Stan, podobny do autyzmu, wymaga cierpliwości od rodziców, struktury, a czasem specjalnego psa.
Zaczęłam zauważać, że mój syn, Matthew, jest inny, kiedy miał około dwóch lat. Nie nawiązywał dobrego kontaktu wzrokowego. Hałas mu przeszkadzał. Miał problemy z niektórymi umiejętnościami motorycznymi, takimi jak używanie łyżki.
Miał też problemy w przedszkolu. Płakał, kiedy go odwoziłam. Nie potrafił nawiązać kontaktu z innymi dziećmi. Denerwował się, gdy zabawki były nie w porządku. I dużo klaskał, więcej niż normalnie. Kiedy patrzę na jego zdjęcia w tym wieku, wyglądał naprawdę smutno, naprawdę poważnie. Myśleliśmy z mężem, że taki już jest, że wyrośnie z tych zachowań. Ale tak się nie stało. Zachowania się pogorszyły.
Diagnoza zespołu Aspergera
Wreszcie w styczniu 2005 roku - kiedy miał skończyć 3 lata - jego nauczyciele w przedszkolu powiedzieli nam, że są zaniepokojeni jego brakiem towarzyskości i obsesyjnymi skłonnościami. Nasz pediatra przejrzał notatki przedszkolne i powiedział, że jeden objaw nie jest niczym niezwykłym, ale kilka wskazuje na coś poważniejszego. Wtedy wspomniała o zespole Aspergera. Nie miałam pojęcia, co to jest. Ale po tym jak pediatra specjalizujący się w problemach rozwojowych ocenił Matthew, diagnoza została potwierdzona.
Zespół Aspergera jest podobny do autyzmu, z pewnymi różnicami. Na przykład dzieci autystyczne często mają opóźnioną mowę, podczas gdy mowa dzieci z Aspergerem rozwija się normalnie. Dzieci z Aspergerem mają jednak problemy z językiem ekspresyjnym, a także z empatią i odczytywaniem wskazówek społecznych.
Aspergery i OCD
Wiele dzieci z Aspergerem rozwija również obsesyjne zainteresowania. To wyjaśnia, dlaczego Mateusz już w młodym wieku zaczął skupiać się na śmieciach. Wie o nich więcej niż większość osób pracujących w firmach śmieciowych. Aspergery czasami mają też inne komponenty zaburzenia obsesyjno-kompulsywnego (OCD). Matthew czuje potrzebę zamykania drzwi i wciskania krzeseł. Bardzo się denerwuje, gdy zmienia się jego rutyna. Ponadto ma problemy z niepokojem i opanowaniem złości. Dlatego właśnie klaszcze: To pomaga mu się zorganizować, kiedy jest zdenerwowany.
Ale do pewnego stopnia, Aspergery i OCD to tylko etykiety. Najważniejsze jest dowiedzieć się, jak najlepiej mu pomóc. Próbujemy więc wielu różnych rzeczy: zmniejszenia liczby czynników wywołujących jego agresywne zachowanie, terapii zajęciowej i fizycznej, bardzo rutynowego harmonogramu, leków i znalezienia przyjaciół, którzy będą dla niego dobrym wzorem. W zeszłym roku kupiliśmy mu również szczeniaka rasy golden retriever o imieniu Tiger. Pomaga mu on rozwijać umiejętności społeczne - Matthew może rozmawiać z Tigerem, bawić się z nim, mówić mu, że go kocha. To dobra praktyka w kontaktach z ludźmi.
Aspergera nie da się pokonać. To nie pocałunek śmierci. Matthews jest bardzo bystrym dzieckiem, ale jego okablowanie jest inne. To wszystko.
