O zmniejszonej rezerwie jajnikowej mówimy wtedy, gdy jajniki zaczynają tracić swój normalny potencjał rozrodczy. Dowiedz się, jak wykonać test na obecność tego zjawiska i jak można je leczyć.
Jakie są objawy i przyczyny zmniejszonej rezerwy jajnikowej?
W chwili urodzenia jajniki zawierają już sześć milionów komórek jajowych. W okresie dojrzewania liczba ta spada do kilkuset tysięcy. Badania pokazują, że prawdopodobieństwo zajścia w ciążę zaczyna spadać około 25 roku życia. Między 25 a 40 rokiem życia wskaźniki płodności jeszcze bardziej spadają. Jest to spowodowane tym, że z wiekiem jakość i ilość Twoich jajeczek maleje.
Inne czynniki, które przyczyniają się do zmniejszenia rezerwy jajnikowej to:
-
Chirurgia jajników, np. z powodu endometriozy
-
Palenie tytoniu
-
Nieprawidłowości genetyczne
-
Agresywne metody leczenia, takie jak naświetlanie w celu leczenia raka
W niektórych przypadkach DOR nie ma znanej przyczyny.
Jakie są objawy zmniejszonej rezerwy jajnikowej?
W miarę jak spada produkcja i żywotność komórek jajowych, niektóre kobiety mogą zauważyć, że wraz z wiekiem i postępującym zmniejszaniem się rezerwy jajnikowej skraca się czas pomiędzy kolejnymi cyklami miesiączkowymi.
W końcu kobiety zbliżają się do menopauzy, kiedy to nie będą już mogły zajść w ciążę.
Co to jest test rezerwy jajnikowej?
Jedynym sposobem uzyskania pewności, czy u Pani występuje zmniejszająca się rezerwa jajnikowa, jest wykonanie testu rezerwy jajnikowej. Badanie rezerwy jajnikowej obejmuje zarówno badanie krwi, jak i badanie ultrasonograficzne, które pozwala zmierzyć wielkość puli komórek jajowych w jajniku. Należy zauważyć, że choć badania te są ważne dla rozpoznania DOR, to jednak żaden test rezerwy jajnikowej nie jest całkowicie dokładny, jeśli chodzi o przewidywanie, czy można zajść w ciążę, czy też nie.
Badania krwi. Najczęstszym sposobem badania rezerwy jajnikowej jest pomiar stężenia pewnych hormonów we krwi. Dwa z tych hormonów, estradiol i hormon stymulujący pęcherzyki (FSH), są sprawdzane na początku cyklu, zwykle w trzecim dniu.
Zazwyczaj kobiety, u których poziom tych hormonów jest wyższy około trzeciego dnia cyklu, mają mniejsze szanse na urodzenie dziecka w wyniku zastosowania leczenia hormonalnego stymulującego owulację lub zapłodnienia in vitro (IVF) w porównaniu z kobietami w tej samej grupie wiekowej, które nie mają zmniejszonej rezerwy jajnikowej.
Innym badaniem rezerwy jajnikowej jest sprawdzenie, jak Pani jajniki reagują na lek o nazwie cytrynian klomifenu. Aby wykonać ten test, lekarz poda Pani ten lek na początku cyklu, po zmierzeniu poziomu estradiolu i FSH. Lekarz ponownie zmierzy poziom leku po zażyciu cytrynianu klomifenu, aby sprawdzić, czy ma on wpływ.
USG. Twój lekarz może zalecić wykonanie USG przezpochwowego na początku cyklu. Ma ono na celu zmierzenie liczby pęcherzyków antralnych o wielkości od 2 do 10 milimetrów w obu Twoich jajnikach. Pęcherzyki to kieszonki wewnątrz jajników, które są wypełnione płynem i zawierają po jednym jaju. Liczba pęcherzyków pozwala lekarzowi określić, ile jajeczek jest dostępnych.
Czy istnieje metoda leczenia niskiej rezerwy jajnikowej?
W chwili obecnej nie jest znany sposób na spowolnienie starzenia się jajników lub utraty przez nie prawidłowej funkcji. Jednak lekarz może zastosować powszechnie stosowane metody leczenia niskiej rezerwy jajnikowej, aby wspomóc proces poczęcia.
Zachowanie. Po zdiagnozowaniu przez lekarza zmniejszającej się rezerwy jajnikowej, może on zasugerować zachowanie Pani jajeczek dla przyszłej ciąży. W tym celu lekarz pobierze jaja z Twoich jajników i zamrozi je. Im młodsza jesteś, tym większy sukces odniesiesz dzięki tej procedurze.
Jajka dawcy i IVF. Jeśli próbujesz zapłodnienia in vitro, lekarz prawdopodobnie poda Ci wysokie dawki hormonów, które pomogą pobudzić Twoje jajniki. Jeśli to nie zadziała, lekarz zaleci użycie jajeczek dawczyni. Jajka te są zazwyczaj oddawane przez młode kobiety w wieku 20 lat. Dzięki zastosowaniu jajeczek dawczyni, kobiety z obniżoną rezerwą jajnikową mają większe szanse na udaną ciążę.
