Czasami żal po śmierci bliskiej osoby może być tak głęboki, że trudno jest przejść przez żałobę. Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli w związku były nierozwiązane problemy lub inne czynniki komplikujące.
Przytłoczona emocjami Mozingo próbowała chronić malucha przed swoim smutkiem. Czekała, aż zaśnie i wylewała swoją udrękę na osobności, krzycząc, płacząc i uderzając w poduszki.
Pamiętam, że północ to był mój czas, mówi. Robiłam coś takiego - zamykałam się w łazience i udawałam, że rąbię drzewa. To był sposób na pozbycie się z mojego ciała naprawdę zdesperowanej, przygnębionej energii.
Ale po 8 miesiącach członkowie rodziny Mozingos zaczęli się zastanawiać, czy nie za długo była w żałobie.
To był pierwszy raz, kiedy kultura przyszła i powiedziała: Powinnaś być lepsza, mówi Mozingo.
Blokady na drodze do ulgi
Dla niewielkiej, ale znaczącej liczby osób żałoba może być tak głęboka, że przetrwanie jednego dnia wydaje się niemożliwe. Pozostają oni w początkowej fazie szoku i niedowierzania jeszcze przez rok lub dłużej po stracie. Jest to szczególnie prawdziwe, gdy istnieją czynniki komplikujące śmierć.
Zraniona komentarzami rodziny, Mozingo szukała porady. Ku jej zaskoczeniu, trudno było jej przekonać potencjalnych terapeutów, że ma problem. Pierwszych trzech było lekceważących.
Jedna osoba powiedziała: "Jesteś w porządku. Przyszłaś na czas, masz wyprasowaną bluzkę i sama się tu przywiozłaś. A ja powiedziałam: Moja matka wyprasowała tę bluzkę i mnie zawiozła, więc (expletive) ty.
Jeden z terapeutów powiedział jej, że musi znaleźć pracę i wyjść z domu.
Wyatt miał 2 lata. To był naprawdę duży policzek w twarz, ponieważ myślałam, że mam najważniejszą pracę na świecie, wychowując go.
Czwarta doradczyni dostrzegła, jak ciężko Mozingo się zmagał. Zdiagnozowała u Mozingo stan zwany skomplikowanym żalem. Wyczerpujące wymagania samotnego rodzicielstwa sprawiły, że Mozingo miała mało czasu na przetworzenie swojego nagłego wdowieństwa.
Byłam na pokładzie cały dzień z człowiekiem, mówi Mozingo. To nie było tak, że mogłam trochę zwolnić w mojej pracy. Nie mogłam wziąć wolnego. I didnt get to grieve hourly, daily, readily.
Nowa diagnoza dla pogrążonych w żałobie
Skomplikowana żałoba została po raz pierwszy zidentyfikowana przez naukowców w 1993 roku. Obecnie nazywany jest zespołem przedłużonego żalu (PGD) i został dodany do najnowszej wersji DSM, czyli DSM-5.
O przedłużającym się zaburzeniu żałobnym mówimy wtedy, gdy skrajna tęsknota lub zaabsorbowanie zmarłą osobą uniemożliwiają jej kontynuowanie codziennego życia. Pozostałe osiem objawów to emocjonalne odrętwienie, intensywna samotność i izolacja, zaburzenie tożsamości (poczucie, że część siebie umarła), poczucie niewiary w śmierć, unikanie przypomnień o śmierci, intensywny ból emocjonalny (złość, gorycz, smutek), trudności z ponownym włączeniem się w codzienne życie i poczucie, że życie nie ma sensu. PGD jest diagnozowane u dorosłych, jeśli upośledzenie funkcjonowania trwa wraz z co najmniej trzema dodatkowymi objawami dłużej niż rok. W przypadku dzieci jest to 6 miesięcy.
Niektórzy specjaliści z dziedziny zdrowia psychicznego początkowo niechętnie dodawali ją do DSM, obawiając się, że stygmatyzuje ona naturalną reakcję. Jednak Amy McCarthy, pracownik socjalny w szpitalu dziecięcym w Bostonie, uważa, że diagnoza stwarza ramy dla lekarzy i członków rodziny do rozmowy o żałobie. Diagnoza kliniczna toruje również drogę do uzyskania pokrycia ubezpieczeniowego.
Aby zgłosić roszczenie do ubezpieczenia, trzeba udowodnić, że istnieje konieczność medyczna - mówi McCarthy. Jest taki argument, że oczywiście ludzie, którzy są w żałobie, mogą korzystać z pomocy terapeutycznej. Ale jeśli nie mamy języka, aby wspierać, że, to jego znacznie trudniejsze dla tych ludzi, aby uzyskać pomoc, a jego już tak trudne do uzyskania dostępu do zdrowia psychicznego wsparcia.
Nie każdy rodzaj żałoby jest jednakowy
Natalia Skritskaya, naukowiec i terapeuta żałobny, który współzałożył Columbia Universitys Center for Prolonged Grief w 2013 roku, mówi, że przedłużający się żal może być bardzo upośledzający i uzasadnia leczenie.
Żałoba jest uniwersalna i naturalna, zgadzam się, ale nie przedłużająca się żałoba, mówi Skritskaya. W pewnym sensie można by pomyśleć o tym, że ten argument ma zastosowanie do, powiedzmy, infekcji. Przeziębienie lub grypa są czymś naturalnym. To bardzo ludzkie, że chorujemy, ale czy nie powinniśmy nic z tym zrobić?
Na podstawie trzech odrębnych 5-letnich badań klinicznych, ośrodek opracował podejście do leczenia oparte na połączeniu terapii poznawczo-behawioralnej, przedłużonej terapii ekspozycyjnej stosowanej w PTSD, teorii przywiązania, mindfulness i wielu innych technik. Jest to krótkoterminowa, skoncentrowana interwencja, która zazwyczaj trwa 4 miesiące cotygodniowych sesji psychoterapeutycznych.
Skomplikowana żałoba
Nie możesz wiedzieć, jak zareagujesz na śmierć bliskiej osoby, dopóki ona nie nastąpi. Donna George, emerytowana doradczyni żałobna z Ithaca w stanie Nowy Jork, wie z doświadczenia, że najważniejszym czynnikiem decydującym o tym może być stan relacji, w jakiej się znajdowałeś, lub nietypowe okoliczności śmierci.
Muszą istnieć okoliczności łagodzące, które sprawiają, że jest ona przedłużona, mówi George, który pracował w hospicjum przez 25 lat. Te czynniki mogą być jak osoba zmarła, jeśli były niedokończone sprawy z osobą, która zmarła, wiek osoby, która zmarła i zdrowie psychiczne osoby, która przeżyła.
Na przykład George prowadziła w zeszłym roku internetową grupę żałobną dla kobiet, które straciły rodziców z powodu koronawirusa. Widziała ich udrękę z powodu odmowy możliwości osobistego pożegnania się i zorganizowania pogrzebu.
W naszej kulturze przechodzimy przez coś takiego, będąc w pobliżu innych, mając ludzi, którzy nas przytulają i okazują nam wsparcie - mówi George. W związku z tym, że pandemia nadal szaleje, myślę, że będziemy świadkami coraz dłuższej żałoby.
Życie po stracie
Po śmierci męża Mozingo obawiała się, że żałoba może ją zniszczyć. W końcu odzyskała równowagę emocjonalną dzięki lekom, suplementom, terapiom, grupom wsparcia i rocznemu zanurzeniu w programie interdyscyplinarnych praktyk duchowych. Mozingo wykorzystała swoje ciężko zdobyte umiejętności jako moderatorka grup żałobnych dla młodych wdów.
Dziś Mozingo jest szczęśliwie ponownie zamężna. W 2021 roku jej syn ukończył Hofstra University z tytułem magistra finansów międzynarodowych. Dawno minęły dni, kiedy zamykała się w łazience, udając, że rąbie drewno, aby uwolnić swój żal. Ale Bill nigdy nie jest daleko od jej myśli. Niedawno wysłała przyjacielowi sms-a z ich zdjęciem podczas przyjęcia weselnego. Byłaby to ich 27 rocznica. Mozingo cieszyła się tym słodko-gorzkim wspomnieniem, ale nie rozwodziła się nad nim.
Żałoba nie jest czymś, co można przezwyciężyć. Żałoba to coś, z czym uczysz się żyć, mówi George, doradca ds. żałoby. Ale wsparcie i terapia mogą dać im pozwolenie na pójście do przodu i ponowne odnalezienie radości w życiu.
