Moja odyseja z chirurgią LASIK

Nie każdy osiąga idealny wzrok. Przed podjęciem decyzji, czy jest ona dla Ciebie odpowiednia, rozważ plusy i minusy.

Moja odyseja z chirurgią LASIK

Widząc światło

Z archiwum lekarza

12 marca 2001 -- Dobra wiadomość jest taka, że widzę; zła wiadomość jest taka, że widzę. Więcej na ten temat później.

Ale faktem jest, że dwa i pół miesiąca po operacji LASIK, która miała na celu skorygowanie mojej dalekowzroczności i astygmatyzmu, moje oczy nadal nie są w pełni dostosowane.

Może jesteś jak większość ludzi po 40 roku życia -- starzenie się oczu zaczyna zmieniać twoje życie w sposób, który ci się nie podoba. To się działo ze mną. Osiągnąłem punkt, w którym nie widziałem brudu na blacie kuchennym, dopóki nie założyłem okularów do czytania, a liczby na prędkościomierzu samochodowym były nieco rozmyte.

Więc pozwól mi błysnąć z powrotem do tego, jak skończyłem, trzy dni po tym minionym Bożym Narodzeniu, nosząc plastikowe bańki przyklejone nad moimi oczami w centrum chirurgii laserowej Zale Lipshy Hospital na University of Texas Southwestern Medical Center w Dallas (UTSW). Może to pomóc ci zdecydować, czy ta procedura jest dla ciebie.

Przez kilka lat myśl o LASIK-u czaiła się z tyłu mojego umysłu. Jednak jeszcze około półtora roku temu, zabieg ten został zatwierdzony przez FDA tylko dla krótkowzroczności, czyli myopii. Jest to sytuacja, gdy krzywa rogówki jest zbyt stroma, powodując rozmycie odległych obrazów. Kiedy operacja została zatwierdzona dla dalekowzroczności (krzywa rogówki jest zbyt płytka, powodując rozmycie bliskich obiektów), możliwość wykonania jej samodzielnie przesunęła się o krok bliżej.

Latem ubiegłego roku FDA zatwierdziła dwa lasery do korygowania dalekowzroczności z astygmatyzmem (gdy rogówka ma nieregularny kształt - bardziej przypomina piłkę nożną niż piłkę do koszykówki). Zrobiłem o tym artykuł, wykorzystując jako główne źródło H. Dwight Cavanagh, MD, PhD, wiceprzewodniczący wydziału okulistyki UTSW. Uważnie słuchałem tego, co miał do powiedzenia na temat zabiegu; w końcu był jednym z lekarzy, którzy prowadzili badania kliniczne LASIK, a także jednym z badaczy w badaniu porównującym tę metodę z innym rodzajem chirurgii laserowej zwanym PRK. Rozmawiałem również z mężczyzną w wieku 60 lat, który brał udział w badaniach klinicznych LASIK w centrum medycznym i który wystawił mi pochlebną opinię.

To brzmiało coraz bardziej jak realna możliwość dla mnie, ale myśl o operacji mnie przerażała. Chirurdzy używają maleńkiego instrumentu zwanego mikrokeratomem do wycięcia płatu tkanki rogówki, a następnie używają lasera do usunięcia cienkiego jak włos kawałka tkanki, skutecznie zmieniając kształt oka. Cavanagh powiedział, że operacja dalekowzroczności jest łatwiejsza i bezpieczniejsza, ponieważ laser nie skupia się na polu widzenia, jak w przypadku procedury krótkowzroczności. Usuwa on raczej kawałek tkanki w kształcie pączka wokół krawędzi rogówki.

Kilka miesięcy później umówiłem się z Cavanagh na wizytę, aby ocenił mnie pod kątem LASIK. Przypadkowo, moi redaktorzy właśnie przydzielili mi zadanie napisania o kontrowersyjnej kwestii stosowania zabiegu u dzieci. Cavanagh był dobrym sportowcem i nie tylko spędził dużo czasu na rozmowie ze mną jako pacjentem, ale także odpowiadał na pytania dotyczące rozszerzenia zabiegu na młodzież.

Po trzyipółgodzinnym badaniu Cavanagh wyjaśnił, że kształt mojego oka uniemożliwia zastosowanie kontaktów. Inną opcją, biorąc pod uwagę pogorszenie mojego wzroku, były bifokale, a następnie trifokale. Kiedy usłyszał, że jeżdżę konno i na rowerze, powiedział mi, że dzięki LASIK będę bezpieczniejszy i będę mógł kontynuować uprawianie sportów na wyższym poziomie.

Poszedłem do domu i myślałem o tym przez około sześć tygodni. Dał mi wiele do myślenia - nie najmniejsze z nich to możliwe komplikacje, w tym utrata wzroku, podwójne lub zamglone widzenie, zwiększona wrażliwość na światło, suchość oka i pojawienie się odblasków i aureoli wokół świateł, z których każdy może być tymczasowy lub stały. Dodatkowo, na rogówce może powstać wrzód lub powieka może stać się opadająca. Po latach pracy jako pisarz naukowy wiem, że nauka jest sztuką - lekarze nie mogą zagwarantować, czy wzrok się poprawi, ani w jakim stopniu. A operacja nie jest tania: 1 900 dolarów za oko.

W końcu zdecydowałem się na to. 28 grudnia 2000 roku znalazłem się na fotelu dentystycznym, aby zobaczyć - dosłownie - co przyniesie przyszłość.

Sam zabieg jest dość prosty: asystentka oczyściła i przemyła moje oczy oraz zastosowała roztwór znieczulający. Cavanagh poprosił mnie o otwarcie oczu, aby mógł przykleić moje rzęsy, aby nie zostały uszkodzone przez laser. Następnie włożył do każdego oka wziernik - tak, miniaturowe urządzenie podobne do tego, którego używa się podczas badania ginekologicznego. Następnie przekręcono je tak, aby każde oko było otwarte tak szeroko, jak to tylko możliwe. To była jedyna bolesna część procedury i skłoniła mnie do powiedzenia: "Auć".

Kazano mi się zrelaksować, patrzeć na czerwoną kropkę, która świeciła w moje oko, i nie ruszać się. Ale trudno było utrzymać moje oczy całkowicie nieruchomo, nawet z taśmą i wziernikiem, ponieważ światło ma lekki impuls. Ostrzegli mnie również, gdy rozpoczynał się zabieg, że będę słyszeć lekki brzęczący dźwięk.

Po zrobieniu obu oczu i uwolnieniu ich z urządzeń przytrzymujących, kazano mi zamrugać kilka razy, a następnie przeczytać zegarek Cavanagha. Był bardzo zamazany. (Wyjaśnił później, że było to częściowo spowodowane opatrunkami przypominającymi soczewki kontaktowe, które umieścił na mojej rogówce, aby upewnić się, że płaty zagoiły się na miejscu).

Następnie nad moimi oczami umieszczono plastikowe bańki i przyklejono je do twarzy, dzięki czemu wyglądałem jak gigantyczny owad. Kazano mi siedzieć lub leżeć w poczekalni i mieć zamknięte oczy. To było trochę trudne, ponieważ byłem niespokojny, aby zobaczyć, czy mogę zobaczyć, i chętny do domu. Zanim wyszłam, pielęgniarka dała mi małą kosmetyczną torbę z instrukcjami pooperacyjnymi, trzema rodzajami kropli do oczu i okularami przeciwsłonecznymi. Poinstruowano mnie, że mam mieć założone bańki, z wyjątkiem sytuacji, gdy wprowadzam krople, i w nocy. Zapytałem, czy mogę wrócić następnego dnia na pierwszą wizytę kontrolną; tak, powiedziano mi, jeśli mam na to ochotę.

Gdy przyjaciel odwiózł mnie do domu, stwierdziłem zgodnie z ostrzeżeniem, że moje oczy są bardzo wrażliwe na światło, ale nie było to dla mnie niczym niezwykłym. Po powrocie do domu nakarmiłem moje psy i wypuściłem je na zewnątrz, a następnie położyłem się do łóżka, drzemiąc na i z powrotem. To miała być moja pozycja przez następne trzy dni.

Tak, zgadłeś: Nie miałem cudownego, natychmiastowego doświadczenia doskonałego wzroku, które głoszą niektóre reklamy laserowej chirurgii oka. Znam kilka osób, które twierdzą, że wyszły z zabiegu z bardzo poprawionym wzrokiem i nigdy nie miały żadnych problemów.

Rano drugiego dnia zacząłem jechać na wizytę kontrolną, ale po około dwóch przecznicach zdałem sobie sprawę, że moje oczy są tak wrażliwe na światło, a wzrok tak niewyraźny, że podróż na odległość 25 mil była niemożliwa. Wróciłem do domu i poprosiłem przyjaciela, aby mnie tam zawiózł.

W Nowy Rok sytuacja niewiele się poprawiła, a ja zaczynałem się bać. Rozmawiałem przez telefon z dyżurnym okulistą, który powiedział, że wszystko brzmi normalnie, ale chętnie mnie obejrzy. Poprosiłem innego przyjaciela - jednego z tych, dla których LASIK okazał się natychmiastowym sukcesem - aby zawiózł mnie do szpitala.

Badanie nie wykazało niczego poważnego. Lekarz założył mi plaster uciskowy na oko, które sprawiało mi najwięcej kłopotów i kazał zostawić go na noc. Rano nastąpiła znaczna poprawa, ale nie do tego stopnia, aby moje widzenie było tak dobre, jak przed zabiegiem LASIK.

Następnego ranka, pięć dni po operacji, zobaczyłem Cavanagha na kolejną kontrolę. Oświadczył, że goję się dobrze i mam 20/40 w jednym oku i 20/25 w drugim. Tego dnia próbowałem wykonać jakąś pracę, ale moje widzenie było nadal niewyraźne. Musiałem się garbić i prawie dociskać twarz do ekranu komputera, żeby go przeczytać.

Następnego wieczoru Jonathan Davidorf, dyrektor medyczny Davidorf Eye Group i instruktor kliniczny w UCLA Jules Stein Eye Institute, oddzwonił do mnie. (Nie powiedziałem mu o moich postępach po operacji, ale poprosiłem go o opisanie typowego procesu powrotu do zdrowia dla osoby z dalekowzrocznością z astygmatyzmem. Jego narracja dokładnie chroniła to, czego doświadczałem; to sprawiło, że byłem o wiele bardziej pewny ostatecznego wyniku. Powiedział, że całkowita stabilizacja moich oczu może potrwać nawet trzy miesiące i że czasami konieczna jest dalsza korekcja.

To nie było to, czego się spodziewałem.

W drugim tygodniu mogłem już czytać, ale szło mi to wolno i moje oczy szybko się męczyły. Co 30-60 minut musiałam wlewać krople do oczu (trwało to dwa miesiące po operacji). Nadal mam suche oko i wydaje się, że się ono pogarsza).

W drugim tygodniu miałem duży przełom: Byłem w stanie nawlec igłę w dwóch próbach bez okularów. Przed LASIKiem wymagało to okularów do czytania i pięciu prób.

W trzecim i czwartym tygodniu budziłem się z zamazanym widzeniem i musiałem używać moich starych okularów na receptę przez około godzinę. Potem przestawiałem się na słabsze okulary. W niektóre dni stwierdziłem, że po południu mogę czytać prawie wszystko bez okularów. Ale poranki były ciężkie i rozważałem poproszenie o krótkoterminowe zwolnienie z pracy.

W międzyczasie Cavanagh zapewniał mnie, że robię postępy i prawdopodobnie nadal będę w stanie osiągnąć widzenie 20/20 w obu oczach. Jednak kiedy widziałem się z nim po raz ostatni, pod koniec stycznia - miesiąc po operacji - powiedział, że spodziewa się, że moje widzenie spadnie i będę musiał nosić soczewki od +1,75 do +2 do czytania. Idę dla mojego następnego umówionego terminu wkrótce.

Dlatego przed poddaniem się zabiegowi LASIK należy rozważyć kilka rzeczy:

• Uwierz lekarzom, gdy mówią ci o możliwych efektach ubocznych.

• Nie oczekuj, że będziesz miał idealne widzenie. Bardzo niewielu pacjentów to osiąga, chociaż odsetek trwałych problemów wynosi tylko około 1%.

• Jeśli ktoś z przyjaciół proponuje, że zostanie z Tobą przez pierwsze kilka dni, skorzystaj z jego propozycji.

Dziś mój wzrok jest minimalnie lepszy: Mogę czytać wiele rzeczy bez okularów. Nie osiągnęłam jednak tego, na co liczyłam: braku konieczności używania okularów do czytania. A cała sprawa sprawiła, że wykonywanie mojej pracy jako pisarz medyczny było czystą torturą przez wiele dni - aż do dziś.

W końcu mogę podsumować dobre i złe wiadomości w ten sposób: Teraz widzę brud na blacie kuchennym bez okularów.