchach. Nawet najmniejsze problemy mogą je wywołać.
Trichotillomania. Znana również jako zaburzenie wyrywania włosów, występuje wtedy, gdy nie możesz przestać wyrywać włosów na czubku głowy, brwi, powiekach lub w innym miejscu na ciele.
Kleptomania. Jest to sytuacja, w której nie możesz oprzeć się chęci kradzieży i czujesz poczucie ulgi, kiedy to robisz, choć możesz nawet nie zatrzymać tego, co ukradłeś.
Piromania. Jest to chęć podpalania lub obsesja na punkcie podpalania. Występuje rzadko - tylko u około 3% pacjentów psychiatrycznych diagnozuje się piromanię.
Patologiczny hazard. Podczas gdy wiele osób obstawia drobne zakłady tu i ówdzie lub gra w okazjonalny bilard w biurze, osoby cierpiące na to zaburzenie mogą się w nie wciągnąć do tego stopnia, że wpływa to na ich pracę lub relacje, a stres odbija się na ich zdrowiu.
Leczenie
Jeśli impulsywność jest częścią stanu, leczenie zależy od przyczyny. Jednym z ogólnych podejść jest stosowana analiza behawioralna, w ramach której pacjent uczy się radzić sobie z sytuacjami, które wywołują jego impulsywne zachowanie.
Lekarz może również zalecić leki. Leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, lub SSRI, mogą pomóc w zaburzeniach kontroli impulsów.
Jeśli zachowanie jest częścią ADHD, leki przepisane dla tego stanu mogą pomóc. Należą do nich amfetamina i dekstroamfetamina (Adderall) lub metylofenidat (Concerta, Daytrana, Methylin, Ritalin). Czasami leki niestymulujące, takie jak klonidyna i guanfacyna, również mogą pomóc w kontroli impulsów.
Pomocne jest również bycie przygotowanym na sytuacje, które mogą wywołać impulsywność. Można na przykład nosić przy sobie notatnik, w którym można bazgrać, aby się rozproszyć lub zapisać coś przed wypowiedzeniem na głos. Chodzi o to, by zatrzymać się przed impulsywnym działaniem, aby mieć szansę przemyśleć, czy to, co zamierzamy zrobić, jest dobrym pomysłem i jakie mogą być tego konsekwencje.
