Kobieta, u której zdiagnozowano nieoperacyjnego raka płuc, opowiada o tym, jak utrzymuje normalne życie rodzinne i zawodowe, jednocześnie dostosowując się do nowej normy życia z rakiem płuc.
Kiedy dowiedziałam się, że mam raka płuc, pracowałam na pełen etat. To się nie zmieniło. Nadal pracuję na pełen etat, a moja rodzina stara się trzymać tej samej rutyny, którą mieliśmy przed moją diagnozą, oczywiście z pewnymi wyjątkami i dostosowaniami?
Mam dwoje dzieci. Moje najstarsze jest na studiach, a najmłodsze może już prowadzić samochód, więc nie muszę wykonywać porannych czynności w szkole. To jest ogromna pomoc, ponieważ zmęczenie jest jednym z największych efektów ubocznych mojego leczenia. Na szczęście, również, moja teściowa mieszka blisko. Jest tak wielką pomocą dla naszej rodziny. Raz w miesiącu przyjeżdża i głęboko sprząta nasz dom, a także pomaga w każdy inny sposób, jakiego możemy potrzebować.
Ważne jest, aby mieć system wsparcia, zarówno w domu, jak i w pracy. Mam to szczęście, że pracuję w domu i mam świetny system wsparcia w pracy. Kiedy postawiono mi diagnozę, poszłam do mojego przełożonego i omówiliśmy opcje, które pozwalają mi na pewną elastyczność w moim harmonogramie pracy. Mogę odpoczywać w chwilach, kiedy odczuwam ból lub nie czuję się dobrze. Okazuje się, że szybka drzemka podczas lunchu pomaga mi przetrwać dzień.
Urządziłem swoje domowe biuro, dzięki czemu mogę być na bieżąco z terminami i priorytetami. Czasami mam problemy z pamięcią i wszystko zajmuje mi więcej czasu niż kiedyś. Aby być na bieżąco, używam dużego kalendarza biurkowego, list rzeczy do zrobienia i innych narzędzi organizacyjnych. Dzięki nim wiem, na czym skończyłem poprzedniego dnia i co muszę zrobić następnego. Dostosowałem się.
Jedną z rzeczy, która była dla mnie zupełnie nowa w związku z diagnozą raka, było zarządzanie lekami. Lek, który biorę na mój typ raka płuc, jest bardzo specyficzny, jeśli chodzi o czas jego przyjmowania. Muszę brać dwie tabletki dwa razy dziennie. Muszą one być przyjmowane w odstępie 12 godzin. Na dodatek nie można jeść na 2 godziny przed i 1 godzinę po zażyciu tabletek. Zajęło to trochę prób i błędów, aby wylądować na harmonogramie, który pracowałby z naszym familys harmonogramem.
Uważam, że przyjmowanie ich o 5 rano i o 5 po południu pozwala mi zjeść obiad z rodziną wieczorem w czasie, który działa dla wszystkich. Wraz z lekiem celowanym biorę teraz inny lek, który pomaga na problemy trawienne związane z promieniowaniem, i który również trzeba brać o określonych porach.
Przed diagnozą chodziłem do lekarza pierwszego kontaktu raz w roku lub przy rzadkich okazjach, gdy byłem przeziębiony. Obecnie czuję się tak, jakbym cały czas był u lekarza. Z moim lekarzem rejonowym spotykam się co najmniej raz w miesiącu na kontrole związane z lekami, które przyjmuję. Pomaga mi on w radzeniu sobie z efektami ubocznymi i innymi problemami, które mogę mieć.
Raz na 3 miesiące jeżdżę też do [szpitala specjalistycznego] na badania. Mam wizyty kontrolne z zespołem onkologicznym i kardiologicznym. Musiałam nauczyć się żyć z długą listą skutków ubocznych, takich jak zmęczenie, problemy żołądkowe, problemy skórne, wrażliwość na słońce, wzdęcia i przyrost wagi. Każdy z tych efektów ubocznych wymaga innego lekarza do zarządzania nimi. Zarządzanie wszystkimi lekami i wszystkimi wizytami u lekarzy, przy jednoczesnym zachowaniu normalnego harmonogramu pracy i życia domowego, jest prawdopodobnie jednym z największych wyzwań w codziennym życiu.
Ale nawet przy wszystkich efektach ubocznych, lekach i wizytach u lekarza, myślę, że jest to ważne dla mnie psychicznie, aby utrzymać tyle normalnego stylu życia, ile tylko mogę. To dobre zarówno dla mnie, jak i dla mojej rodziny. Jestem jeszcze młody i mam tyle do zaoferowania mojej rodzinie i przyjaciołom. Chcę nadal poruszać się i tańczyć tak długo, jak to możliwe.
Niektóre dni to jest cudowne i niektóre dni to jest bardzo trudne, ale znajduję , że posiadanie solidnego systemu wsparcia we wszystkich aspektach jest co jest najważniejsze. Zaufaj swojemu zespołowi lekarzy. Pochyl się nad przyjaciółmi i rodziną, aby ci pomóc, ponieważ oni chcą i potrzebujesz tego. Poza tym, po prostu stawiaj jedną stopę przed drugą. Walcz.
