Doktor omawia wspólne problemy zdrowotne weteranów lub wojskowych, jak radzić sobie z tymi warunkami zdrowotnymi i jak rodziny wojskowych mogą znaleźć wsparcie.
Za naszymi dzielnymi mężczyznami i kobietami w służbie stoją członkowie rodzin i bliscy, którzy uczestniczą w ich poświęceniu i zapewniają niekończące się wsparcie, powiedział prezydent Obama w listopadzie ubiegłego roku.
Wśród tych poświęceń są warunki zdrowotne, z którymi wielu członków służby i ich rodziny muszą radzić sobie długo po powrocie żołnierza do domu.
Utrata kończyny
Sgt. 1st Class (ret.) Norberto Lara był na patrolu bojowym w Iraku w czerwcu 2004 roku, kiedy granat oderwał mu prawą rękę od ramienia. Wdychając powietrze podczas eksplozji, płuca Lary zostały poważnie poparzone; odłamki uszkodziły jego wątrobę.
Według danych Departamentu Obrony w styczniu 1 525 żołnierzy straciło kończyny podczas obecnych wojen w Iraku i Afganistanie. Muszą oni uczyć się od nowa najbardziej podstawowych czynności przy użyciu protezy lub bez kończyny.
Chociaż Lara miał obie nogi, z trudem chodził prosto. Jego środek ciężkości uległ przesunięciu.
Marci Covington, która jest fizykoterapeutą w Atlanta VA Medical Center, mówi lekarzowi, że nauka kąpieli, ubierania się i jedzenia oraz chodzenia po różnych terenach nie jest tak trudna jak wyzwania emocjonalne.
Jego czasami trudne dla pacjentów, aby zrozumieć, że będą one funkcjonalne i mają dobrą jakość życia, mówi.
Lara zgadza się: "Myślisz, że nigdy nie wyzdrowiejesz i że na zawsze pozostaniesz w szpitalu.
Niektóre badania pokazują, że prawie jeden na trzech amputantów, niezależnie od służby wojskowej, cierpi na depresję, podczas gdy jeden na 10 Amerykanów w populacji ogólnej cierpi. Amputanci zmagają się z ograniczeniem mobilności i niezależności oraz złym obrazem ciała.
Lara, bardzo niepewny siebie z powodu zmienionego wyglądu, nosił swoją protezę tylko w miejscach publicznych, ponieważ obawiał się reakcji innych ludzi. Kiedy moi przyjaciele powiedzieli mi, że akceptują mnie tak czy inaczej, przestałem nosić ją w miejscach publicznych", mówi.
Paraliż
Urazy kręgosłupa mogą powodować widoczną utratę funkcji kończyn oraz utratę kontroli jelit lub pęcherza moczowego lub funkcji seksualnych i skutkować zależnością od opiekunów.
Kim Whitmoyer, LCSW, który jest koordynatorem urazów rdzenia kręgowego w VA Medical Center w Atlancie, mówi lekarzowi, że rehabilitacja obejmuje całą rodzinę. Podobnie jak w przypadku utraty kończyny, wyzwania emocjonalne mogą być największe.
Wiele paraplegic weteranów dziś są młodzi mężczyźni między 18 i 25. Odchodzą sprawni, silni i niezależni, a do domu mogą wrócić zależni od rodziców lub małżonków.
Musimy mieć na uwadze fakt, że stracili oni całą masę kontroli i potrzebują bezpiecznego miejsca, aby móc to wyrazić - mówi Whitmoyer.
Zanim weterani z paraplegią wrócą do domu, mogą spędzić rok na leczeniu, terapii fizycznej, logopedycznej i psychologicznej. Rehabilitacja stacjonarna kończy się terapią w mieszkaniu, podczas której opiekun, jeśli jest potrzebny, zwykle matka lub małżonka, dołącza do weterana w mieszkaniu wyposażonym w sprzęt i adaptacje, które będzie miał w domu. Obydwoje uczą się na nowo codziennych czynności z uwzględnieniem zmienionych zdolności weterana. Gdy opiekunem jest małżonek lub partner, para uczy się również, jak przywrócić intymność w ich związku.
Whitmoyer mówi, że życie będzie trudne dla pacjentów i opiekunów przez okres do dwóch lat po powrocie do domu. Mogą oni zmagać się ze zmienionymi relacjami. Paraplegik może mieć pretensje, że potrzebuje pomocy lub może całkowicie zrezygnować z kontroli. Opiekunowie mogą ryzykować, że będą stawiać bliskich przed swoim własnym zdrowiem fizycznym i psychicznym.
Chociaż ważne jest, aby obserwować oznaki znacznych zaburzeń emocjonalnych u pacjentów i opiekunów, Whitmoyer mówi, że nie jest to normą. Wychodzą po drugiej stronie i radzą sobie naprawdę, naprawdę dobrze.
Traumatyczne uszkodzenie mózgu (TBI)
Kpt. (ret.) Mark Brogan prawie stracił kończynę i został sparaliżowany, gdy został trafiony przez zamachowca samobójcę podczas pieszego patrolu w Iraku w kwietniu 2006 roku.
Kiedy jego żona otrzymała telefon ze Szpitala Wojskowego USA w Landstuhl w Niemczech, powiedziano jej, że musi przyjechać, aby zdecydować, czy kontynuować podtrzymywanie życia. Uraz mózgu Brogansa był tak poważny, że prawdopodobnie nie przeżyje, a jeśli nawet, to będzie martwy. Odłamki w jego kręgosłupie spowodowałyby, że stałby się czterokończynowy i straciłby prawą rękę. Prawie jedna czwarta czaszki Brogana została usunięta, aby jego mózg mógł spuchnąć.
Sunny Brogan nalegała, by jej mąż wrócił do domu. Wbrew wszelkim prognozom, w czerwcu Brogan stał już na nogach w waszyngtońskim Walter Reed Army Medical Center i próbował grać na keyboardzie.
Ze swoimi praktycznie niewidocznymi objawami, ciężki uraz mózgu Brogana na stałe zmienił życie jego i jego żony. Żona Brogana, była oficer kredytowy z wykształceniem biznesowym, jest teraz pełnoetatową opiekunką. Towarzyszy Broganowi w około 15 wizytach lekarskich miesięcznie, związanych z podstawową opieką zdrowotną, poważnym ubytkiem słuchu, napadami i terapią fizyczną.
Nie tylko dlatego, że nie mogę prowadzić, ale dlatego, żeby nie przegapić niczego, co mówi lekarz. Brogan często zapomina o tym, co właśnie powiedział lub usłyszał. Od czasu urazu stracił też trochę pamięci długotrwałej.
TBI, nazywany urazem sygnaturowym wojen w Iraku i Afganistanie, jest spowodowany uderzeniem w głowę, które przerywa pracę mózgu i powoduje utratę przytomności, zwykle gdy mózg zderza się z czaszką. Szacuje się, że 320 000 weteranów wojen w Iraku i Afganistanie mogło doznać TBI w stopniu od łagodnego (w tym wstrząsu mózgu) do ciężkiego.
TBI jest inny w każdej osobie; 85% do 90% TBI są łagodne z jakąś kombinacją bólu i zawrotów głowy, zapomnienia, i niepokoju i drażliwości, według Joel Scholten, MD, z Washington D.C. VA Medical Center.
Brogan jest jedynym na jego spotkaniach American Veterans with Brain Injuries, który nie ma problemów z mową. Niektórzy używają klawiatur do produkcji mowy automatycznej. Poważny uraz mózgu może skutkować kłopotami z budzeniem się, złością, a nawet zmianą osobowości. Objawy te zwiększają niepokój rodzin, które czują, że ich bliski wrócił do domu jako inna osoba.
Zaburzenia stresowe pourazowe (PTSD)
Jeśli bosman Don Arledge poczuje zapach starego płótna, może mieć tej nocy koszmar. Zapach przypomina mu o jego namiocie w Iraku, w którym był podczas pierwszego ataku moździerzowego.
Wracając do domu w 2008 roku z rocznej trasy w Camp Bucca, największym amerykańskim centrum zatrzymań w Iraku, Arledge wiedział, aby spodziewać się ostrej reakcji na stres. Objawy są podobne do tych z PTSD, ale mają tendencję do rozpraszania się w ciągu sześciu miesięcy. Ale ponad dwa lata później koszmary wciąż mogą go obudzić. Adrenalina nadal skacze, gdy ktoś obcy przechodzi zbyt blisko za nim, a Arledge, podobnie jak wielu innych weteranów wojennych, unika tłumów i siada plecami do ściany w restauracjach.
Kiedy kontrolowane, PTSD może nie być widoczne dla obserwatorów, ale kontrolowanie go jest wyzwaniem.
Wyzwalacze mogą być czymkolwiek C budynek, kształt, dźwięk, zapach C, który przypomina mi o rzeczach, na które byłem narażony w Iraku. Nie tak oczywiste wyzwalacze są najtrudniejsze do zidentyfikowania i uniknięcia, mówi Arledge.
PTSD to stan zdrowia psychicznego, który może wystąpić po doświadczeniu potencjalnie traumatycznych wydarzeń, w których człowiek obawia się o swoje życie, obawia się obrażeń lub obawia się o życie innych. Nie każdy, kto idzie na wojnę, ma PTSD i nie każdy z PTSD był na wojnie. I nie każdy weteran z PTSD jest mężczyzną. Kobiety w służbie są narażone na taką samą przemoc i śmierć jak mężczyźni. Co więcej, wojskowa trauma seksualna częściej prowadzi do PTSD niż walka, a kobiety są ofiarami częściej niż mężczyźni.
Główne objawy PTSD to ponowne przeżywanie traumy, poprzez koszmary, wspomnienia i retrospekcje; unikanie przypomnień; poczucie winy za przeżycie; oraz nadwrażliwość, czyli ciągłe sprawdzanie, czy jest się bezpiecznym i nagłe wybuchy gniewu.
Susan Hill, CISW, która jest pracownikiem socjalnym w VA Connecticut Healthcare System, widzi jak jej młodzi klienci weterani codziennie skanują korytarze w poszukiwaniu niebezpieczeństwa, zanim wyjdą z jej biura.
To męczące, to sprawia, że jesteś drażliwy, a to wpływa na rodzinę, Hill mówi.
Około 150.000 weteranów obecnych wojen w Iraku i Afganistanie zostało zdiagnozowanych z PTSD przez VA, a około 113.000 z zaburzeniami depresyjnymi, według U.S. Veterans Health Administration.
Objawy PTSD mogą być znacznie złagodzone przez wczesną interwencję, mówi Sonja Batten, PhD, Assistant Deputy Patient Care Services Officer for Mental Health at the VA Central Office. Nadal klinicyści doradzają weteranom z Wietnamu, wojny koreańskiej i II wojny światowej.
"Niektórzy z tych facetów spali z lampkami nocnymi od II wojny światowej, a onive nigdy nie rozmawiał z nikim o tym, co widzieli i zrobić. Teraz mają więcej czasu w rękach, a diabeł zaczyna tańczyć na peryferiach, mówi Hill.
Stresy w rodzinach wojskowych
Podczas gdy członkowie rodziny wojskowej są daleko, małżonkowie przejmują obowiązki domowe i wychowawcze. Już samo to jest ogromnym stresem, czasem spotęgowanym przez życie w strachu o życie bliskiej osoby. Podobnie jak ich partnerzy z wojska, małżonkowie również mogą mieć koszmary i unikać sytuacji, które mogą wywołać strach lub smutek - mówi Hill. Mogą się one utrzymywać po powrocie weterana do domu, zwłaszcza jeśli jest on ranny.
Są podekscytowani, że wrócisz do domu, wyobrażają sobie, że wróci ta sama osoba, która odeszła, a to po prostu nie będzie prawdą, mówi Hill.
Pamela Stokes Eggleston, której mąż został ciężko ranny w Iraku, opisuje swoją własną reakcję jako wtórne PTSD. Po powrocie męża, niepokój, bezsenność i drażliwość Eggleston odzwierciedlały stan jej męża.
Nawet małżonkowie o najbardziej pozytywnym nastawieniu przyznają się do nieodłącznych wyzwań. Nie ma ich tak długo, a ty tak bardzo się zmieniasz. Zastanawiasz się, czy będziesz się zgadzać, kiedy wrócą - mówi Vivian Greentree.
Rodzice muszą również przygotować scenę dla reakcji swoich dzieci na rozmieszczenie, mówi Greentree. Badanie przeprowadzone na 102 dorastających dzieciach rodziców, którzy zostali oddelegowani do pracy, wykazało, że najlepiej radziły sobie z tym dzieci, których rodzice wcześniej najwięcej o tym rozmawiali.
Badanie przeprowadzone w 2010 roku wśród 3750 rodzin przez organizację Our Military Kids wykazało, że 80% rodzin zgłosiło zwiększony stres i niepokój u swoich dzieci w czasie rozmieszczenia rodziców. Symptomy, które odnotowano, to zwiększona reaktywność emocjonalna, depresja i przywiązanie.
Podczas gdy większość dzieci radzi sobie dobrze, wojskowi rodzice powinni uważać na oznaki stresu. Niemowlęta tracą apetyt pod nieobecność opiekuna, podczas gdy dzieci poniżej sześciu lat mogą cofnąć się do moczenia nocnego, ssania kciuka i tantry. Starsze dzieci mogą się cofać i wykazywać poważny strach o swojego rodzica; nastolatki są narażone na bunt i obniżenie ocen. Dzieci w każdym wieku potrzebują okresu adaptacyjnego, kiedy rodzice wracają do domu, według Amerykańskiej Akademii Psychiatrii Dzieci i Młodzieży.
Wiele wojskowych małżonek, takich jak Greentree, jest zdeterminowanych, by rozwijać się, a nie przetrwać rozłąkę. Greentree wpaja swoim synom dumę i mówi: "My też służymy, powtarzając tytuł popularnej bajki dla dzieci wojskowych".
Podczas misji Greentree i jej dwaj synowie wieszają jego zdjęcie na szpikulcu do grilla i zabierają Mike'a na patyku na rodzinne wycieczki.
Nie mogę kontrolować tego, co się dzieje. Ale mogę kontrolować, jak na to reagujemy - mówi.
